Θεριό Ανήμερο...

Ποιος είδε το Θεριό και δεν το φοβήθηκε;Ε;; Ποιος;;

Δευτέρα, Ιουλίου 24, 2006

Τηλεοπληκτίζομαι...

Αυτό το Σαββατοκύριακο δεν πήγα πουθενά. Την έβγαλα εδώ, χομ αλόουν.
Σε πείσμα της ζέστης και της πλειοψηφίας, έμεινα στην πόλη να βράσω ωσάν το αυγό. Και σε γενικές γραμμές μου άρεσε πολύ(που έμεινα στην πόλη, όχι που έβρασα ωσάν το αυγό). Σε ειδικές γραμμές όμως, οφείλω να ομολογήσω ότι βίωσα μια μεγάλη απογοήτευση τις ώρες που αφιέρωσα σε τηλεοπτική χαλάρωση.
Καταρχήν να έρθω να σημειώσω, ότι το πρόβλημα μου δεν ήταν ότι παίζουν κυρίως επαναλήψεις, καθόσον εγώ τον χειμώνα με την τηλεόραση δεν έχω σχέσεις. Τουτέστιν, ήταν όλα σαν καινούρια για μένα.
Αυτό που μου την έδωσε όμως, ήταν ότι από ένα ποτ πουρί ελληνικών σίριαλ που παρακολούθησα, όλα είχαν την ίδια ιστορία. Δυο δεσμευμένοι που απατάνε τα μακριά νυχτωμένα ταίρια τους και αγαπιόνται κρυφά μεταξύ τους και ζουν το παράνομο πάθος τους. Αυτό. Με μικρές παραλλαγές. Αλλά βασικά αυτό.
Το πρώτο επεισόδιο που έπεσε στα μάτια μου, το παρακολούθησα με ένα κάποιο ενδιαφέρον. Το δεύτερο με ελαφρώς λιγότερο, αλλά παρατηρούσα τους ηθοποιούς για να κρίνω την ερμηνεία τους (διότι είμαι και κριτικός τέχνης συν τοις άλλοις). Την τρίτη, οι αποδόσεις μου μειώθηκαν χαρακτηριστικά. Χάζευα περισσότερο τα έπιπλα, τα ρούχα και ιδιαιτέρως τα χτενίσματα (πράγμα που με μελαγχόλησε ελαφρώς, γιατί θυμήθηκα πάλι ότι θέλω να πάω στο κομμωτήριο για ρεκτιφιέ αλλά ας όψεται το ταμείο που έχει πιάσει αράχνες). Ε, ίσαμε την τέταρτη φορά έφτασα να περιμένω με αγωνία το διάλειμμα για να δω λίγες διαφημίσεις έτσι για αλλαγή.
Είναι η ιδέα μου ή δεν έχουν σενάρια;;;

Υ.Γ. Μωρ' μπας και να γράψω εγώ ένα να τους ξελασπώσω;

Πέμπτη, Ιουλίου 20, 2006

Ελπίζω...

Ποτέ δε μου άρεσαν τα σενάρια καταστροφής. Ποτέ δε μου άρεσε να τα βλέπω όλα μαύρα (και άσπρα δηλαδή δεν τα προτιμώ, μάλλον μισώ τη μονοχρωμία γενικότερα). Τώρα θα με πείτε γιατί τα λέω αυτά. Μα δεν τα λέω. Τα γράφω.
Η ελπίδα είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Αρνούμαι κατηγορηματικά να δεχτώ αυτό που λένε ότι πεθαίνει πάντα τελευταία. Εγώ νομίζω ότι δεν (πρέπει να) πεθαίνει καθόλου. Να πιάνουμε αυτόν που θέλει να την επεθάνει και να τον εξευτελίζουμε δημοσίως για να μετανοήσει, και να πει ήμαρτον, και το πάθημα να του γίνει μάθημα, και να μας αδειάσει τη γωνιά δια παντός και για πάντα. Την ελπίδα την χρειαζόμαστε.
Πρέπει να πιστεύουμε ότι υπάρχουν καλοί άνθρωποι, κι ας μην είναι πολλοί (τί να το κάνεις άλλωστε, τα πολλά είναι για τους πολλούς, εμείς είμαστε οι εκλεκτοί ολίγοι).
Να νιώθουμε ότι τα πάντα είναι εφικτά, έστω κι αν όλα γύρω δείχνουν το αντίθετο (όταν ήμασταν μικροί δεν κάναμε πάντα το αντίθετο απ' αυτό που μας έλεγε η μαμά μας; Ε, αυτό να κάνουμε και τώρα!).
Δεν είναι πιο ωραία να μην έχουμε πάντα τον φόβο ότι τα πράγματα δεν θα πάνε καλά, αλλά την βεβαιότητα ότι όλα θα έρθουν όπως τα θέλουμε (κι άμα δεν έρθουν δεν έγινε και τίποτα βρε αδερφέ, κερδίσαμε λίγες ευχάριστες στιγμές, έτσι κι αλλιώς τσάμπα είναι);
Εγώ λοιπόν το δηλώνω ορθά κοφτά ότι θα συνεχίσω να ελπίζω σε όμορφα πράγματα, κι αν δεν έρθουν κακό του κεφαλιού τους!

Υ.Γ. Α, είναι κι εκείνο το dum spiro spero άλλωστε, αλλά δεν το ανέφερα επί τούτου, διότι εξ όσων γνωρίζω δεν διαβάζουν και πολλοί Λατίνοι το μπλογκ μου (κακώς βέβαια).

Τρίτη, Ιουλίου 18, 2006

Περνάω...

Τα πέρασα τα σήματα γκέω βαγκέω, τα πέρασα τα πέρασα κ.λ.π., κ.λ.π. (μην συνεχίσω με το παιδικό τραγουδάκι, θα με περάσει ο κόσμος και για καμία ανώριμη).
Τα κατάφερα βρε, πιάσανε τόπο οι ευχές σας! Όσοι βέβαια κατέφυγαν σε ειρωνικά σχολιάκια (ξέρουν αυτοί ποιοι είναι), τους την έχω φυλαγμένη και να το ξέρουνε, θα τους επετύχω, δεν θα τους επετύχω...
Ωραίο το συναίσθημά όμως, δεν μπορώ να πω. Νιώθεις ένα ξαλάφρωμα μόλις τελειώσουν όλα, άλλο πράμα.
Πάντως, είχε γέλιο η κατάσταση.

Καταρχήν μαζευτήκαμε εκεί μικροί, μεγάλοι, άντρες, γυναίκες, έλληνες, αλλοδαποί, ξανθοί, μελαχρινοί, λεπτοί, χοντροί και γενικότερα κάθε καρυδιάς καρύδι όπως αντιληφθήκατε ήδη από την εκτενή περιγραφή μου (δεν θα σας αποκαλύψω σε ποιες από τις παραπάνω κατηγορίες ανήκω, θα το αφήσω να πλανάται ως μυστήριο στον αέρα αυτό). Οι περισσότεροι μάλιστα είχαν φέρει μαζί τους και το βιβλίο και διαβάζανε την ύστατη ώρα, κάτι που μου φαίνεται πολύ αστείο από τα μαθητικά μου χρόνια και εντεύθεν. Δηλαδή εκείνη την ώρα θα τα μάθεις βρε αδερφέ;;;
Εγώ πάλι τίποτα, ατάραχη, κάθησα σε μια γωνίτσα με την πολύτιμη συνοδεία του φραπέ μου και αγνάντευα τον κόσμο που περιφερόταν. Όχι θέματα λέγανε, όχι τις εμπειρίες τους από προηγούμενες φορές λέγανε, όχι ο καθένας το κοντό του και το μακρύ του λέγανε, είχανε δεν είχανε μου χαλάσανε τον διαλογισμό και ήμουν έτοιμη να τους χρεώσω την πιθανή αποτυχία μου.
Άντε βρε οι τυχεροί, τη γλυτώσανε!!!

Υ.Γ. Τρέμε εθνικό οδικό δίκτυο, σου 'χρομαι!

Δευτέρα, Ιουλίου 17, 2006

Μελετάω...

Αύριο δίνω εξετάσεις. Τα σήματα ντε, δε θυμάστε που σας είχα πει ότι είμαι μια υποψήφια οδηγός; Ε, αύριο δίνω τα σήματα.
Έχω να τραβήξω τέτοιο ζόρι από την εποχή που έδινα πανελλήνιες. Είχα ξεχάσει πώς είναι να διαβάζεις είναι η αλήθεια. Όχι ότι εγκατέλειψα το σπορ από τότε (μην παρεξηγηθώ κιόλα στα καλά καθούμενα), αλλά το περιόρισα αισθητά, τουλάχιστον με εκείνη τη μορφή. Ποια μορφή; Την "μαθαίνω απ' έξω".

Και ποιος να μου το 'λεγε, ότι τώρα στα γεράματα θα μου το φυλούσε η μοίρα να ξαναπεράσω τα ίδια.
Πριν ξεκινήσω,είπα να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά. Λέω μέσα μου, αφού σου έλαχε να ξαναγίνεις μαθήτρια, θα βάλεις τα δυνατά σου και θα τα καταφέρεις. Τι δα, τόσοι και τόσοι τα καταφέρανε, εσύ θα μασήσεις; Εσύ βρε, που είσαι τέτοιο λαμπρό πνεύμα, με τέτοια οξυδέρκεια, τέτοια φιλομάθεια, τέτοια αρετή γενικότερα, εσύ θα κολλήσεις σε πέντε ψωροσήματα (όλα αυτά τα είπα από μέσα μου, διότι αν τα έλεγα από έξω μου κινδύνευα με λιντσάρισμα, καθόσον ο κόσμος είναι κακός και ζηλόφθων).
Έκατσα ήσυχα κι ωραία όλο το σαββατοκύριακο μέσα και συγκεντρώθηκα ψυχή τε και σώματι (τι, μισές δουλειές θα κάνουμε) στην μελέτη μου. Διάβασα, ξαναδιάβασα, ξαναματαδιάβασα, ε, τόσο, τρεις - τέσσερις φορές τα πέρασα. Άλλο δεν μπορώ, και δεν θέλω κιόλας!

Εις αύριο τα σπουδαία, άιντε να δούμε τι αποδούμε.
Θα σας κρατήσω ενήμερους ασφαλώς (για να μπορέσετε να κοιμηθείτε το βράδυ).

Υ.Γ. Άσε που δίνεις, λέει, στο κομπιούτερ, λέει, με touch screen. Τότε γιατί τις λένε γραπτές εξετάσεις;;;;

Πέμπτη, Ιουλίου 13, 2006

Εμπνέομαι...

Σήμερα δεν έχω έμπνευση.
Περίεργο, θα μου πείτε. Εσύ, που είσαι τόσο έξυπνη, και δημιουργική, και ταλαντούχα, εσύ δεν έχεις έμπνευση (θα μου πείτε); Ναι.
Και δεν είναι που δεν έχω, διότι κι άλλα πράγματα μου λείπουν αλλά δεν το κάνω θέμα για να μην με λέτε γρινιάρα (που ουδόλως είμαι). Αλλά η έμπνευση όσο να πεις είναι βασικό πράμα.
Να, τώρα ας πούμε, θέλω να σας πω μια κουβεντούλα έτσι για να δηλώσω την παρουσία μου στο αχανές σύμπαν, και δεν ξέρω τι να πω. Από που λοιπόν να πάρω μια αφορμή;
Ας εξετάσομε παρεούλα κάποια ενδεχόμενα :
α) Από τη δουλειά.
Μπα. Αν ασχοληθώ με τη δουλειά θα έρθει το αγγελάκι που με επισκέπτεται κατά καιρούς πάνω από τον αριστερό μου ώμο και θα αρχίσει να μαλώνει με το διαβολάκι που βρίσκεται (εγκατεστημένο παιδιόθεν) πάνω στον δεξιό μου ώμο. Η εξ αριστερών φωνή θα μου θυμίσει ότι θα έπρεπε να προσφέρω υπηρεσίες προς όφελος της εταιρείας αντί να χαζεύω, η δεξιά θα με παρηγορήσει λέγοντας ότι η παρουσία μου από μόνη της είναι πολύτιμη υπηρεσία για την εικαστική βελτίωση του χώρου, και εγώ θα είμαι στη μέση. Τα νεύρα μου. Για τέτοια είμαστε τώρα;
β) Από το Ίντερνετ.
Χλωμό. Θέλει κι αυτό το ψάξιμό του, αλλά αν ήθελα να ψάχνω θα γινόμουν ντετέκτιβ εξ αρχής και δεν θα είχα τώρα τέτοιους προβληματισμούς διότι θα αναζητούσα ασταμάτητα σχιζοφρενείς δολοφόνους (τους απλούς θα τους άφηνα ούτως ή άλλως για τις τοπικές αρχές, ίσαμε τόσο τα καταφέρνουν). Σκοπός είναι να μου έρθει η ιδέα από μόνη της, όχι να την κυνηγήσω. Εξάλλου το κυνήγι είναι ανδρικό σπορ, εγώ μπορεί να σπάσω και κανένα νύχι.
γ) Από αλλού.
Που;; Κοίταξα κι απ' το παράθυρο μήπως μου έρθει καμία επιφοίτηση. Αντ' αυτού μου ήρθε ένα ντουμάνι καυσαερίου και κοντέψατε να με χάσετε από ασφυξία. Ας είναι καλά οι καλοί μου οι συναδέλφοι που με συνεφέρανε (να μου θυμίσετε να τους το ανταποδώσω ευκαιρίας δοθείσης).
Βέβαια, μόλις ξεπέρασα το σοκ της επαφής με την εξωτερική ατμόσφαιρα, μου πέρασε απ' το μυαλό να γράψω για το καυτό πρόβλημα της ρύπανσης, αλλά τελικά λέω να το αφήσω για άλλη φορά, τότε που θα ασχοληθώ και με το πάρκινγκ και τις συνθήκες ζωής στο κέντρο. Άλλωστε άμα δεν τα αναφέρω εγώ, εσείς από πού να τα ξέρετε;
Είδατε που σας είπα, δεν γίνεται τίποτα. Δεν μπορώ να βρω ένα θέμα να γράψω δυο λόγια της προκοπής. Βοηθήστε με συντρόφοι!!!

Υ.Γ. Άντε να σας δώσω και κίνητρο. Όποιος με βοηθήσει θα πάρει και δώρο ένα λεκουμάκι περιποιημένο!

Τρίτη, Ιουλίου 11, 2006

Παραδίδομαι...

Δεν μπορώ. Προσπαθώ φιλότιμα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου (κι έχω μνημονικό γκαμήλας εγώ). Ποτέ δεν μου ήταν εύκολο να το καταφέρω. Δεν μπορώ να πω όχι.
Όχι μόνο σε σοβαρά θέματα, αλλά και σε πιο καθημερινά. Ας πούμε οργανώνεται παρέα για να πάμε σε νταβαντουράδικο. Εγώ όμως, καλώς ή κακώς, τυχαίνει να μην έχω διάθεση για νταβαντούριον βρε αδερφέ!

Αποφασίζω λοιπόν ενδομύχως να αρνηθώ ευγενικά την πρόταση, και να παραμείνω εν οίκω σε μια προσπάθεια να αφουγκραστώ τον εσωτερικό μου κόσμο και να ανακαλύψω τελικά τι είναι αυτό που με κάνει να μην έχω σχεδόν ποτέ διάθεση για νταβαντούριον.
Όταν όμως χτυπάει το ρημάδι το τηλέφωνο για να δοθούν οι επακριβείς συντεταγμένες, τότε μασάω. Τα λόγια μου. Βέβαια, συνήθως (όχι θα το πω γιατί θα σκάσω), ο τρόπος που γίνονται αυτού του τύπου οι ανακοινώσεις είναι ολίγον τι αυταρχικός. Εάν τολμήσω να μπω γκιχ (ή και μιχ, το έχω δοκιμάσει και δεν πιάνει ούτε αυτό) αρχίζουν οι φράσεις του τύπου "έλα τώρα, μη μας ξενερώνεις", "θα έρθεις", "δεν ακούω τίποτα", ΄"καιρό έχουμε να τα πούμε" και άλλα τέτοια πιεστικά κλισεδάκια. Όπως και να πάω να τα αντικρούσω, εισπράττω αρνητική ενέργεια από την άλλη πλευρά του ακουστικού, και για να αποφύγω την γκρίνια αποφασίζω να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να πάω.

Ε δηλαδή τώρα αυτό είναι σωστό;;;
Και τι, αυτό είπαμε, ένα απλό παραδειγματάκι ήταν. Το κουσούρι δυστυχώς με ακολουθεί από το πρωί ως το βράδυ και μου δημιουργεί ένα ελαφρύ εγκεφαλικό κάθε φορά που πάω να πω "όχι" μετατρέποντας με το έτσι θέλω τα τρία αυτά γράμματα σε "ναι". Εκτός εάν η ερώτηση είναι "δεν πιστεύω να μην μπορείς", οπότε η ασθένεια τίθεται αυτομάτως σε ύφεση και τότε μου βγαίνουν όλα τα "όχι" μαζεμένα. Τρέχα γύρευε...

Υ.Γ. Ευτυχώς που δεν ήμουν εγώ στη θέση του Μεταξά το 1940, ακόμη κατοχή θα είχαμε.


Σάββατο, Ιουλίου 08, 2006

Προτίθεμαι...

Είδατε τι είναι σου οι άνθρωποι; Περίεργά όντα.
Και για να μη λέτε ότι μιλάω μονίμως για τους άλλους (εγώ για να μην περιαυτολογήσω το κάνω), θα μιλήσω για ‘μενα (και ξέρετε πόσο λίγο μου αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου).
Μια μέρα χωρίς ίντερνετ και έφερα τον πανικό. Και μόλις η σύνδεση επανήλθε, επανήλθα κι εγώ. Στη νιρβάνα μου.

Πού είναι που δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς την τεχνολογία; Άντε και την έχω την τεχνολογία. Τι την κάνω; Την έχω και κάθεται (ψωμί τυρί δε ζητάει, είναι σε δίαιτα για να μπορέσει να βγει στις παραλίες).
Ίσως είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Η δυνατότητα μας κάνει ευτυχισμένους, όχι η εφαρμογή. Εγώ θέλω να ξέρω ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή θελήσω να κάνω κάτι, μπορώ να το κάνω. Αυτό μου φτάνει. Τώρα αν θα προχωρήσω σε δράση, αυτό είναι ένα τελείως διαφορετικό θέμα (θα σας παρακαλέσω πολύ να μη συγχέετε τα θέματα). Άλλωστε, η πρόθεση δεν είναι που μετράει (τώρα με αριθμητήρι ή χωρίς, θα σας γελάσω και ουδόλως το επιθυμώ);
Που χου η καλόγουστη τσαντούλα μου έχει μέσα όλα αυτά τα είδη που θα μου επιτρέψουν να επιβιώσω σε ένα έρημο νησί για δέκα μέρες (με λιτή ζωή δυστυχώς, περιθώρια για σπατάλες και μπαρότσαρκες δεν βλέπω να υπάρχουν).
Πόσες πιθανότητες όμως υπάρχουν να μου συμβεί αυτό; Όσες να διαβάσει κάποιος αυτό το κείμενο και να θαυμάσει τη λογοτεχνική μου κατάρτιση.
Αλλά μήπως όλοι λίγο πολύ αυτό δεν κάνετε; Στα λόγιά πρώτοι, στις πράξεις όμως γκουχ γκουχ (ξεροβήχω για να μην το ανοίξω το ρημάδι μου, να το εκτιμήσετε αυτό). Ε; Γιατί δεν το λέτε; Για να φανώ μόνο εγώ ότι δεν είμαι και τόσο δραστήρια; Αμ καλά την κατάλαβα εγώ τη μηχανή σας!

Άιντε από ‘κει, συγχύστηκα πάλι είχα δεν είχα!

Υ.Γ. Ευτυχώς η τσαντούλα μου περιέχει και ηρεμιστικά, για κάτι τέτοιες ώρες…

Τετάρτη, Ιουλίου 05, 2006

Αποσυνδέομαι...

Προχτέ είχε εδώ μια κακοκαιρία δε σας λέω τίποτα.
Ή μάλλον παρακάμπτω συνειδητά το σχήμα λόγου και σας λέω, ότι ήταν τόσο δυνατή που μείναμε χωρίς ίντερνετ για μια ολόκληρη μέρα.
Απορίας άξιο βεβαίως πώς αντέξαμε και τη βγάλαμε, φαντάζομαι λόγω καλής γονιδιακής κατασκευής. Άλλη εξήγηση δεν μπορώ να δώσω.
Περίεργο το συναίσθημα πάντως. Αισθανόμουν όπως όταν ξεχνάω το κινητό σπίτι (όχι καλέ, δεν έχω κινητό σπίτι, ακίνητο είναι, εννούσα το κινητό στο σπίτι, καταλάβατε επιτέλους;).
Σαν να με είχαν στείλει στην απομόνωση και να είχα αποκλειστεί παρά τη θέλησή μου από τα εγκόσμια.
Σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος και να μην προχωρούσε τίποτα επάνω στον πλανήτη.
Σαν να είχε γίνει έκρηξη υφαιστείου και να με είχαν βάλει σε ένα υπόγειο καταφύγιο.
Περίεργα τέλος πάντων, πώς να το πω. Δηλαδή, πώς ζούσανε οι ανθρώποι πριν; Πώς προχώρησε αυτός ο πολιτισμός; Πώς εξελίχθηκε το είδος μας;
Και τι σκεφτόταν η στιχουργός όταν έγραφε:
Μας κόψαν απόψε το φως
Δεν θα 'χει TV ευτυχώς (και ίντερνετ έρχομαι να συμπληρώσω)
Δεν θα 'χει TV ευτυχώς
Μας κόψαν απόψε το φως
ΔΕΗ μας θα γίνουν απόψε τα χέρια
Να φέγγουνε χείλη και λαίμαργα χέρια
Ν' ανάψει φωτιά αντί φως
Μας κόψαν απόψε το φως

Δεν ξέρω, απορώ...

Υ.Γ. Αν επαναληφθεί το συμβάν θα ανεβάσω ποστ με τη βοήθεια ταχυδρομικού περιστερίου.

feed me more stupidity