Θεριό Ανήμερο...

Ποιος είδε το Θεριό και δεν το φοβήθηκε;Ε;; Ποιος;;

Δευτέρα, Οκτωβρίου 30, 2006

Λογοκρίνω...

Πολύς ντόρος έχει γίνει τελευταία για την ελευθερία λόγου και τα ρέστα. Να το αφήσω ασχολίαστο δεν γίνεται, δεν είναι της ιδιοσυγκρασίας μου.
Ωστόσο, όπως θα αναμένατε καλοί μου φίλοι, θα το πιάσω από άλλη πλευρά (διότι από αυτήν που το πιάνουν όλοι θα έχει πιαστεί).
Και ερωτώ: μήπως εμείς οι ίδιοι από μονάχοι μας δεν έχουμε δώσει σε πολλές λέξεις νοήματα διαφορετικά από αυτά που αρχικά είχαν; Όχι, πείτε, ψέματα λέω; Φυσικά και όχι, η φιλαλήθειά μου είναι γνωστή στο πανελλήνιο (για να μην πω στο παγκόσμιο και σας σοκάρω).
Μπορείς να χρησιμοποιήσεις την φράση "το κάνω" χωρίς να προκαλέσεις χαζοχαρούμενα γελάκια; Ξέρετε εσείς τι εννοώ, μη μου κάνετε τους άσχετους τώρα!

Μπορείς να σχηματίσεις προτάσεις με το ρήμα "παίρνω" παραλείποντας το αντικείμενο της προτάσεως; Ουχί. Και πάλι πλήθος κόσμου θα παραπεμφθεί σε σόκιν ποιότητος περιεχόμενο και θα αποπροσανατολιστεί.
Τι λέμε τώρα, εδώ ούτε καν το "παίζω" δεν μπορείς να δουλέψεις με την ίδια ευκολία που γινόταν κάποτε, καθόσον και αυτό έχει χάσει ανεπιστρεπτί την αθωότητά του (σνιφ!).

Και μη μου πείτε ότι κάθε φορά που θέλετε να πείτε ή να γράψετε μία από αυτές τις έννοιες που προανέφερα ή και πόσες άλλες παρόμοιες, δεν προσπαθείτε να αναδιατυπώσετε για να γλιτώσετε το ατόπημα;
Όταν λοιπόν έχουν υποστεί τέτοια "αυτολογοκρισία" απλές, καθημερινές λεξούλες, πώς να μην θεωρούνται βαρέα εγκλήματα κείμενα που έχουν σαφώς αρνητική φρασεολογία ή ακόμη και ονοματεπώνυμα; Στην κρεμάλα όλοι!

Υ.Γ. Προτείνω να δημιουργήσουμε μια γλώσσα με σχεδιάκια, πώς είναι τα κινέζικα φεριπείν, για να μπορούμε να λέμε ότι θέμε χωρίς να νοιαζόμαστε.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006

Παραποιώ...

Τελευταία διαπιστώνω μετά εξαιρετικού ενδιαφέροντος (τς τς, τι άψογη χρήση της γενικής πτώσεως) το πόσο αρέσει στους ανθρώπους να παραποιούν γεγονότα που τους έχουν συμβεί στο παρελθόν. Όταν λέω να παραποιούν, εννοώ να τα παρουσιάζουν διαφορετικά, εξιδανικευμένα κατά προτίμηση.
Κι επειδή από τούτο εδώ το βήμα δεν μας αρέσει να γενικολογούμε (μια είμαι καλέ, που λέει ο λόγος χρησιμοποίησα πρώτο πληθυντικό), θα αναφέρω παράδειγμα προς επεξήγηση πάραυτα. Φεριπείν.
Αν δεν απατώμαι σας έχω ήδη εξομολογηθεί ότι βρίσκομαι στην διαδικασία απόκτησης διπλώματος οδήγησης (παρακαλώ να προσπαθήσετε φιλότιμα να καταπιέσετε τα ειρωνικά σχολιάκια σας). Κουτσά στραβά προχωράει το πράγμα, την άλλη βδομάδα τελειώνω, και την παράλλη δίνω εξετάσεις (άντε με το καλό βρε!).

Όπως είναι φυσικό, όταν μιλάω αυτή την εποχή με φίλους και γνωστούς και με ρωτάνε τι κάνω, έρχεται η κουβέντα αναγκαστικά στα της ρόδας.
Φευ.
Η πλειοψηφία των συνομιλητών μου με διαβεβαιώνει ότι παρόλο που δεν είχαν ξαναπιάσει ποτέ τιμόνι στο χέρι, πήραν δίπλωμα κάνοντας μόνο τα υποχρεωτικά μαθήματα, δέκα τον αριθμό (όσο δύο φάσκελα) και φυσικά κανείς δεν χρειάστηκε να δώσει ρεγάλο, αφού όπως όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί έτσι και το υπουργείο συγκοινωνιών είναι αδέκαστο και εντιμότατο στο σύνολό του.
Εγώ πάλι, έκανα πολλά παραπάνω δρομολόγια από τα υποχρεωτικά και συνάμα τόλμησα να σκεφτώ ότι ενδεχομένως να χρειαστεί να αναγκαστώ να είμαι η μοναδική στη χώρα αυτή που θα υποκύψει στον πειρασμό να επηρεάσει την κρίση της καθόλα αφιλοκερδούς επιτροπής προκειμένου να εξασφαλίσουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Και έρχομαι να διερωτηθώ τα εξής τρία τινά:
α) Είμαι πιο χαζή από όλους τους υπόλοιπους;
β) Όλοι οι υπόλοιποι είναι πιο έξυπνοι από μένα;
γ) Δεν είμαι πιο χαζή, απλά για χαζή με περνάνε;
Το πρώτο και το δεύτερο δεν θα μου άρεσε να τα πιστέψω (διότι αν παραδεχτώ ότι έχω άι κιού καλαμποκιού θα καταρρακωθεί όσο να 'ναι η ψυχολογία μου γενικότερα), οπότε θεωρώ ότι το τρίτο τινό είναι μάλλον το επικρατέστερο.

Όπως και να 'χει, δεν θα κάτσω να σπαταλήσω τον υπερπολύτιμο χρόνο μου για να ανιχνεύσω γιατί συμβαίνει.
Απλά ερωτώ:
Πώς να αντιδράσω που είμαι κι ολίγον αντάρτικο πνεύμα και δεν σηκώνω το δούλεμα;

Υ.Γ. Βέβαια κι εγώ άμα τελειώσω με το καλό έτσι θα λέω, ότι έκανα δύο μαθήματα μόνο για τα μάτια του κόσμου (άμα είναι να πουλήσεις φούμαρα, ας είναι όσο πιο εξτρίμ γίνεται) και το πήρα μόνο με τη μαγκιά μου!

Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006

Στροφάρω...

Η ζωή είναι σκληρή. Και κακιά και ελεεινή και άσχημη. Και χαζή.
Αλλά τι να το κάνεις, που έχουμε την ανάγκη της. Ως εκ τούτου, δεν είναι όλα τα πράγματα στο χέρι μας.
Όπως που χου οι άνθρωποι που μας γυροφέρνουν. Δεν μπορούμε να τους διαλέξουμε όλους.
Τους φίλους τους διαλέγουμε γι' αυτό δεν τους παιδεύουμε. Πάει αυτό.
Τους συγγενείς και τους συνάδελφοι όμως τους φοράμε φέσι με το έτσι θέλω. Κι έτσι όπως έχει γίνει η ρημάδα η καθημερινότητα, τους περισσότερους συγγενείς μας τους βλέπουμε από στη χάση και στη φέξη έως καθόλου. Οπόταν, το βασικότερο θέμα είναι οι συνάδελφοι ή συμφοιτηταί ή συμαθηταί (ελπίζω να κάλυψα όλο το φάσμα του πολυάριθμου αναγνωστικού κοινού μου) ή λοιπές κοινωνικές ομάδες.

Κακό πράμα να μη στροφάρει ο άνθρωπος. Κουσούρι. Δε λέω, δεν μπορούν να είναι όλοι ιδιοφυΐες (επειδή τα καταφέρνω εγώ δεν πάει να πει ότι θα τα καταφέρουμε όλοι), αλλά τουλάχιστον θα έπρεπε να υπάρχει ένα μίνιμουμ άι κιού για να μπορούμε να βγάζουμε μια άλφα συνεννόηση (άντε και μια βήτα στο τσακίρ κέφι).
Τώρα θα με πείτε πού να απευθυνθούμε με το παραπάνω αίτημα.
Ξέρω κι εγώ;

Στον Μεγαλοδύναμο;
Η δημιουργία των πρωτόπλαστων έγινε προ αμνημονεύτων, οπότε μάλλον θα έχει βάλει την υπόθεση στο αρχείο.
Στους γονείς απανταχού;
Εδώ ακόμα μιλάμε για την αντισύλληψη, δεν είναι λίγο νωρίς να αρχίσουμε εκστρατεία για την επιλογή των κατάλληλων γονιδίων προκειμένου να μην έχουμε νεογέννητο με άνευ μυαλουδάκι;
Στους κυβερνώντες;
Όπου μπλέκουν αυτοί χειρότερα τα κάνουν, δεν τους εμπιστεύομαι, καθόλου δεν τους εμπιστεύομαι.
Δεν ξεύρω, πάντως κάτι πρέπει να γίνει. Διότι και η υπομονή έχει τα όριά της και ρατσίστρια δεν είμαι, αλλά άμα ξανασυναντήσω άνθρωπο σλόου μόσιον θα τον ελιντσάρω με τα ίδια μου τα χέρια για παραδειγματισμό. Δεν μπορώ λέμε!

Υ.Γ. Άλλωστε, με την βλακεία ούτε ο διάβολος δεν μπορεί να τα βάλει.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 20, 2006

Ξενυχτάω...

Βάι μάναμ βάι. Ντίρι μάναμ ντίρι. Δεν μπορώ. Δεν γίνεται λέμε! Ωραίο το ξενύχτι, καλό, χρυσό και όμορφο, αλλά αυτή η επόμενη μέρα είναι βράσε όριζα.
Έχω αυτό το, πώς το λέμε, το χανγκόβερ (πώς είναι το πουλόβερ, καμία σχέση).
Διότι ωραία και καλά είναι να ξενυχτάς και να περνάς φίνα, αλλά το πρωί τι γένεται;

Και να θέλω να κρυφτώ (που δεν ειν' του τύπου μου καθόλου) δεν ημπορώ δεν δύναμαι. Κατά πρώτης αυτά τα μάτια μου, τα μαύρα μάτια μου, όταν τα βλέπω με ζαλίζουνε, και ...
Ωχ, σόρρυ. Χθεσινοβραδινό κατάλοιπο και αυτό, καταλαβαίνετε.
Τα μάτια μου λοιπόν, επανέρχομαι με πρόζα και ουχί με μιούζικαλ, δεν είναι στην φυσιολογική τους κατάσταση (δηλαδή μπιρμπιλωτά, ζωηρά κι ακαταμάχητα). Το σχήμα τους έχει πάρει μια μορφή ημιανοιχτή - ημίκλειστη και σε συνδυασμό με τις σακουλίτσες που έχουν σχηματιστεί από κάτω, μαρτυρούν σε όλους ότι ψε το βράδυ δεν κοιμήθηκα μετά το βραδινό δελτίο ειδήσεων, αλλά πριν το πρωινό δελτίο ειδήσεων. Λεπτομέρειες, λέω εγώ.
Κατά δεύτερης έχω εκνευριστεί με τον στόμα μου. Χασμουριέται ξεδιάντροπα. Χωρίς ντροπή, χωρίς όνειδος. Βρε δεν πα να θέλω να του επιβληθώ εγώ; Κούνια που με κούναγε. Τη δουλειά του αυτό, κάθε δύο με τρία λεπτά το πολύ οι σιαγόνες μου επιδεικνύουν με περηφάνια περισσή την παροιμιώδη ευκαμψία τους και επανέρχονται στην αρχική τους κατάσταση με χρονοκαθυστέρηση τεσσάρων με πέντε δευτερολέπτων (επίτηδες είμαι ιδιαίτερα ακριβής στους χρόνους που αναφέρω, για να πάρετε μια σαφή εικόνα).
Τι να κάμω; Πώς θα γίνει να μην καρφώνομαι;
Να βάλω γυαλιά ηλίου;
Ρεζίλι θα γίνω ωσάν το αόμματο ούφο μέσα στο κλειστό γραφείο.
Να βάλω μια χαρτοσακούλα στο κεφάλι μου;
Την τελευταία τη χρησιμοποίησα πρόσφατα, έχω ξεμείνει από στοκ.
Να πιω έναν καφέ βαρύ κι ασήκωτο;
Να 'ταν κι άλλος, είμαι ήδη στον δεύτερο.
Τζίφος.
Τουλάχιστον μ' αυτά και μ' αυτά έχουνε μείνει 7 ώρες. Άντε και σχολνάμε, άντε και σχολνάμε!

Υ.Γ. Κάνει νύστα ή εγώ νυστάζω;

Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006

Βιάζομαι...

Χτε μου την έδωκε. Αφού παρολίγο να κάνω καυγά, και να λάβετε υπόψιν σας, ότι εγώ τελευταίως έχω γίνει λίαν υπομονετικός άνθρωπος (αλήθεια καλέ!).
Ίσως να φταίει η ανυπομονησία που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη φύση, ίσως να φταίει η εποχή, ίσως να φταίει η τρύπα του όζοντος, ίσως να φταίει η κυβέρνηση (πάντως εγώ δε φταίω, είναι το μόνο σίγουρο). Όλοι βιάζονται όταν πρέπει να περιμένουν σε μια ουρά. Και μόνο τότε.
Είχα πάει να ψηφίσω ωσάν υποδειγματική πολίτισα (όχι όχι, μην μου βαρυγκωμάτε, η αναφορά μου στο πολιτικό θέμα εξαντλείται με αυτή τη φράση, σπεύδω ευθύς να σας το ξεκαθαρίσω). Επήγα λοιπόν ωραία ωραία και εντόπισα επακριβώς την αίθουσα στην οποία έπρεπε να επιτελέσω το ύψιστό μου καθήκον. Απ' όξω ήταν καθισμένα και εν αναμονή καμιά φούχτα άτομα. Εκάθησα κι εγώ λοιπόν σε μια γωνίτσα όμορφα και τυποδεμένα, ως όφειλα, να περιμένω να καλέσουν την κλάση μου.
Κατά πώς τα έκοψα τα πράγματα, πρέπει τα παιδιά που έκαναν το κουμάντο μέσα να τα είχε κόψει η λόρδα, εξ ου και είχαν κλείσει την πόρτα για 5 λεπτά, όπως μας είπαν, για να τακτοποιήσουν κάτι (μεταξύ μας, μάλλον γυρούμπες ήταν αυτά που έπρεπε να τακτοποιήσουν, αλλά χαλάλι τους. Ε να πεθάνουν της πείνας;).
Άντε αντί για 5 να κράτησε 10 λεπτά η ιστορία. Παραπάνω δεν ήταν. Στο συναμετάξυ, γίναμε καμιά δεκαριά οι νοματαίοι απ' όξω. Δύο από δαύτους λοιπόν, μια τσιριμπίμ τσιριμπόμ και ένας μπάρμπας, μας φάγανε τα αυτιά να γκρινιάζουνε. Βιαζόντουσαν.
Το θέμα ποιο είναι.

Η λεγάμενη είχε ένα ντύσιμο που μαρτυρούσε ή ότι ήρθε από τα μπουζούκια κατευθείαν, ή ότι γινόταν κουμπάρα σε πριγκηπικό γάμο και είχανε πρόβα τζενεράλε για τα κοστούμια. Πάει να πει πρέπει να της πήρε παραπάνω από δύο ώρες το γενικότερο σινιάρισμα.
Με γεια της με χαρά της δηλαδής, εμένα λόγος δε μου πέφτει, αλλά να με πείσει ότι είχε δουλειές να κάνει το απόγευμα της Κυριακής και την καθυστερούσανε, ε ξέρω 'γω. Δεν με έπεισε.
Ο δε θείτσος πρέπει να είχε γιορτάσει τα 70 την εποχή που εγώ δεν μπορούσα ακόμη να μετρήσω μέχρι τα 70 (και ήμουν πάντα σπίθα στα μαθηματικά, το τονίζω αυτό). Τουτέστιν μπορούσε άνετα κι ωραία να την σκαπουλάρει λόγω ηλικίας, αλλά δεν το έκαμε.
Με γεια του με χαρά του δηλαδής, εμένα λόγος δε μου πέφτει, αλλά να με πείσει ότι είχε δουλειές να κάνει το απόγευμα της Κυριακής και τον καθυστερούσανε, ε ξέρω 'γω. Δεν με έπεισε.
Υπάρχει αρκετός κόσμος πάντως που το έχει αυτό το κουσούρι. Άμα έρθει η ώρα να περιμένει σε ουρά, δεν έχει ούτε ένα λεπτό για χάσιμο. Κατά τα άλλα μπορεί να χαζολογάει με τις ώρες.
Δε λέω, με γεια τους με χαρά τους δηλαδής, εμένα λόγος δε μου πέφτει (όταν γίνω κουραστική να μου το πείτε), αλλά να με πείσουν ότι έχουν τόσο βαρύ πρόγραμμα και δεν μπορούν να περιμένουν λίγο σαν άνθρωποι να έρθει η σειρά τους να εξυπηρετηθούν , ε ξέρω 'γω. Δεν με πείθουν.

Υ.Γ. Άλλωστε, όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Σας πείθω;

Τρίτη, Οκτωβρίου 10, 2006

Γράφω...

Σε μερικά πράγματα, είμαι παραδοσιακός τύπος. Α, όλα κι όλα. Αυτό το λέω και το καυχιέμαι. Αλλά η εποχή και η κοινωνία μας (ταυτόχρονα) είναι ολίγον εχθρικές προς ανθρώπους σαν κι εμένα. Μας αγνοεί συστηματικά.
Από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω (κλασσική ατάκα προλόγου, σιγά μη δεν τη χρησιμοποιούσα εγώ, η γνήσια λογοτέχνης).

Ας επικεντρωθούμε στο γράψιμο, έτσι, επειδή εκεί με βάρεσε τώρα.

Κάποτε βρε αδερφέ, έγραφες κάτι. Δε σ' άρεσε. Ωραία, τι να κάνουμε τώρα, συμβαίνουν κι αυτά, δεν είναι και προς θάνατον. Το έπαιρνες το ρημαδοχαρτί, το τσαλάκωνες σε εκατομμύρια κομματάκια (πάντα λάτρης της υπερβολής) και το πετούσες χάμου.
Περνούσε η ώρα μετά, έβλεπες τελικά ότι μπορείς να γράψεις ακόμη μεγαλύτερες βλακείες απ' ότι αρχικά φανταζόσουν, και έλεγες ας πάρω να δω τα προηγούμενα καζάντια μου μπας και είναι ούτως ειπείν καλύτερα. Και κόβε, ράβε, ξήλωνε, έσιανες μια ρημαδοσελίδα.
Τώρα; Να τσαλακώσω την οθόνη του κομπιούτερα δεν δύναμαι. Άρα, αναγκάζομαι και κάνω ντιλίτ. Ότι γράφει δεν ξεγράφει λέει. Αμ δε! Ότι σβήνει δεν ξεσβήνει έχω να δηλώσω εγώ.

Κι ας πάρω κι ένα δεύτερο παράδειγμα (μη μου κόψετε το επίδομα).
Ενθυμούμαι όταν ήμουν μικρότερη (καθόσον μικρή όπως έχουμε πει εξακολουθώ να είμαι) με άρεζε να γράφω γράμματα, γράμματα σπουδάματα του Θεού τα πράματα. Έβρισκα διευθύνσεις από νεανικά περιοδικά και ξεδίπλωνα τις βαρυσήμαντες σκέψεις μου (ποια είναι τα χόμπι σου, ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα, ποιος τραγουδιστής σου αρέσει και τέτοια) και τις έβαζα σε φακελάκι να ταξιδέψουν και να βρουν τον άγνωστο συνομιλητή μου.
Τώρα; Να σου τα e-mail, να σου τα mms, πάει η αγωνία, πάει η λαχτάρα, πάει ο ρομαντισμός. Τα εξαφανίσαμε. Η φαντασία δεν χρειάζεται πια να δουλέψει (έγκυρες πηγές με έχουν ενημερώσει ότι βγήκε προσφάτως στην σύνταξη). Τα λόγια είναι διακοσμητικά, και ως εκ τούτου σχεδόν περιττά.

Σκασίλα μου! Εγώ θα γράφω, θα γράφω, θα γράφω!

Υ.Γ. Μόνο μη με γράψετε κι εσείς, δεν είναι σωστό καθόλου πρέπει να σας πω.

feed me more stupidity