Ξεχνάω...

Με πρόδωσε.
Με εγκατέλειψε.
Μόνη.
Στα κρύα του λουτρού.
Έτσι, χωρίς ειδοποίηση.
Χωρίς μια λέξη.
Μια συλλαβή.
Ένα κιχ βρε αδερφέ!

Παλιά; Θυμόμαν τα πάντα.
Βρε άπαξ και είχε γίνει κάτι, εγώ τέλος, το είχα καταγράψει στον απειράριθμων δυνατοτήτων εγκέφαλό μου δια παντός. Αφού στη δουλειά όποιος ήθελε να τσεκάρει κάτι ρωτούσε πρώτα εμένα αν μου έλεγε κάτι και μετά το έψαχνε περαιτέρω. Άμα δεν μου θύμιζε εμένα τίποτα, δεν έμπαινε καν στον κόπο να το κοιτάξει (όχι που βαριόταν κιόλας).
Η μνήμη μου εγγύησις. Σίγουρα πράματα.
Μέχρι πριν λίγο καιρό.
Η άτιμη θύμησή μου άρχισε να με προδίδει. Δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου ένα σωρό πράματα, πράματα δηλαδή που υπό άλλες συνθήκες θα μου ήταν αυτονόητα.
Όχι τι έφαγα χθες, ποιον συνάντησα προχθές, πού άφησα τα κλειδιά μου, ραντεβού, μαντεβού, τίποτα σας λέω.
Γιοκ.
Ανησυχώ, δεν σας το κρύβω.
Μωρ' μπας και έπαθα κάτι;
Μην είναι της ηλικίας; Αποκλείεται, νέο κορίτσι (δεν θέλω σχόλια από τους όποιους σκορδόπιστους. Ουστ!).
Μην είναι Αλτσχάιμερ; Δεν το κόβω, έχω κόψει τις παρτίδες με τον γερμανικό πολιτισμού από χρόνια.
Μην είναι κούραση;
Μην είναι μάτι;
Μην είναι πόδι;
Δεν ξέρω τι είναι. Ξέρω ότι είναι ενοχλητικό. Δεν έχω πια καμία εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και σημειώνω μονίμως διάφορα αριστερά και δεξιά.
Και;
Μετά ξεχνάω που έχω αφήσει τις σημειώσεις μου.
Δύσκολη κατάσταση. Αχ βαχ!

Υ.Γ. Μπορεί να σας τα έχω ξαναπεί όλα αυτά βέβαια, αλλά δεν θυμάμαι και καλά...

Μπλουζάρω...

Σκέφτομαι. Σκέφτομαι πολύ. Από μικρό παιδί το έκανα.
Και, δεν ξέρω γιατί, πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι τις σκέψεις μου είναι σαν να τις μιλάω. Σαν να τις ακούνε.
Αλλά μετά κάποιος λέει κάτι, κάνει κάτι και συνειδητοποιώ ότι δεν έχει καταλάβει τίποτα.
Γιατί δεν το έλεγα. Το σκεφτόμουν.
Και να πω την αλήθεια; Αυτά που λέω δεν έχουν πάντα αντίκρισμα στην σκέψη μου. Όχι ολοκληρωτικά εννοώ. Συνήθως είναι απομονωμένα κομμάτια που αφήνω να δουν το φως, έτσι, λες, για να ξορκίσουν τα υπόλοιπα. Tα κρυμμένα.

Και τελικά ποιος άνθρωπος είμαι;

Αυτός που σκέφτομαι, ή αυτός που δείχνω;

Έτσι κι αλλιώς, ο καθένας με βλέπει διαφορετικά.
Και όλοι έχουν άποψη. Για το τι είμαι, ποιος είμαι. Και να σου έρχεται και το ξεστομίζει με ευκολία και λέει "είσαι αυτό, είσαι εκείνο".
Μα πως είσαι τόσο σίγουρος; Και στην τελική, ποιος σε ρώτησε;

Κι ύστερα, είναι αυτοί που με καταλαβαίνουν πραγματικά, με τη μία. Έτσι, χωρίς λόγια, χωρίς εξήγηση.
Κι αυτοί δε λένε. Κοιτάζουν. Κοιτάζουν, και βλέπεις θαρρείς μέσα από τα μάτια όλα αυτά που κατάλαβαν και κατάλαβες κι εσύ, κι είναι πραγματικά έτσι. Απλά.

Σ' αυτούς το αφιερώνω αυτό εδώ το μπλουζ.

Υ.Γ. Even I got the blues...

Αποκοιμιέμαι...

Κάθε πρωί το ξυπνητήρι είναι ρυθμισμένο να μου υπενθυμίζει αλαζονικά πως είναι η πιο μισητή και σπαζονεύρικη εφεύρεση και ταυτόχρονα η πιο τρανή απόδειξη ότι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι όπως και δήποτε απόγονος του Οιδίποδα (ετούτος δεν ήταν που έβαλε τα χεράκια του κι έβγαλε τα ματάκια του;).
Αλλά τι να κάνεις. Ας όψεται η ανάγκη. Κάθε πρωί λοιπόν, στις 7.30 ανανεώνω το ραντεβού μου με τον υπόλοιπο ξυπνητό κόσμο και έρχομαι σταδιακά να γίνω ένα μαζί του, όχι ότι το θέλω και ιδιαίτερα αλλά είπαμε, το κατεστημένο φυγείν αδύνατον.
Έλα όμως που σήμερα το αυτό δεν έγινε. Ο ύπνος δεν θέλησε να αποχωριστεί την ακριβή συντροφιά μου (μα γιατί να είμαι τόσο ευχάριστη και δημοφιλής;) και παρέμειναμε παρεούλα μέχρι τις 8 η ώρα, οπότε και υπό φυσιολογικάς συνθήκας θα έπρεπε να ξεκινάω για την δουλεία. Προφανώς πάτησα το κουμπάκι που δίνει εντολή στο παλιοαντιυπνητήρι να βγάλει τον σκασμό και είπα μέσα μου "καλά - καλά, σε δυο λεπτάκια σηκώνομαι".
Γενικώς δεν είμαι ιδιαίτερα καλή στον υπολογισμό του χρόνου, πόσο μάλλον όταν τα αντανακλαστικά μου δεν δουλεύουν ακόμη φουλ τάιμ. Έτσι τα δυο λεπτάκια έγιναν μισή ωρίτσα, και να 'ναι καλά η γειτόνισσα που τινάζει τα χαλιά της καθημερνά την ώρα ετούτη (γι' αυτό και χρησιμεύει και σαν καβάντζα ωρολόγιο κάτι τέτοιες πονεμένες φορές).
Με την ταχύτητα που ο σούπερμαν αλλάζει από κοινός θνητός σε ιπτάμενο ήρωα (εν γνώση μου χρησιμοποιώ ενεστώτα, διότι πιστεύω ακράδαντα ότι πρόκειται περί υπαρκτού προσώπου) άλλαξα κι εγώ από νυστοπούλι σε εκπρόσωπο της εργατικής τάξης και κίνησα για τον πηγαιμό.

Να 'μαι τώρα εδώ, να πίνω τον διπλό γκαϊφέ μου προσπαθώντας να συνέλθω και να προσπαθώ να υπενθυμίζω συνέχεια στον λατρευτό εαυτό μου: είναι Παρασκευή, είναι Παρασκευή, είναι Παρασκευή!

Υ.Γ. Μα γιατί να μην είναι Σάββατο;

Προβληματίζομαι...

Το ταλέντο και πώς να (μην) το αναγνωρίσετε
Ο βιολονίστας Τζόσουα Μπελ είναι ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή μουσικούς της εποχής του. Αυτή η ιδιοφυϊα, τον περασμένο χειμώνα, συμφώνησε να πάρει μέρος σε ένα μίνι κοινωνικό πείραμα: κατέβηκε στον κεντρικό σταθμό του μετρό της Ουάσιγκτον, σε ώρα αιχμής, άνοιξε τη θήκη του βιολιού του (ένα ανεκτίμητο Στραντιβάριους του 1713) στο πάτωμα και άρχισε να παίζει με την ψυχή του. Ακριβώς όπως ερμηνεύει στα κονσέρτα του, που χαλάνε κόσμο διεθνώς.
Οι οργανωτές του πειράματος στην αρχή φοβήθηκαν μήπως σχηματιστεί τέτοιο πλήθος που θα δημιουργούσε κίνδυνο από το στριμωξίδι. Κακώς φοβήθηκαν.
Σιγά το πλήθος. Μέσα σε σαράντα λεπτά, επτά άνθρωποι κοντοστάθηκαν να ακούσουν για λίγο αυτήν τη μουσική, που γεμίζει θέατρα και πουλάει εκατομμύρια δίσκους. Μετά βίας συγκεντρώθηκαν στη θήκη του Στραντιβάριους τριάντα δολάρια σε ψιλά.
Ενας ταχυδρομικός υπάλληλος κι ένας σερβιτόρος στάθηκαν την περισσότερη ώρα μπροστά στον «πλανόδιο» (τι χαστούκι στους σνομπ μουσικόφιλους της πόλης), ενώ το μεγαλύτερο κομπλιμέντο το έκανε η λουστραδόρα που γυάλιζε τα παπούτσια των επιβατών, απέναντί του. («Παίζει πολύ δυνατά», σχολίασε, «αλλά είναι ο μόνος μουσικάντης που ήρθε στο πόστο μου και δεν φώναξα την αστυνομία»).
Τι είναι σήμερα η τέχνη χωρίς το μάρκετινγκ που τη συνοδεύει; Υπάρχει ταλέντο χωρίς κοινό να το θαυμάσει; Χωρίς έναν παγκοσμιοποιημένο Ηλία Ψινάκη να το εκθειάσει; Εχει νόημα να αγωνίζεσαι για το όνειρό σου, χαμένος μέσα στο πλήθος, χωρίς κανείς να σε αναγνωρίζει;
Αυτά είναι ερωτήματα που δεν απαντά, απλώς ξαναθέτει, το «μίνι πείραμα» που διεξήγαγε μεγάλης κυκλοφορίας έντυπο της πρωτεύουσας των ΗΠΑ.
Το ερώτημα, όμως, στο οποίο καλούμεθα όλοι να απαντήσουμε είναι ένα: αν ένα μεσημέρι στο μετρό άγγιζε τα αυτιά μας η μουσική του Θεού, με ποιους θα είμαστε εμείς;
Με τους χιλιάδες που προσπέρασαν ή με τους επτά που κοντοστάθηκαν για να την ακούσουν;
Κείμενο: Ρίκα Βαγιάνη

Υ.Γ. Τι να σχολιάσει κανείς... Εδώ μπλοκάρει το (όποιο) χιούμορ μου.

Παρηγορώ...

Δεν ξέρω πως έτυχε τον τελευταίο καιρό και μου λαχαίνει μονίμως να παρηγορώ κάποιον.
Αυτό τον καιρό υπάρχει έξαρση. Όλοι οι γνωστοί μου έχουν προβλήματα. Ευτυχώς που έχουν και μένα δηλαδή κι έχουν κι ένα καλό στη ζωή τους (που ο Θεός να τους κόβει μέρες και να μου δίνει χρόνια).
Πάντα ήμουν καλή στην παρηγόρια. Το 'χα βρε αδερφέ, πώς να το κάνουμε.
Από μικρό παιδί ερχόντουσαν άνθρωποι και μου έλεγαν τα ντέρτια τους, όχι μόνο κοντινοί μου, αλλά και διάφοροι απλοί γνωστοί που δεν θα περίμενα ποτέ να μου εκμυστηρευτούν κάτι. Μέχρι και μια συμμαθήτριά μου στο γυμνάσιο θυμάμαι, που σε γενικές γραμμές δεν ήθελε να με βλέπει μπροστά της (άτιμε γυναικείε ανταγωνισμέ) με είχε πιάσει να μου πει τα βάσανά της μια αποφράδα μέρα. Είναι να μην αναρωτηθώ γιατί;
Φαντάζομαι ότι οφείλεται κυρίως στο ότι ακούω.
Ναι, ξέρω ότι δεν είναι και σπουδαίο κατόρθωμα αυτό, αλλά δεν εννοώ απλά ότι λειτουργεί αρτίως (όταν με συμφέρει) η αίσθηση της ακοής.
Εννοώ ότι όταν μου μιλάνε, προσέχω τι μου λένε. Συγκεντρώνομαι στον άλλον και προσπαθώ να καταλάβω με ενδιαφέρον τι του συμβαίνει. Κατόπιν δε, επικεντρώνω την κουβέντα στο πώς μπορώ να βοηθήσω τον δυστυχή συνομιλητή μου (μα τι αλτρουισμός!).
Θα μου πείτε ότι ίσως θα έπρεπε να είχα γίνει ψυχολόγος. Το είχα σκεφτεί. Αλλά μου ερχόταν κάπως βαρύ το να πληρώνομαι για να δείχνω ανθρωπιά. Ακόμη πιο βαρύ μου ερχόταν να ξεκινήσω να ψάχνω δουλειά στα τριάντα μου.
Ax, άτιμη κενωνία και καταραμένε επαγγελματικέ προσανατολισμέ...

Υ.Γ. Ίσως κάποια στιγμή να ανοίξω καφετέρια "Το καφέ της Παρηγοριάς". Α ρε αθάνατο επιχειρηματικό πνεύμα που με χαρακτηρίζει!