Προτιμώ...

Άμα υπάρχει ένας άνθρωπος που απεχθάνεται τις κουβέντες του τύπου "εμείς ο άντρες κι εσείς οι γυναίκες" ή "εμείς οι γυναίκες κι εσείς οι άντρες", αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ.
Ωστόσο, κατά καιρούς αρέσκομαι να καταλήγω σε τοιούτα γενικόλογα συμπεράσματα, και βεβαίως δεν είμαι εγωίστρια ουδόλως ώστε να μην τα μοιραστώ με τα πλήθη.

Αν ρωτήσεις έναν άντρα τι θέλει από μια γυναίκα, σε τεράστιο ποσοστό θα πει κάτι για την εμφάνισή της.
Ξανθιά.
Mελαχρινή.
Ψηλή.
Αδύνατη.
Ξέρω 'γω τι άλλο, τέτοια πράματα.
Ε, και μετά θα βάλει και δυο τρεις προϋποθέσεις ακόμη, στις οποίες βέβαια δεν είναι και απόλυτος τώρα βρε παιδί μου, αλλά πρέπει να τις βάλει μην τον πούνε και ντιπ επιφανειακό πια.

Από την άλλη, αν ρωτήσεις μια γυναίκα τι θέλει από έναν άντρα, θα σε πει αρχικά κάτι για τον τύπο του.
Σοβαρός.
Έξυπνος.
Γλεντζές, ενώ συνάμα θα αναφερθεί στη δουλειά του (εδώ με κυρίως αναφορά στα απευκταία) :
Να μην τρώει ακόμα τα λεφτά του μπαμπά.
Να μην έχει κάνει χαρτιά για το δημόσιο και περιμένει το θαύμα.
Να μην περιμένει να του χτυπήσουν την πόρτα να τον παρακαλέσουν να καλύψει μια διευθυντική θέση.
Αυτά τα δύο όμως ταυτόχρονα, ως ένα ενιαίο χαρακτηριστικό.
Η εμφάνιση θα έρθει τρίτη και καταϊδρωμένη, και μάλλον όχι λόγω ανωτερότητας, αλλά λόγω κατάληψης των δύο προηγούμενων θέσεων από μεγαλύτερης βαρύτητας στοιχεία.

Το ερώτημά μου, δεν είναι γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά στην αντιμετώπιση ενός θέματος που έχει την ίδια σημασία για όλους.

Το ερώτημά μου, είναι γιατί οι περισσότεροι και οι περισσότερες καταλήγουν τελικά με κάποιες ή κάποιους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που αρχικά περιέγραφαν ως επιθυμητό.

Και γιατί οι υπόλοιποι δεν παραδειγματίζονται από αυτό για να παραδεχτούν ότι τελικά αυτές οι περιγραφές έχουν περισσότερο λογοτεχνικό ενδιαφέρον και λιγότερο ουσιαστικό, καθώς καταστρατηγούνται βάναυσα.

Λέω.

Υ.Γ. Εγώ και πάλι αποτελώ εξαίρεση. Μεγαλύτερη συνέπεια λόγων και έργων μην αναζητήσετε. Ενταύθα.

Λουφάρω...

Έχω καταλήξει και αντίρρηση δε σηκώνω.
Όταν είσαι στη δουλειά, δεν υπάρχει καλύτερο πράμα από το μουλωχτό. Στη ζούλα ρε παιδί, πώς το λένε.
Ό,τι κι αν είναι αυτό.

Ένα τηλεφώνημα την ώρα που δεν μπορώ (δηλαδή δεν πρέπει, αλλιώς μια χαρά μπορώ, αχ, άμα θέλω εγώ...) να μιλήσω.

Μια δαγκωνιά από το σαντουϊτσάκι (διαίτης εννοείται, μη φανταστείτε καμία φρατζόλα γεμιστή με ζαμπόν, κασέρι, ντομάτα, αυγό, μαρούλι, μανούρι, λίγη μαγιονέζα για να μην είναι πολύ ξερό, λίγη φέτα, ένα... ε... όχι τέτοιο τέλος πάντων, διαίτης) την ώρα που μου χτυπάνε τηλέφωνο.

Ένα κειμενάκι στο βλογκ την ώρα που ξέρω ότι αν δεν δουλέψω με διπλή ταχύτητα (στην περίπτωσή μου μέση ταχύτητα 800 χλμ /ώρα Χ 2 = περί τα 1600) θα βγω από 'δω μέσα τον 15αύγουστο.

Μια κλεφτή ματιά από και προς τον κούκλο συνάδελφο που κάθεται απέναντί μου και ετοιμάζεται να κόψει τις φλέβες του με το κοπίδι για πάρτη μου (κατά καιρούς αρέσκομαι να εξασκούμαι λίγο στη συγγραφή επιστημονικής φαντασίας. Άκου κοπίδι στο γραφείο μας!).

Τέτοια πράματα.
Αυτά είναι που δίνουν λίγο ενδιαφέρον στην πλήξη των εργάσιμων ωρών.

Και τώρα που είπα ωρών, επανέρχομαι στο κρίσιμο ερώτημα:
γιατί όταν βγαίνω έξω το τρίωρο περνάει σε ένα τέταρτο,
κι όταν δουλεύω το τέταρτο περνάει σε ένα τρίωρο;


Υ.Γ. Την ώρα που συνέγραφα το παρόν, έκανα παράλληλα και υπολογισμούς με το κομπιουτεράκι ότι τάχατες μου δουλεύω. Βλέπετε να μαθαίνετε.

Διερωτώμαι...

Εδώ και λίγο καιρό, έχει υποπέσει στην αντίληψή μου κάτι τις, και ήθελα να το μοιραστώ με την υφήλιο (και πού να βρω μεγαλύτερο βήμα για την υφήλιο από τούτο δω το σημείο).

Η ΕΒΓΑ δίνει όλα της τα οικογενειακά παγωτά 1+1 δώρο.
Ακόμα και στα περίπτερα, βρίσκω προσφορές που με ένα κυπελάκι σου δίνουν ένα νεράκι, με δύο ένα μεγάλο νερό, με τρία άλλο ένα παγωτό και τέτοια.
Επίσης, πρόσφατα ανεκάλυψα χυμούς σε τιμή φθηνότερη ακόμα και από τα πιο γνωστά εκπτωτικά σούπερ μαρκέτια.

Και ερωτώ: Αποτελεσματικό μάρκετινγ ή να ανησυχήσω;

Πάντως πού καταντήσαμε... Γκρινιάζουμε για τις τιμές, κι όταν κάποιος κάνει κάτι γι' αυτό, είμαστε ενστικτωδώς καχύποπτοι.

Υ.Γ. Όχι ότι ψωνίζω εγώ παγωτά, α πα πα, αφού ξέρετε τι καλή διατροφή κάνω. Ένας φίλος μου μου το είπε.

Συνδράμω...

Είδα ψες το "IL Postino" (άμα πας να γράψεις το ιλ με κεφαλαίο ι και μικρό λ βγαίνει έτσι :Il - είναι τρελοί αυτοί οι λατίνοι).
Θα με πείτε νωρίς το θυμήθηκα, αλλά θα σας πω ότι τώρα που πήρα τηλεόραση που δεν χρειάζεται να κάθομαι στα τριάντα εκατοστά απόσταση για να διαβάσω τα γράμματα, θα κάνω μα την Blue Sky απόσβεση για όλα τα χαμένα ντιβιντι.

Επειδή μπορεί να υπάρχουν και άλλοι κόσμοι που δεν το είδανε μέχρι τούδε, θα περιλήψω σε δυο γραμμές την υπόθεση:
ένας φιλόδοξος χωριάτης εκ νήσου που έχει αηδιάσει η ψυχούλα του από την ψαρίλα, θέλει να κάνει κάτι άλλο στη ζωή του βρε αδερφέ. Έτσι, αδράχνει την ευκαιρία για μια θέση ταχυδρόμου στα ΙΛΤΑ και αναλαμβάνει να πηγαίνει την αλληλογραφία σε έναν διάσημο εξόριστο ποιητή (ξέρετε, από αυτούς που κάνουν αντίσταση καθήμενοι σταυροπόδι και πίνοντας τίλιο στον ήλιο). Σιγώς σιγώς αναπτύσσεται μια σχέση μεταξύ των (φιλική εννοώ αθεόφοβοι!) και ο ποιητής γίνεται ο μέντωρ του φιλόδοξου και κακομούτσουνου ελαφρώς σιτεμένου νεανίσκου.
Σταματώ εδώ την σύνοψις, αφενός διότι ξεπέρασα τις δυο γραμμές (και γνωρίζετε πόσο δε με αρέσει να προβαίνω σε αντιφάσεις), αφεδυονών διότι άμα δεν το έχετε δει θα είναι σαν να σας δίνω μασημένη τροφή (φτου κακά).

Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτά τα έργα που έχουν να κάνουν με μέντορα και μαθητευόμενο, εμένα με τρελαίνουν. Πετάω τη σκούφια μου (όχι δεν είμαι στρουμφάκι, που λέει ο λόγος).
Με συγκινεί πολύ η ιδέα ενός ανθρώπου που βοηθά μέσα από την εμπειρία του έναν άλλον άνθρωπο να χαράξει βήμα βήμα μια πορεία που διαφορετικά δεν θα μπορούσε να διανοηθεί (είδατε, ξέρω και να σοβαρεύομαι ενίοτε). Κάθε φορά που βλέπω ένα τέτοιο έργο, η διάθεσή μου ανεβαίνει και τα όνειρά μου αναπτερώνονται. Αρχίζω και πάλι να σκέφτομαι όλα αυτά που θα ήθελα να κάνω και μου φαίνονται σχεδόν αδύνατα, και κάτι μέσα μου γαργαλάει και μου λέει "μην απελπίζεσαι, μπορεί να βρεθεί ένας μέντωρ και για σένα και να πας εκεί που δεν φαντάζεσαι".

Ας μην είμαι βέβαια αχάριστη.
Κατά καιρούς, έχω συναντήσει ανθρώπους που με βοήθησαν. Λίγους και για λίγο, και συνήθως με απώτερο σκοπό. Όπως και να 'χει, αυτούς τους ευχαριστώ.

Ο επόμενος πότε θα μας κάνει την τιμή;


Υ.Γ. Μετά απ' αυτό βέβαια χτύπησα και έναν Χιου Γκραντ, έτσι για την εκτόνωση.

Αναισθητοποιούμαι...

Εξασκούμαι εδώ και πολύ καιρό, χρόνια μπορώ να πω, και καιρούς ακόμη ακόμη, αλλά δεν τα καταφέρνω (και είναι πραγματικά απορίας άξιο, καθόσον εγώ ως γνωστόν καταφέρνω τα πάντα).
Όλες οι απέλπιδες προσπάθειές μου να αναισθητοποιηθώ πέφτουν στο κενό, κάνοντας μάλιστα πανηγυρικό θόρυβο ωσάν τη νερόβομβα που απελευθερώνεται από τον έκτο όροφο και σκάει στο κεφάλι ενός αμέριμνου περαστικού (άμα τα πιάσω τα παλιόπαιδα που κάνουν τέτοια πράματα, θα τα τουλουμιάσω).

Έχω μια τάση προς το άγχος, προς τη στενοχώρια, προς την απογοήτευση.

Κάθε τι που ακούω, βλέπω, μαθαίνω και εμπεριέχει οτιδήποτε αρνητικό, με επηρεάζει σημαντικά.
Τα ψυχοσωματικά μου τρελαίνονται και η κατάσταση του ασθενούς (εγώ είμαι ο ασθενούς στην προκειμένου περίπτωση) παίρνει την κατιούσα.

Στην πορεία των ετών βέβαια, έχω μάθει να ιεραρχώ τη σημαντικότητα κάθε ερεθίσματος και να μην αφήνω το παραμικρό να με κάνει κουρέλι.

Κι εκεί που λέω το 'χω, το κοντρολάρω και είμαι το Θεριό και είμαι καλά, να σου και έρχομαι πάλι και χάνω τη μπάλα.

Ένας γνωστός ή ένας φίλος με πρόβλημα υγείας,
ένας άλλος με πρόβλημα οικονομικό,
κάποιος που θα μου θυμώσει για κάτι που δεν θα 'πρεπε,
ένας συνάδελφος που θα θέλω να βρίσω και δε θα μπορώ,
κάποιος από τον περίγυρό μου που θα έρθει να μου αποδείξει ότι η μπαμπεσιά εξακολουθεί να είναι το δημοφιλέστερο σπορ,
και να,
όλα αυτά μαζί έρχονται και με γονατίζουν.
Και με κάνουν να μη μπορώ να βγάλω τη μέρα.

Και ερωτώ:
Γιατί να μην είμαι αναίσθητη;
Γιατί;
Ε;;;
Γιατί λέω;;

Όπως λέει και το άσμα "μια ζωή ευαισθησία, κι είναι καταδικασμένη στη σιωπή ν' αργοπεθαίνει"...

Μπα σε καλό μου, άμαν ήξερα ότι θα μου βγει μπλουζαριστό, δεν θα έγραφα τίποτις, κάλιο που το είχα στο ρελαντί τόσον καιρό.

Τι να κάνεις, συμβαίνουν αυτά...


Υ.Γ. Του φιλ ορ νοτ του φιλ.