Θεριό Ανήμερο...

Ποιος είδε το Θεριό και δεν το φοβήθηκε;Ε;; Ποιος;;

Σάββατο, Ιουνίου 13, 2009

Μαθητεύω...


Εγώ το σούπερ μάρκετ, το ‘χω ψιλικατζίδικο.

Πετιέμαι τρεις και μία και ψωνίζω, καθόσον άμα πω να κάνω καβάντζα για κανένα δεκαήμερο, θα κοψομεσιαστώ στο κουβάλημα. Α όχι, τον αγαπάω τον εαυτούλη μου.

Η συχνότητα λοιπόν με την οποία επισκέφτομαι το υπερμάγαζο της γειτονιάς μου έχει βοηθήσει στο να αναπτυχθεί μια κάποια οικειότητα με κάποιες εκ των ταμιών (αλήθεια, γιατί δεν έχει άντρες ταμίους; Σεξισμός μου μυρίζει…).

Καθώς μιλούσα λοιπόν προχτέ με μια εξ αυτών, συμπαθεστάτη οφείλω να ομολογήσω, μου έλεγε ότι όπου να ‘ναι κλείνουν τα σχολεία και η κόρη της θα είναι πια όλη μέρα σπίτι με τη γιαγιά (παρακαλώ στο σημείο αυτό ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για τη γιαγιά).

Παρά την παρατηρητικότις που γενικά με διακρίνει (όπως και μύριες άλλες αρετές), δεν επρόσεξα ότι την συζήτησή μας παρακολουθούσε ένα μικρό κοριτσάκι (ναι, υπάρχουν και μεγάλα, καλή ώρα) που είχε εξυπηρετηθεί πριν από μένα και έβαζε τα πράματα του σε μια σακούλα. Και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχα αντιληφθεί ντιπ την ύπαρξη που κοριτσάκιου, αν δεν απευθυνόταν σε μένα - την ώρα που η ταμίας μου έλεγε με ενθουσιασμό για την λήξη του σχολικού πάρκινγ-, για να μου πει ως εκπρόσωπος της νέας γενιάς αποφασιστικά:

- « Δεν είναι δύσκολη η τρίτη».

Με μια σειρά γρήγορων συλλογισμών, κατάλαβα ότι προφανώς μιλούσε για την τρίτη τάξη.

Η σωματική διάπλαση της δηλούσης άφηνε να εννοηθεί πως μάλλον δεν ήτο ακόμη σε θέση να γνωμοδοτεί περί της δυσκολίας του γυμνασίου, πολλώ δε του λυκείου, οπότε το συμπέρασμά μου ήταν γρήγορο και τελεσίδικο: η δήλωση αφορούσε την τρίτη δημοτικού.

Δεν θα σπεύσω να αναρωτηθώ για ποιο λόγο απευθύνθηκε σε μένα αυτό το απόφθεγμα βγαλμένο σαφώς από εμπειρία ζωής.

Πιθανότερο ενδεχόμενο να θεώρησε ότι είμαι άρτι αποφοιτήσασα της δευτέρας και να διαισθάνθηκε βάιμπς ανησυχίας από πλευράς μου για το άμεσο μαθητικό μου μέλλον.

Θα σπεύσω ωστόσο να σημειώσω την οξεία μελαγχολία που μου προκάλεσε η σκέψη ότι πήγαινα κι εγώ κάποτε σχολείο. Και μάλιστα, δημοτικό… Χρόνια και ζαμάνια!!

Ήμαν κι εγώ παιδάκι ξένοιαστο, παιδάκι ανέμελο, παιδάκι απονήρευτο, παιδάκι ονειροπόλο (παιδάκι παραμένω φυσικά, τα λοιπά χαρακτηριστικά είναι που δυσκολεύομαι να ανιχνεύσω στον εαυτό μου πλέον).

Ααααχ, περασμένα μεγαλεία…

Αλλά όχι, δεν θα κλάψω, δεν πρέπει να κλάψω μπροστά σας! Πάω μέσα.

Υ.Γ. Εννοείται ότι ήμουν εξέχουσα μαθητική προσωπικότητα. Ξεκαθαρίζω σε περίπτωση που αναρωτήθηκε κανείς.

feed me more stupidity