Μαθητεύω...

Εγώ το σούπερ μάρκετ, το ‘χω ψιλικατζίδικο.
Πετιέμαι τρεις και μία και ψωνίζω, καθόσον άμα πω να κάνω καβάντζα για κανένα δεκαήμερο, θα κοψομεσιαστώ στο κουβάλημα. Α όχι, τον αγαπάω τον εαυτούλη μου.

Η συχνότητα λοιπόν με την οποία επισκέφτομαι το υπερμάγαζο της γειτονιάς μου έχει βοηθήσει στο να αναπτυχθεί μια κάποια οικειότητα με κάποιες εκ των ταμιών (αλήθεια, γιατί δεν έχει άντρες ταμίους; Σεξισμός μου μυρίζει…).

Καθώς μιλούσα λοιπόν προχτέ με μια εξ αυτών, συμπαθεστάτη οφείλω να ομολογήσω, μου έλεγε ότι όπου να ‘ναι κλείνουν τα σχολεία και η κόρη της θα είναι πια όλη μέρα σπίτι με τη γιαγιά (παρακαλώ στο σημείο αυτό ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για τη γιαγιά).

Παρά την παρατηρητικότις που γενικά με διακρίνει (όπως και μύριες άλλες αρετές), δεν επρόσεξα ότι την συζήτησή μας παρακολουθούσε ένα μικρό κοριτσάκι (ναι, υπάρχουν και μεγάλα, καλή ώρα) που είχε εξυπηρετηθεί πριν από μένα και έβαζε τα πράματα του σε μια σακούλα. Και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχα αντιληφθεί ντιπ την ύπαρξη που κοριτσάκιου, αν δεν απευθυνόταν σε μένα - την ώρα που η ταμίας μου έλεγε με ενθουσιασμό για την λήξη του σχολικού πάρκινγ-, για να μου πει ως εκπρόσωπος της νέας γενιάς αποφασιστικά:

- « Δεν είναι δύσκολη η τρίτη».

Με μια σειρά γρήγορων συλλογισμών, κατάλαβα ότι προφανώς μιλούσε για την τρίτη τάξη.

Η σωματική διάπλαση της δηλούσης άφηνε να εννοηθεί πως μάλλον δεν ήτο ακόμη σε θέση να γνωμοδοτεί περί της δυσκολίας του γυμνασίου, πολλώ δε του λυκείου, οπότε το συμπέρασμά μου ήταν γρήγορο και τελεσίδικο: η δήλωση αφορούσε την τρίτη δημοτικού.

Δεν θα σπεύσω να αναρωτηθώ για ποιο λόγο απευθύνθηκε σε μένα αυτό το απόφθεγμα βγαλμένο σαφώς από εμπειρία ζωής.

Πιθανότερο ενδεχόμενο να θεώρησε ότι είμαι άρτι αποφοιτήσασα της δευτέρας και να διαισθάνθηκε βάιμπς ανησυχίας από πλευράς μου για το άμεσο μαθητικό μου μέλλον.

Θα σπεύσω ωστόσο να σημειώσω την οξεία μελαγχολία που μου προκάλεσε η σκέψη ότι πήγαινα κι εγώ κάποτε σχολείο. Και μάλιστα, δημοτικό… Χρόνια και ζαμάνια!!

Ήμαν κι εγώ παιδάκι ξένοιαστο, παιδάκι ανέμελο, παιδάκι απονήρευτο, παιδάκι ονειροπόλο (παιδάκι παραμένω φυσικά, τα λοιπά χαρακτηριστικά είναι που δυσκολεύομαι να ανιχνεύσω στον εαυτό μου πλέον).

Ααααχ, περασμένα μεγαλεία…

Αλλά όχι, δεν θα κλάψω, δεν πρέπει να κλάψω μπροστά σας! Πάω μέσα.

Υ.Γ. Εννοείται ότι ήμουν εξέχουσα μαθητική προσωπικότητα. Ξεκαθαρίζω σε περίπτωση που αναρωτήθηκε κανείς.

Κατσικώνομαι...

Κοίτα τώρα φίλε μου τι μπορεί να πάθει ένας άθρωπος στα καλά καθούμενα.

Είπαμε κι εμείς να αξιωθούμε να σουλουπώσομε λίγο την πολυκατοικία μας. Ένα βαψιματάκι βρε αδερφέ, να φωτίξει λίγο ο τόπος.

Πού να ψάχνεις τώρα μπογιατζίδε, λέμε δεν παίρνουμε τον μπάρμπα που ανακαινίζει τον πρώτο, να τελειώνουμε;

Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή.

Να μην δει άσπρη ώρα κανένας απ' όλους αυτούς που μας μάθανε να σεβόμεθα την τρίτη ηλικία (δηλαδή τι τρίτη, αυτός καβάντζωνε την τέταρτη όταν εγώ εισαγόμην στο νηπιαγωγείο).

Να για να του μιλήσω ευγενικά, να για να του προσφέρω έναν καφέ, να για να ακούσω λίγο υπομονετικά τις φλυαρίες του, ο μπάρμπας μου γίνηκε στενός κορσές (τον οποίο και ουδόλως χρειάζομαι, καθόσον ως γνωστόν τυγχάνω ιδανικών αναλογιών).

Τρεις και μία το κουδούνι χτυπάει.

Τη μια να τον κάνω λέει καφέ.

Την άλλη να κάνει λέει ένα τηλέφωνο.

Την παράλλη να με ρωτήσει πότε θα έρθει ο από πάνω να τον ερωτήσει κάτι.

Τσουρέκια μιλάμε.

Τα νεύρα μου. Άγχος μου έχει γίνει, καθυστερώ να γυρίσω σπίτι μου εξ επί τούτου, κι όταν έρχομαι είμαι υπ' ατμόν πότε θα έχω κακό συναπάντημα.

Βρε πικρό του έκανα τον καφέ.

Βρε του ξύνισα τα μούτρα μου για το οχτακοσιοστό τηλέφωνο.

Βρε δεν έχω ιδέα του είπα στην διακοσιοστή άσχετη ερώτηση.

Τίποτα.

Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα (ατυχές παράδειγμα, εφόσον η πόρτα που βροντάται τρεις και μία είναι η δικιά μου, και κουφή ουδέποτε υπήρξα).

Τι να κάνω;

Να τον εβρίσω γέρον άνθρωπο;

Να περπατάω στις μύτες και να δουλεύω βουβό προφίλ, τουτέστιν να αυτοφυλακιστώ στο ίδιο μου το σπίτι;

Και δεν είναι τίποτα. Ετούτος έκλεισε ήδη μια βδομάδα, και δεν τον βλέπω να τελειώνει πριν την Πρωτοχρονιά (για δουλειά τριών ημερών με χαλαρούς ρυθμούς έρχομαι να σημειώσω).

Βοήθειαααααααααααααααα!!!!!

Υ.Γ. Την ιδέα της μετακόμισης την απέρριψα προσωρινώς, αλλά την κρατάω καβάντζα αν δε βρω κάτι καλύτερο.

Σιγοσβήνω...

Δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν στις χαραυγές του 21ου αιώνα να χάνεται έτσι ένας άνθρωπος.
Δεν το χωράει το μυαλό μου.
Δεν το σηκώνει η τσίπα μου.
Κι όμως.

Η φυματίωση σιγοτρώει τα σωθικά μου. Το μόνο που με παρηγοράει ελαφρώς, είναι η σκέψη ότι αυτός ο κατηραμένος βήχας πρέπει να είναι αυτός ο ίδιος που έφαγε όλους τους μεγάλους συγγραφείς κει στη Σιβηρία. Καταραμένη υγρασία που καταβροχθίζεις ωσάν το σαράκι όλους τους ανθρώπους του πνεύματος.
Διότι σαν το πνεύμα έχω καταντήσει. Σαν το φάντασμα να το πω πιο λαϊκά για να με πιάσουν τα χαμηλότερα στρώματα (σάματις με παρακολουθούν τα αψηλότερα;).
Είναι πολλές μέρες που με ξυπνάει ο βήχας. Νιώθω το λαρύγγι μου να γδέρνεται θαρρείς κι είναι φρεσκοκομμένο μάρμαρο που του ‘λαχε να κάνουν πάνω του δοκιμαστική παρέλαση όλα τα δημοτικά σχολεία Βορείου Ελλάδος με δωδεκάποντο (αγόρια και κορίτσια, ή έχουμε ισότητα ή δεν έχουμε).
Χθες βράδυ, δεν πήγαινε άλλο. Αναγκάστηκα να σηκωθώ, καθόσον αν έμενα λίγο ακόμη στο οριζόντιο το ρεσιτάλ μου θα ανάγκαζε τους τρυφερούς μου γείτονες να καταφύγουν στα έννομα μέσα προκειμένου περί να βρουν την ησυχία τους.

Οι άκαρδοι, οι άπονοι, οι ξετσίπωτοι.

Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι.

Νέοι άνδρες στη βουλή.
Σηκώθηκα λοιπόν, δρόμο πήρα δρόμο αφήκα, κατευθύνθηκα προς το σαλόνι.
Αρχικά άνοιξα την τηλεόραση, αλλά δεν είχε τίποτα άλλο εκτός από καλώδια και την ξαναέκλεισα.
Σε δεύτερο στάδιο την άναψα. Στο τσαφ την πρόλαβα να μην λαμπαδιάσει σαν φουφού του καστανά στάχτη να γίνεις σατανά.
Σαν κίνηση ματ απεφάσισα να την θέσω σε λειτουργία.
Έκανα μια τσάρκα. Ρε φίλε, απίστευτο μιλάμε.
Τα περισσότερα παίζανε σίριαλ ή ταινίες με κεντρικό συστατικό έναν δολοφόνο (όχι ότι σκιάζομαι, αλλά θα προτιμούσα παρέα βαρβάτη για τέτοια ενασχόληση), ή επανάληψη πρωινής εκπομπής (κονσέρβες δεν τρώω, με συντηρητικά δεν τρέφομαι), ή τελεμάρκετινγκ (το δοκιμαστήριο κατά που πέφτει;).
Και δώστου ο βήχας να με ξαναθυμάται συχνά πυκνά, και δώστου να πονάει το κεφάλι μου με κάθε ταρακούνημα και να μετράω τις ώρες μου αντίστροφα.

Φτου. Από την ώρα που ξεκίνησα να αποτυπώνω τον πόνο μου στον κουμπιούτερ, έχει περάσει μετά βίας ένα μισάωρο. Αμ δεν κάνουμε δουλειά έτσι.

Δεν είναι, έχω να γράψω και τη συνέχεια της εξορμήσεως που έλεγα. Για τέτοια είμαστε τώρα…

Υ.Γ. Δικαιολογίες. Πείθω;

Εξορμώ...

Δεν θα ήταν υπερβολή να παραδεχτώ ότι έχω μια ροπή προς το κακό τάιμινγκ.

Αν υπάρχει ένα διάγραμμα που δείχνει την χειρότερη χρονική στιγμή να κάνω κάτι μέσα στη μέρα, τη βδομάδα, το εξάμηνο, το χρόνο (μπορώ να το πάω μέχρι τη χιλιετία, αλλά φαντάζομαι το πιάσατε το νόημα), αυτή ακριβώς η στιγμή είναι και αυτή που θα διαλέξω.

Άθελά μου φυσικά, καθόσον ο μαζοχισμός ουδεμία σχέση έχει μεθ' ημών.

Προχθές λοιπόν, το πρώτο Σάββατο μετά την επίσημη έναρξη των εκπτώσεων, αποφάσισα να πάω βόλτα στην αγορά.

Οι φορές που κατεβαίνω Σάββατο είναι μετρημένες, διότι η σοφία των ετών με έχει μάθει ότι οι καθημερινές είναι σαφώς καταλληλότερες και για βόλτες, και για ψώνια.

Δηλαδή τώρα που το ξανασκέφτομαι, η αμέσως προηγούμενη φορά που έκανα την ίδια βλακεία, πρέπει να ήταν όταν πήρα το απολυτήριο λυκείου και δεν έβλεπα την ώρα να πάρω κορνίζα για να το κοτσάρω στον τοίχο (γιατί, δεν είναι κατόρθωμα άξιο τοιχοκολλήσεως και κομπασμού;).

Η μέσα μου φωνή, αλάνθαστη αλλά σε μόνιμη πάλη με την έξω μου κίνηση, προσπαθούσε μάταια να με προειδοποιήσει.

Μην το κάνεις.
Θα το μετανιώσεις.
Μη.

Στου κουφού την πόρτα...

Ντύνομαι, στολίζομαι, δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω και κινάω για την τράπεζα της γειτονιάς, προκειμένου περί να αναλήψω το εβδομαδιάτικό μου και να μπορέσω να επενδύσω ένα μέρος εξ αυτού σε τοιαύτην την προκυριακάτική μου εξόρμηση.

Φευ.

Η τράπεζα της γειτονιάς (ονόματα δεν λέμε, ένα γράμμα του αλφαβήτου το όνομά της και περιέχεται μέσα στην προηγούμενη λέξη, χωρίς να είναι το βήτου) είχε κατεβασμένα ρολά. Και στο ΑΤΜ.
Καθώς δεν είχα λοστό απάνω μου να βανδαλίσω τα ρολά και να τους πείσω ότι το μόνο που καταφέρνουν είναι να πεισμώνουν τους επίδοξους καταστροφείς, αφού εκτός των άλλων επιδεικνύουν την ζαμανφουτίστικη νοοτροπία τους ως προς τους πελάτας τους, γύρισα την περήφανη πλάτη μου και έφυγα.

Να σου την πάλι.

Μη.
Δεν το έπιασες το υπονοούμενο;
Γύρνα πίσω.

Αλί, αλί και τρισαλί.

Μπαίνω αγέρωχη στο φορείο του λαού, θεωρώντας ότι θα κατάφερνα σε λίγα λεπτά να εξυπηρετηθώ από ένα υποκατάστημα του κέντρου, αφού όσο να πεις το κέντρο είναι κέντρο (τσεκαρισμένο).
Ούτε ένα. Ούτε δύο. Ούτε τρία. Στο τέταρτο θωρακισμένο υποκατάστημα, κι αφού είχα φάει το κρύο της αρκούδας και την κίνηση του αιώνα, αποφάσισα να τραβήξω ρευστό από άλλη τράπεζα που είχε την καλοσύνη να μεριμνήσει για την πελατεία της (ευχαριστώ τους κύριους τραπεζίτες). Το ακριβές ποσό του νταβατζιλικίου που τους αναλογούσε δεν το ξέρω ακόμα. Έφαγα το φέσι και ηρέμησα.

Υ.Γ. Συνεχίζεται... Όλη τη μίρλα μαζεμένη με τη μία;

Επιστρεφω (δειλά δειλά)...

Καλέ;;;;

Υπάρχει ακόμα τούτο 'δω το ρημάδι;

Υ.Γ. Ασφαλώς και ρητορικό το ερώτημα. Σάματις δεν το βλέπω;

Νιώθω...

...ένα βάρος:(

Συναρπάζομαι...

Αχ πότε θα συμβεί κάτι συναρπαστικό...

Προτιμώ...

Άμα υπάρχει ένας άνθρωπος που απεχθάνεται τις κουβέντες του τύπου "εμείς ο άντρες κι εσείς οι γυναίκες" ή "εμείς οι γυναίκες κι εσείς οι άντρες", αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ.
Ωστόσο, κατά καιρούς αρέσκομαι να καταλήγω σε τοιούτα γενικόλογα συμπεράσματα, και βεβαίως δεν είμαι εγωίστρια ουδόλως ώστε να μην τα μοιραστώ με τα πλήθη.

Αν ρωτήσεις έναν άντρα τι θέλει από μια γυναίκα, σε τεράστιο ποσοστό θα πει κάτι για την εμφάνισή της.
Ξανθιά.
Mελαχρινή.
Ψηλή.
Αδύνατη.
Ξέρω 'γω τι άλλο, τέτοια πράματα.
Ε, και μετά θα βάλει και δυο τρεις προϋποθέσεις ακόμη, στις οποίες βέβαια δεν είναι και απόλυτος τώρα βρε παιδί μου, αλλά πρέπει να τις βάλει μην τον πούνε και ντιπ επιφανειακό πια.

Από την άλλη, αν ρωτήσεις μια γυναίκα τι θέλει από έναν άντρα, θα σε πει αρχικά κάτι για τον τύπο του.
Σοβαρός.
Έξυπνος.
Γλεντζές, ενώ συνάμα θα αναφερθεί στη δουλειά του (εδώ με κυρίως αναφορά στα απευκταία) :
Να μην τρώει ακόμα τα λεφτά του μπαμπά.
Να μην έχει κάνει χαρτιά για το δημόσιο και περιμένει το θαύμα.
Να μην περιμένει να του χτυπήσουν την πόρτα να τον παρακαλέσουν να καλύψει μια διευθυντική θέση.
Αυτά τα δύο όμως ταυτόχρονα, ως ένα ενιαίο χαρακτηριστικό.
Η εμφάνιση θα έρθει τρίτη και καταϊδρωμένη, και μάλλον όχι λόγω ανωτερότητας, αλλά λόγω κατάληψης των δύο προηγούμενων θέσεων από μεγαλύτερης βαρύτητας στοιχεία.

Το ερώτημά μου, δεν είναι γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά στην αντιμετώπιση ενός θέματος που έχει την ίδια σημασία για όλους.

Το ερώτημά μου, είναι γιατί οι περισσότεροι και οι περισσότερες καταλήγουν τελικά με κάποιες ή κάποιους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που αρχικά περιέγραφαν ως επιθυμητό.

Και γιατί οι υπόλοιποι δεν παραδειγματίζονται από αυτό για να παραδεχτούν ότι τελικά αυτές οι περιγραφές έχουν περισσότερο λογοτεχνικό ενδιαφέρον και λιγότερο ουσιαστικό, καθώς καταστρατηγούνται βάναυσα.

Λέω.

Υ.Γ. Εγώ και πάλι αποτελώ εξαίρεση. Μεγαλύτερη συνέπεια λόγων και έργων μην αναζητήσετε. Ενταύθα.

Λουφάρω...

Έχω καταλήξει και αντίρρηση δε σηκώνω.
Όταν είσαι στη δουλειά, δεν υπάρχει καλύτερο πράμα από το μουλωχτό. Στη ζούλα ρε παιδί, πώς το λένε.
Ό,τι κι αν είναι αυτό.

Ένα τηλεφώνημα την ώρα που δεν μπορώ (δηλαδή δεν πρέπει, αλλιώς μια χαρά μπορώ, αχ, άμα θέλω εγώ...) να μιλήσω.

Μια δαγκωνιά από το σαντουϊτσάκι (διαίτης εννοείται, μη φανταστείτε καμία φρατζόλα γεμιστή με ζαμπόν, κασέρι, ντομάτα, αυγό, μαρούλι, μανούρι, λίγη μαγιονέζα για να μην είναι πολύ ξερό, λίγη φέτα, ένα... ε... όχι τέτοιο τέλος πάντων, διαίτης) την ώρα που μου χτυπάνε τηλέφωνο.

Ένα κειμενάκι στο βλογκ την ώρα που ξέρω ότι αν δεν δουλέψω με διπλή ταχύτητα (στην περίπτωσή μου μέση ταχύτητα 800 χλμ /ώρα Χ 2 = περί τα 1600) θα βγω από 'δω μέσα τον 15αύγουστο.

Μια κλεφτή ματιά από και προς τον κούκλο συνάδελφο που κάθεται απέναντί μου και ετοιμάζεται να κόψει τις φλέβες του με το κοπίδι για πάρτη μου (κατά καιρούς αρέσκομαι να εξασκούμαι λίγο στη συγγραφή επιστημονικής φαντασίας. Άκου κοπίδι στο γραφείο μας!).

Τέτοια πράματα.
Αυτά είναι που δίνουν λίγο ενδιαφέρον στην πλήξη των εργάσιμων ωρών.

Και τώρα που είπα ωρών, επανέρχομαι στο κρίσιμο ερώτημα:
γιατί όταν βγαίνω έξω το τρίωρο περνάει σε ένα τέταρτο,
κι όταν δουλεύω το τέταρτο περνάει σε ένα τρίωρο;


Υ.Γ. Την ώρα που συνέγραφα το παρόν, έκανα παράλληλα και υπολογισμούς με το κομπιουτεράκι ότι τάχατες μου δουλεύω. Βλέπετε να μαθαίνετε.

Διερωτώμαι...

Εδώ και λίγο καιρό, έχει υποπέσει στην αντίληψή μου κάτι τις, και ήθελα να το μοιραστώ με την υφήλιο (και πού να βρω μεγαλύτερο βήμα για την υφήλιο από τούτο δω το σημείο).

Η ΕΒΓΑ δίνει όλα της τα οικογενειακά παγωτά 1+1 δώρο.
Ακόμα και στα περίπτερα, βρίσκω προσφορές που με ένα κυπελάκι σου δίνουν ένα νεράκι, με δύο ένα μεγάλο νερό, με τρία άλλο ένα παγωτό και τέτοια.
Επίσης, πρόσφατα ανεκάλυψα χυμούς σε τιμή φθηνότερη ακόμα και από τα πιο γνωστά εκπτωτικά σούπερ μαρκέτια.

Και ερωτώ: Αποτελεσματικό μάρκετινγ ή να ανησυχήσω;

Πάντως πού καταντήσαμε... Γκρινιάζουμε για τις τιμές, κι όταν κάποιος κάνει κάτι γι' αυτό, είμαστε ενστικτωδώς καχύποπτοι.

Υ.Γ. Όχι ότι ψωνίζω εγώ παγωτά, α πα πα, αφού ξέρετε τι καλή διατροφή κάνω. Ένας φίλος μου μου το είπε.