Οδηγώ...

Τι τό θελα; Καλά ήμουν τόσον καιρό. Άλλοι με τρέξανε, άλλοι με μπλέξανε. Αποφάσισα να βγάλω δίπλωμα. Οδήγησης.
Ξεκίνησα με τα θεωρητικά μαθήματα. Να το πω πίκρα; Ναι; Ευχαριστώ. Θα το πω. Πίκρα.
Είχα να ζήσω τέτοια εμπειρία από την εποχή που πήγαινα σχολείο (από πέρσι δηλαδή και αν λέω ψέμματα να μου κολλήσει το πληκτρολόγιο στο γράμμα ψψψψψψψψ).
Ο εκπαιδευτής μας ήταν ένας μπάρμπας ο οποίος καταλάβαινες με το καλησπέρα σας ότι είχε πει το ίδιο κείμενο τουλάχιστον 18.026.548.546 φορές (ίσως και μια δυό φορές παραπάνω, δεν μπορώ να πάρω και όρκο). Βέβαια εγώ το κατάλαβα χωρίς το καλησπέρα σας, γιατί δεν είπα.
Μπήκα μέσα μουντρούχα και αμίλητη, καθόσον είχαν προηγηθεί δέκα ώρες σκληρής δουλειάς (ναι, είμαι χτίστου). Κάθησα ωραία και κόσμια (πάντα) σε μια καρεκλίτσα, μη γνωρίζοντας το μαρτύριο που επρόκειτο να επακολουθήσει. Ο μπάρμπας άρχισε να μιλάει στον ίδιο - βαρετό, ανιαρό, μισητό - τόνο επί δύο ώρες παρά κάτι. Μετά είπε "διάλειμμα", εγώ έκανα μια τριπλή κωλοτούμπα στον αέρα από τη χαρά μου, βγήκα, και πριν προλάβω να θαυμάσω το τοπίο είπε "ξαναρχίζουμε", σύρθηκα σαν το κατηραμένο σκουλήκι πίσω και τραβήξαμε το ίδιο μαρτύριο για άλλη τόση ώρα.
Κι όλα αυτά, για να μας λέει όλα αυτά που έγραφε το βιβλίο με τα ίδια ακριβώς λόγια. Ευτυχώς δεν μας απήγγειλε και τα σημεία στίξεως. Θα καθυστερούσαμε περισσότερο.
Το αυτό επανελήφθη για άλλες τέσσερις ημέρες.
Και ναι! Ζω ακόμα!

Υ.Γ. Όταν θα αρχίσω με τα πρακτικά θα αναρτήσω το πρόγραμμα των μαθημάτων για να αποφεύγετε να κυκλοφορείτε πολύ - πολύ...

Κερνάω...

Τελικά είμαι πολύ σοφή. Με θαυμάζω, όπως κι εσείς άλλωστε (είδατε βρε, ταιριάζουμε).
Έχω πει σε ελάχιστους φίλους μου γι' αυτό το μπλογκ. Που σημαίνει, ότι μπορώ να σχολιάζω κατά βούληση τους υπόλοιπους, χωρίς να ρισκάρω να διαβάσουν κάτι που έγραψα και να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους. Μ' αρέσει!
Εχτέ το πρωί είχα κάτι αναπάντητες στο κινητό μου (όχι στο ακίνητο). Ένεκα που ήμουν στη δουλειά, και πρώτη μέρα κιόλας, ήμουν φορτωμένη μέχρι το λαιμό και το είχα βάλει στο μουγκό προφίλ. Σε μια στιγμή ανάπαυλας λοιπόν, παίρνω τηλέφωνο κι εγώ την φιλενάδα μου (ετούτη που με έκανε τις αναπάντητες ντε) να δω ποια ήταν αυτή η επείγουσα ανάγκη και είχε σκυλιάσει να με ψάχνει.
- Έχω γενέθλια. Θα μαζευτούμε στο τάδε μαγαζί. Έλα.
Α! Ωραία. Και μου αρέσει το τάδε μαγαζί, τουτέστιν χάρηκα. Ζορίστηκα βέβαια κομματάκι (ως φιλότιμος άνθρωπος) που δεν προλάβαινα να της αγοράσω ένα κατιτίς ένεκα που γενεθλίαζε, αλλά τι να κάμω, ας με ειδοποιούσε νωρίτερα.
Πήγα λοιπόν κι εγώ μετά τη δουλειά, σινάμενη κουνάμενη (κουνάμενη ξέρω, σινάμενη γουάτ ιζ;) στο συμφωνηθέν μέρος. Οι υπόλοιποι είχαν ήδη μαζευτεί, οπότε τσίμπησα λιγάκι από ότι είχε περισέψει (δεν θα το πω αποφάγια, χτυπάει άσχημα) και φυσικά δεν παρήγγειλα τίποτα επιπλέον, παρότι πεινούσα ωσάν την λύκαινα. Ε τι, σκέφτηκα, η κοπέλα μας μάζεψε, θα κεράσει, δεν πάει να την κάνω ταράτσα. Πάει;
Σε ημινυστική κατάσταση λοιπόν πέρασα δυο ωρίτσες ευχάριστες οφείλω να ομολογήσω, και κάποια στιγμή είπαμε να την κάνουμε σιγά - σιγά (σιγά - σιγά = ένα βήμα ανά τρία λεπτά περίπου). Εκεί λοιπόν που μαζεύουμε τα τσαμασίδια μας, λέει η εορτάζουσα.
- Παιδιά, από 10 ευρώ ο καθένας είναι.
Παρντόν; Α, λέω, όπως μικρά που όταν τελείωναν τα πάρτυ μας δίνανε μπαλόνια και άλλα μικρά δωράκια, αυτή είπε να μας δωρίσει κάτι χρήσιμο να πιάσει και τόπο. Τι κυμπάρηδες που σου είναι μερικοί ανθρώποι!
Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων, οι κινήσεις των υπολοίπων με έκαναν να καταλάβω ότι έσφαλα σφόδρα. Εμείς έπρεπε να τα πληρώσουμε τα 10 ευρώ.
Χρειάζεται να σχολιάσω περαιτέρω;;;

Υ.Γ. Δε σας είπα, το βράδυ θα μαζευτούμε όλοι πρώτο τραπέζι πίστα. Κερνάω!

Επιστρέφω...

Τόσο ήταν. Πάπαλα.
Από Δευτέρα επιστρέφω στη δουλειά.
Μπορώ όμως να πω ότι δεν το έχω πάρει τόσο τραγικά όσο θα περίμενε κανείς. Ξεκουράστηκα όσο να ‘ναι και είμαι πανέτοιμη να αντιμετωπίσω και πάλι την καθημερινότητα όλο πάθος, καθώς όπως γνωρίζετε είμαι άνθρωπος εξόχως δραστήριος.
Πάντως, ωραίο πράγμα το καθισιό. Α, το σωστό να λέγεται. Δεν είναι και για χόρταση βέβαια, αλλά φρονώ ότι είναι απαραίτητο για την σωστή λειτουργία ενός υγιούς οργανισμού (ομιλώ ως ιατρός που δεν είμαι τώρα). Ωστόσο, δεν σας κρύβω ότι αν πάρει κανείς υπερβολική δόση (όβερντοουζ για το αλλοδαπό αναγνωστικό κοινό μου), κινδυνεύει σοβαρότατα.
Ναι, ναι, δεν θέλω να σας τρομάξω, αλλά έτσι ακριβώς είναι. Διότι όποιος κάνει λακκούβα στον καναπέ, εντάσσεται αυτομάτως στην συνομοταξία των αρχιτεμπέλαρων, οι οποίοι ουδεμία σχέση επιτρέπεται να έχουνε με εμάς τους υπόλοιπους εργατικούς και δημιουργικούς ανθρώπους.
Δε βλέπετε εμένα βρε, που σφύζω από ζωή και όρεξη για εργασία και χαρά! Θαυμάστε με βρε, θαυμάστε με και μιμηθείτε με!

Υ.Γ. Άμα δεν πάω ούτε τη Δευτέρα και πω ότι ξέχασα πότε λήγει η άδειά μου, τι ποσοστό παίζει να με απολύσουνε;

Αδείομαι...

Τελικά το έκανα. Έφυγα.
Όχι για πάντα όμως. Για λίγες μέρες. Μια εβδομάδα δηλαδή (για να γίνω πιο σαφής και συγκεκριμένη και να μην υπάρχει ασάφεια καμία απολύτως από την πλευρά μου). Πήρα άδεια.
Καλό πράμα η άδεια. Ωραίο. Ο οργανισμός μπαίνει σε ρέγουλα τελείως διαφορετική από αυτήν που έχει συνηθίσει.
Καταρχήν ξυπνάει ότι ώρα θέλει. Μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι, ξυπνάει απλώς χωρίς ξυπνητήρι. Το ότι ώρα θέλει το παίρνω πίσω (δικό μου είναι, ό,τι θέλω το κάνω).
Διότι όλο και κάποια τρελή από απέναντι θα θέλει να τινάξει τα χαλιά της απ’ τα άγρια χαράματα (αν και υποψιάζομαι ότι τινάζει απλώς τα κάγκελα για να μου σπάσει τα νεύρα καλοκαιριάτικα), όλο και κάποιος πλανόδιος θα θέλει να πουλήσει κάτι στην τρελή από απέναντι και θα φωνάζει από την ντουντούκα (ενώ θα μπορούσε ωραία και καλά να διατυμπανίζει την πραμάτειά του μετά την ανατολή του ήλιου βρε αδερφέ), όλο και κάποιος ασυνείδητος θα πάρει στο σταθερό πρωινιάτικα να μου ανακοινώσει ότι κέρδισα μια πιστωτική κάρτα (για να πληρώσει αυτός τα νεύρα και για τους τρεις) και άλλα τέτοια, ξέρετε εσείς.
Δε βαριέσαι, λέω, ούτως ή άλλως δουλειά δεν έχω, θα σηκωθώ χαλαρά – χαλαρά να σκεφτώ πώς θα περάσω τη μέρα μου.
Μέχρι να το σκεφτώ όμως πάει μεσημέρι (όχι που είμαι αργόστροφη, απλά κάνω κι άλλα μικροπράματα στο μεσοδιάστημα που δεν αναφέρω εδώ διότι δεν χαίρουν ιδιαιτέρου αναγνωστικού ενδιαφέροντος).
Ε, να μη φάω;
Τρώω.
Ε, να μη χωνέψω;
Χωνεύω.
Ε, να μην την πέσω βρε παιδιά λίγο να καταλάβω κι εγώ ότι κάνω διακοπές;
Την πέφτω (για ύπνο, μην πάει το μυαλό σας σε κανέναν μορφονιό, άλλωστε είμαι παραδοσιακή εγώ, δεν κάνω τέτοια).
Ίσαμε να ξυπνήσω απογεματιάζει. Κανονίζω ένα καφεδάκι στο επιτόπιο και οι επόμενες τρεις ώρες δρομολογούνται.
Τι έμεινε; Ένα βράδυ έμεινε.
Γι’ αυτό σας λέω. Δε φτουράει η μέρα, δε φτουράει με τίποτα!

Υ.Γ. Φτουράω = φτάνω. Για όσους δεν κατέχουν.

Φεύγω...

Δε θα πω ψέματα. Έχω τάσεις φυγής.
Δυσκολεύομαι να θυμηθώ αν τις είχα παιδιόθεν ή αν μου προέκυψαν νταγλαρόθεν. Πάντως αν αναμοχλεύσω (τσ τσ, τι πλούσιο φρασεολόγιο) την μνήμη μου εν τάχει, θα δω ότι λίγες καταστάσεις μπόρεσαν να με κρατήσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μεγάλο λέγοντας, μη φανταστείτε και σαν το κεφάλι σας, θα το ορίσω σαν παραπάνω από ένα μήνα.
Βρε δουλειά είναι, βρε σχέση είναι, βρε ότι θέλει ας είναι, εγώ μετά από λίγο θέλω να στρίψω στραβά το καπελάκι μου και να φύγω. Αντιλαμβάνεστε τις δυσκολίες που υπάρχουν, ειδικά τον χειμώνα που δεν φοράω καπελάκι κι αναγκάζομαι να στρίβω το σκουφάκι, το οποίο κατόπιν ηλεκτρίζει την κώμη μου και βγαίνω ωσάν τον μεταλλαγμένο πανκί στους δρόμους.
Γενικότητες, θα σκεφτείτε κάποιοι. Ουχί, θα σας διαψεύσω εγώ ευθύς. Στην συγκεκριμένη φάση τα έχω με τη δουλειά. Μου την έδωσε. Να μην το πω; Να το κρατήσω μέσα μου να με πνίξει και να με κλαίτε νέα κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά; Ζορίζομαι. Άσχημα. Τρέχω, τρέχω και δεν φτάνω. Να μπω σε λεπτομέρειες; Θα το ήθελα, αλλά δεν προλαβαίνω!
Εντάξει, υπάρχει και η άποψη ότι η δουλειά δεν είναι για να μας αρέσει, είναι για να την κάνουμε. Να την κάνουμε για να τρώμε. Κι αν μας τρώει αυτή; Αν έχουμε πέσει σε δουλειά - κανίβαλο; Τότε τί κάνουμε; Λέμε "δε βαριέ, εγώ τα λεφτά μου να παίρνω;".
Ωραία. Το λέμε. Μπορούμε να το κάνουμε; Μπορούμε να ρυθμίσουμε αυτό το ρημαδοάγχος να μην ρημαδοέρχεται όλη την ρημαδοώρα και μας κάνει το νευρικό σύστημα να θέλει γενική επισκευή και πέταμα;
Και θέτω εδώ το βαθυστόχαστο ερώτημα: τον ψυχίατρο, τον καλύπτει το ΙΚΑ;

Υ.Γ. Δεν πιστεύω να μου τρομάξατε, φεύγω βρε εγώ από εσάς;;

Ξυπνάω...

Όταν λέμε δεν μπορώ να ξυπνήσω, εννοούμε αυτό που έπαθα σήμερα.
Δεν άνοιγε το μάτι. Αρνιόταν. Βρε απάνου, του έλεγα εγώ. Τσου, μου απαντούσε αυτό. Βρε αμάν. Τίποτα. Βρε ζαμάν. Ξανατίποτα. Απευθυνόμαν μετά στο άλλο (έχω κι ένα δεύτερο καβάντζα), μουλαρωμένο κι αυτό. Τα πανούργα! Κήρυξαν πόλεμο εναντίον μου και αποφάσισαν να γίνουν ανυπάκουα. Έστω. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.
Τη διαδρομή κρεβάτι - μπάνιο την ξέρω και με κλειστά μάτια. Την διέσχισα σχετικά αξιοπρεπώς, με μοναδικές απώλειες το σπασμένο ποτήριο που έπεσε από το κομοδίνο, τις παντόφλες μου που έγιναν μούσκεμα από το νερό, μια μελανιά στο μέτωπο επειδή κουτούλησα στην πόρτα, και μια λεκάνη γεμάτη οδοντόκρεμα γιατί ζορίστηκα λίγο στο σημάδι. Σιγά τώρα, ανάξια λόγου.
Με το που ήρθε το κρύο νεράκι σε επαφή με το ημικοιμισμένο μου προσωπάκι ευχαριστήθηκα πολύ. Η στάση εργασίας των οφθαλμών μου τιμωρήθηκε δεόντως, και ευελπιστώ ότι την επόμενη φορά που θα θελήσουν να προβούν σε συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις θα το σκεφτούν καλύτερα. Άνοιξαν.
Το ντύσιμο είναι πια κάτι που γίνεται μηχανικά. Βεβαίως έχω προβλέψει και ετοιμάζω την αμφίεση από το προηγούμενο βράδυ, γνωρίζοντας τις πρωινές αντιξοότητες. Τα φόρεσα όπως - όπως.
Βγήκα έξω, και αποφάσισα να σταματήσω να ετοιμάζω την αμφίεση από το προηγούμενο βράδυ, γιατί το τιραντάκι δεν ενδείκνυται για 20 βαθμούς και βροχή. Ούτε η σαγιονάρα.
Σε όλη τη διαδρομή, μία μονάχα σκέψη απασχολούσε το μυαλό μου. Πότε θα γυρίσω και πάλι σπίτι αν συνεχίσω αυτό που διέκοψα τόσο βάναυσα το πρωί. Θέλω να κοιμηθώ!!!

Υ.Γ. Δεν έχουμε και κανένα καναπεδάκι εδώ στη δουλειά να την πέσω μισή ωρίτσα να ξεχαρμανιάσω...

Μαγειρεύω...

Ε καλά. Εντάξει. Σιγά τώρα.
Το πλυντήριο κουτσά στραβά το ψιλοβολοέδειρα. Τι στο καλό, για κανένα ζωντόβολο με περάσατε (ρητορικό ερώτημα, δεν θέλω απάντηση);
Ο επόμενος εμπόδιος έχει άλλο όνομα. Αρχίζει από "¨μ".
Θέλω να ξέρετε ότι ξέρω ότι το μυαλουδάκι σας πήγε στην κακιά λέξη, και κανονικά θα έπρεπε να σας επιπλήξω δια λόγους παιδαγωγικούς, αλλά δεν θα το κάνω. Και δεν θα το κάνω για να με βοηθήσετε. Με τι;
Με το μαγείρεμα.
Άντε, η ηλεκτρική κουζίνα ως συσκευή δεν είναι τόσο εχθρική, αυτό οφείλω να της το αναγνωρίσω ως ακριβοδίκαιο άτομο που είμαι. Το πρόβλημα μου δεν είναι αυτό. Είναι πώς στην ευχή φτιάχνουν αυτό που την ταΐζουνε.
Μην τολμήσει κανείς να μιλήσει για τον Τσελεμεντέ. Ετούτος, εξόν που είναι γραμμένος στην καθαρεύουσα (την οποία σαφώς και κατέχω απταίστως), είναι εξόχως πολύπλοκος. Ναι, πήρα και άλλα βιβλία συνταγών, πιο μοντέρνα.
Πού να τον έβρω εγώ τώρα τον κέδρο, την maizena και την άγρια κάπαρη;
Και πού ξέρω εγώ τι θα πει "όσο αλεύρι σηκώσει"; Το έχω κάνει εγώ το φαγητό τεστ φυσικής κατάστασης να δω τις ικανότητές του στην άρση βαρών;
Και τί θα πει "αφήστε το μέχρι να ροδίσει"; Να βγάλει ρόδες; Κι άμα τσουλήσει και φύγει τί θα κάνω; Θα το κυνηγάω;

Άιντε ντιλίβερι και τα μυαλά στα μίξερ!

Υ.Γ. Γιατί το μίξερ; Πού το πάτε το μίξερ;

Δαμάζω...

Αλήθεια.
Δεν ξέρω αν ήμουν μόνο εγώ, αλλά όταν ήμουν μικρή (τώρα πρόσφατα δηλαδή) και μου διαβάζανε παραμύθια, ένιωθα μέσα μου μια βαθειά καχυποψία. Δεν μπορούσα να ορίσω με λόγια βέβαια τι ακριβώς δε μου άρεσε, όχι που δεν είχα εφράδεια και πλούσιο λεξιλόγιο (αυτό δεν κρύβεται άλλωστε), αλλά μάλλον δεν το είχα ακόμη ξεκαθαρίσει.
Τώρα όμως ξέρω.
Είχε να κάνει με το "κακό". Θέλετε ο κακός λύκος, θέλετε το τέρας, θέλετε ο κυνηγός, εγώ δεν πειθόμουν ποτέ. Μέσα μου ήξερα ότι το δαιμόνιο είναι κάτι πιο ισχυρό από όλα αυτά. Έπρεπε όμως να ωριμάσω πρώτα για να το γνωρίσω.
Το λένε Πλυντήριο.
Εξ όψεως φαίνεται άκακο. Τα φαινόμενα όμως απατούν, ορθόν; Αλί και τρισαλί όταν πας να το δουλέψεις. Τα λιγοστά κουμπάκια πρέπει να συνδυαστούνε με τρόπο τέτοιο, ώστε τα άσπρα ρούχα να μη γίνουν μωρουδιακά και τα χρωματιστά ρούχα να μη γίνουν ωσάν το ουράνιο τόξο. Εύκολο το 'χετε; Αμάν αμάν και πάλι αμάν!
Βρε τι οδηγίες διάβασα, τι την μάνα έβαλα και μου τα ξανάπε για να τα κατανοήσω σε βάθος, όταν έρχεται η ώρα να το βάλω το ρημάδι μπρος παθαίνω μπλακ άουτ και δεν ξέρω που παν' τα τέσσερα. Δεν πα' να τα έχω γραμμένα; Η ταραχή μου είναι τέτοια που την ώρα εκείνη τα γράμματα χοροπηδάνε απάνου κάτου σαν τους κοζάκους της Ρωσίας και δεν βγάζουν καμία λογική.
Μωρ' μπας και να δοκιμάσω να πλύνω στη σκάφη;

Υ.Γ. Προς το παρόν τα αφήνω να στοιβάζονται. Όταν διαμαρτυρηθούν οι ένοικοι του διπλανού διαμερίσματος, θα αναλάβω δράση τοιουτοτρόπως.

Επιβιώνω...

Μου το δήλωσε.
Οριστικώς, τελεσιδίκως και χωρίς περιστροφές.
Φεύγει.
Φεύγει και μ’ αφήνει δηλαδή.
Μόνη. Μόνη κι έρημη δηλαδή.
Μα γιατί, ρώτησα εξασθενημένα. Δεν έχει γιατί, απαντάει. Γιατί πρέπει. Δεν πάει άλλο, ήρθε η ώρα να κάνω κι εγώ τις διακοπές μου.
Δύο διακοπές με αποσυντονίζουν τελείως : του ρεύματος και της μάνας μου.
Και τι θα κάμω εγώ τώρα, με λέτε; Α, δεν ξέρω πώς θα σας φανεί, αλλά εγώ είμαι καλομαθημένη (από ντζάκι που λένε). Έχω μάθει με τις ανέσεις μου, με το έτοιμο το φαγητό μου, το πλυμένο το μπλουζάκι μου, το σιδερωμένο το ρουχαλάκι μου, το στρωμένο το κρεβατάκι μου, τη βολή μου τέλος πάντων!
Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, τα χίλια τα καλά την έταξα, εκεί, επιμένει να πάει για λουτρά. Τι να τα κάνεις καημένη τα λουτρά, θα βγαίνω εγώ στα πάρκα άμα βρέχει να μαζεύω λάσπες και να σε λασποβολώ κατόπιν, τίποτα εκείνη (μα τι ξεροκέφαλη γυναίκα!). Μα θα σου βγει και φτηνά, εγώ ούτε τα μισά δε θα σε χρεώνω. Μπα, δεν θέλει (μα τι σπάταλη γυναίκα!).
Και τώρα; Ε, καλά, δε θα πεθάνω κιόλας, θα τα κάνω όλα μόνη μου. Τι στο καλό, αυτοί που τα καταφέρνουν τι παραπάνω έχουν από ‘μένα δηλαδή; Και μη φανταστείτε ότι δεν έχω αρχίσει ήδη να προετοιμάζομαι.
Καταρχήν, το πρώτο που έκανα ήταν να πάρω ένα τεφτέρι και να καταγράψω όλες τις συσκευές που διαθέτει το σπίτι. Βασικό. Δε σας κρύβω μάλιστα ότι ανακαλύπτω πολλά ενδιαφέροντα πράματα, όπως που χου ότι όταν η νόμιμη κληροδότης μου έλεγε «έχω στεγνωτήριο» δεν εννοούσε το σεσουάρ για τα μαλλιά, αλλά ένα άλλο σαν πλυντήριο που αντί να απλώσεις τα ρούχα τα βάζεις εκεί και σε λίγη ώρα τσουπ! Μπορείς να τα φορέσεις.
Βρε τι σου κάνει η τεχνολογία!

Υ.Γ. Το μπι κοντίνιουντ…

Προγραμματίζω...

Άντε καλόν μήνα βρε!
Καλό πράμα η πρωτομηνιά, έτσι δεν είναι; Τώρα θα με πείτε καλύτερο είναι ο πρωτοχρονιά, και θα έρθω να συμφωνήσω μαζί σας. Σας υπόσχομαι δε με την πρώτη ευκαιρία να εισηγηθώ στο αρμόδιο υπουργείο να θεσπιστεί Άης Βασίλης και για τις υπόλοιπες πρωτομηνιές. Μόνο σας παρακαλώ να είσθε κι εσείς λίγο ανεκτικοί, καθώς κατά τους μήνες του θέρους δεν θα μπαίνει στο σπίτι από την καμινάδα αλλά από τον σωλήνα του αιρ κοντίσιον.
Τώρα λοιπόν αρχίζει και επισήμως το καλοκαίρι, το οποίο εύχομαι και επιθυμώ να τιμήσει το όνομά του και να μην γίνει κωλοκαίρι (δεν με παρεξηγείτε). Τουτέστιν τέλειωσαν τα ψέματα, όσο το τρενάραμε το τρενάραμε, τώρα πρέπει να προγραμματίσουμε επισήμως τις διακοπές μας. Βάσανο όμως κι αυτό...
Ντε και καλά πρέπει να βγεις από την νιρβάνα και να πάρεις χαρτί και μολύβι και χάρτη και τηλέφωνο για να οργανώσεις εξορμήσεις. Δεν λέω ότι δεν μου αρέσει, και μη μου βάζετε λόγια στο στόμα! Αλλά να, βαριέμαι την διαδικασία μωρέ. Αν μπορούσε να τα αναλάβει όλα κάποιος άλλος και εγώ να ενημερωθώ απλά όταν όλα θα είναι έτοιμα πολύ θα με άρεσε.
Τι να το κάνεις όμως, που η ζωή είναι άδικη και τα πράματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε, αλλά έρχονται κυρίως όπως δεν τα θέλουμε. Πάει να πει, εμπρός λοιπόν καλέ μου εαυτούλη!!
Τέλος πάντων, ας μην βλέπω την αρνητική πλευρά, θέλω να πιστεύω ότι το αποτέλεσμα θα με αποζημιώσει.

Υ.Γ. Σας προειδοποιώ και να το ξέρετε, αν ακούσω άλλο ένα καλοκαίρι το "όλο το νησί, ένα βότσαλο στο σώμα σου" θα τερματίσω τη ζωή μου!