Φεύγω...

Δε θα πω ψέματα. Έχω τάσεις φυγής.
Δυσκολεύομαι να θυμηθώ αν τις είχα παιδιόθεν ή αν μου προέκυψαν νταγλαρόθεν. Πάντως αν αναμοχλεύσω (τσ τσ, τι πλούσιο φρασεολόγιο) την μνήμη μου εν τάχει, θα δω ότι λίγες καταστάσεις μπόρεσαν να με κρατήσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μεγάλο λέγοντας, μη φανταστείτε και σαν το κεφάλι σας, θα το ορίσω σαν παραπάνω από ένα μήνα.
Βρε δουλειά είναι, βρε σχέση είναι, βρε ότι θέλει ας είναι, εγώ μετά από λίγο θέλω να στρίψω στραβά το καπελάκι μου και να φύγω. Αντιλαμβάνεστε τις δυσκολίες που υπάρχουν, ειδικά τον χειμώνα που δεν φοράω καπελάκι κι αναγκάζομαι να στρίβω το σκουφάκι, το οποίο κατόπιν ηλεκτρίζει την κώμη μου και βγαίνω ωσάν τον μεταλλαγμένο πανκί στους δρόμους.
Γενικότητες, θα σκεφτείτε κάποιοι. Ουχί, θα σας διαψεύσω εγώ ευθύς. Στην συγκεκριμένη φάση τα έχω με τη δουλειά. Μου την έδωσε. Να μην το πω; Να το κρατήσω μέσα μου να με πνίξει και να με κλαίτε νέα κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά; Ζορίζομαι. Άσχημα. Τρέχω, τρέχω και δεν φτάνω. Να μπω σε λεπτομέρειες; Θα το ήθελα, αλλά δεν προλαβαίνω!
Εντάξει, υπάρχει και η άποψη ότι η δουλειά δεν είναι για να μας αρέσει, είναι για να την κάνουμε. Να την κάνουμε για να τρώμε. Κι αν μας τρώει αυτή; Αν έχουμε πέσει σε δουλειά - κανίβαλο; Τότε τί κάνουμε; Λέμε "δε βαριέ, εγώ τα λεφτά μου να παίρνω;".
Ωραία. Το λέμε. Μπορούμε να το κάνουμε; Μπορούμε να ρυθμίσουμε αυτό το ρημαδοάγχος να μην ρημαδοέρχεται όλη την ρημαδοώρα και μας κάνει το νευρικό σύστημα να θέλει γενική επισκευή και πέταμα;
Και θέτω εδώ το βαθυστόχαστο ερώτημα: τον ψυχίατρο, τον καλύπτει το ΙΚΑ;

Υ.Γ. Δεν πιστεύω να μου τρομάξατε, φεύγω βρε εγώ από εσάς;;