Ματιάζομαι...

Κι όμως συνέβη. Αρρώστησα.
Ποια, εγώ! Που καυχιόμουν για το σιδερένιο σκαρί μου, να αρρωστήσω ωσάν να ήμουν κι εγώ μια κοινή θνητή. Γι' αυτό λένε μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μη λες (εγώ αυτό πάντα το εφάρμοζα, αλλά για να φάω την ενισχυμένη μπουκιά, όχι τίποτις άλλο).
Επιστημονικώς δεν εξηγείται. Είναι η πρώτη φορά στα χρονικά που κλωνίζεται η αξιοζήλευτη υγεία μου εν μέσω εργάσιμης εβδομάδος. Τουτέστιν δεν υπάρχει ιστορικό καταγεγραμμένο στα πρακτικά.
Άρα; Μια μονάχα είναι η λογική εξήγηση, και φαντάζομαι την καταλάβατε όλοι.
Με ματιάξανε.
Ήταν επόμενο. Τέτοια εξυπνάδα, τέτοια τσαχπινιά, τέτοια ομορφάδα, τόσα προσόντα τέλος πάντων, ήταν δυνατόν να μην ξεσηκώσουν αρνητική ενέργεια;
Αχ, και τον είδα εγώ προχτέ εκείνον τον γαλανομάτη στο φορείο του λαού που με έκοβε, αλλά δεν έδωσα βάση. Φαντάστηκα η αφελής ότι το έκανε επειδή μου είχε κοπεί η σαγιονάρα και κυκλοφορούσα μονοσάνδαλη. Κι όμως, αυτός στην πραγματικότητα είχε βαλθεί να με βασκάνει.
Τι κακός που είναι ο κόσμος...

Υ.Γ. Το σκόρδο πότε μπορώ να το βγάλω από τον κόρφο μου; Έχει και ντάλα και είναι ενοχλητικό όσον να πεις...