Τραμπα-τραμπαλίζομαι...
Απ’ ότι αντιλαμβάνομαι (διότι είμαι γάτα εγώ), δεν έγινα και πολύ αντιληπτή στο προηγούμενο κειμενάκι, πράγμα διόλου περίεργο αν αναλογιστεί κανείς ότι ούτε εγώ η ίδια δεν αντιλαμβανόμουν τι ακριβώς είχα αντιληφθεί.
Ήταν μια στιγμή παροξυσμού, από αυτές που εγώ θεωρώ ότι έχω συλλάβει κάτι μεγαλειώδες και οι υπόλοιποι θεωρούν ότι πρέπει να με συλλάβουν οι ειδικές δυνάμεις.
Σημειωτέον όμως ότι πήγα στον γιατρό σήμερα να πει κι αυτός μια γνώμη ως επιστήμων που έβγαλε ρόζους ο απαυτός του να μελετάει τα βιβλία, και είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι μου υποσχέθηκε πως θα μελετήσει την σχετική βιβλιογραφία και θα επανέλθει με διάγνωση (ελπίζω μόνο να μην το καθυστερήσει και έχουμε και δεύτερο κρούσμα).
Με το που γύρισα εν τω μεταξύ από τον ντόκτορ, είχα χωρίς ιδιαίτερο λόγο μια διάθεση εξαιρετικά μινόρε.
Μου έφταιγε ο κόσμος όλος, οι πάντες και τα πάντα (εκτός από εσάς, μπορώ να σας θυμώσω εσάς βρε;). Τα είχα βάλει με Θεούς και δαίμονες, αισθανόμουν να έχω μπουχτίσει ως εκεί που δεν παίρνει και ήθελα να αλλάξω ζωή, δουλειά, διεύθυνση, συνήθειες, αριθμό τηλεφώνου, μάρκα τσιγάρων, ύψος και χρώμα μαλλιών με μία κίνηση (κι αυτά σε πρώτη φάση, τα χοντρά τα είχα αφήσει για τη συνέχεια). Όλα μαύρα κι άραχνα ωσάν την καλιακούδα (καλέ, πάντα αναρωτιόμουνα, τι είναι η καλιακούδα;).
Μέχρι που έγινε έναν κλικ στον εγκέφαλο μο, επίσης χωρίς ιδιαίτερο λόγο, και το πράγμα γύρισε. Όλα έμοιαζαν ιδανικά, το συννεφάκι που έκατσε πάνω από το κεφάλι μου το πρωί έφυγε και κίνησε για άλλο κεφάλι (μακριά απ’ το δικό μου κι όπου θέλει ας είναι).
Περίεργο δεν είναι όταν συμβαίνει αυτό; Αλλά τι σου είναι η ζωή, μια τραμπάλα είναι, μια σε ανεβάζει, μια σε κατεβάζει (είχα δεν είχα φιλοσόφησα πάλι η αθεόφοβη).
Όχι τίποτα άλλο, αν μιλήσεις σε έναν άνθρωπο την ίδια μέρα και εισπράξει και τις δύο φάσεις κινδυνεύεις να παραξηγηθείς και να σε πάρουν για τρελό (αυτό δεν ισχύει για μένα βέβαια, όλοι ξέρουν τι γνωστικό άτομο είμαι, ωσονούπω θα το βεβαιώσει και η ιατρική επιστήμη).
Υ.Γ. Λέτε να γίνω πολύ ρεζίλι άμα πάω στο πάλκο να παίτσω τλαμπάλα με τα άλλα παιζάκια τώλα που την ανέφελα και ξεσηκώσηκα;
1 Comments:
..εσύ πήγαινε στο πάλκο αλλά σιγά μη σε παίτσουν τα παιζάκια....
Πάντως ευτυχώς που η ζωή δεν είναι τσουλήθρα.... θέλεις ώρα για να ανέβεις και δευτερόλεπτα για να κατέβεις...
ωχ! τώρα που το ξανασκέφτομαι... λες να είναι τσουλήθρα τελικά???
Δημοσίευση σχολίου
<< Home