Σωπαίνω...

Γνωρίζω ότι έχετε πέσει σε βαθιά μελαγχολία.
Και είναι απόλυτα φυσιολογικό, αφού έχω να γράψω αρκετές ομολογουμένως ώρες (μην σας πω κοντά δύο μέρες και επιδεινώσω την κατάστασή σας στα καλά καθούμενα).
Ωστόσο, με λύπη μου το ομολογώ, δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Έπρεπε να φανώ συνεπής στο προηγούμενο κείμενό μου, στο οποίο διατυμπάνιζα με σθένος ότι πρέπει να μιλάμε μόνο όταν έχουμε κάτι να πούμε.
Δια τούτον λοιπόν τον λόγο η στοιχειώδης ευθιξία μου επέβαλλε να σωπάσω, ούτως ώστε να βάλω έτσι μια προληπτική τρικλοποδιά στους κακεντρεχείς που θα βιαζόντουσαν να μου πουν «δάσκαλε που δίδασκες, και νόμους δεν εκράτεις».
Κάτι τέτοιο δεν ισχύει ουδόλως για την περίπτωσή μου, καθόσον δεν τυγχάνω δασκάλα (ας όψεται που όταν συμπληρώναμε μηχανογραφικά εμένα ξεχάσανε να μου πούνε ότι δεν έπρεπε να αντιγράψω από τον διπλανό μου), οπότε ποιον στην ευχή να διδάξω, το χρυσόψαρο που δεν έχω;
Έτσι λοιπόν τήρησα αυτή την σιγή, την οποία θα παρατείνω συνειδητά λίγο ακόμη, όχι τίποτα άλλο, για να αντιληφθείτε και την αξία μου όταν αποφασίσω να μιλήσω.

Υ.Γ. Για να μην μου πέσετε όμως στα σκληρά αντικαταθλιπτικά σας ενημερώνω εντίμως ότι δεν τίθεται λόγος ανησυχίας, θα ξαναρχίσω να μιλάω σύντομα και μήτε που θα ξανασταματήσω ποτές!