Γκρινιάζω…

Σήμερα είχα γράψει ένα κείμενο, ωσάν την καλιακούδα. Μαύρο.
Λίγο που ξεκίνησε η μέρα άσχημα, λίγο που είχα προαίσθημα (γιατί συν τοις άλλοις έχω και προφητικό χάρισμα) από νωρίς το πρωί ότι θα πάει και όλη η υπόλοιπη χάλι μπλακ, ξύπνησε μέσα μου η Γιουλάκη στο Ρετιρέ και ήθελα να γκρινιάξω μέχρι τελικής πτώσεως (δικής σας).
Φυσικά επιβεβαιώθηκα, αλλά λεπτομέρειες δεν θα αναφέρω. Απαξιώ.
Τώρα βέβαια θα αναρωτιέστε γιατί τελικά δεν το είδατε ποτέ αυτό το ρημαδοκείμενο.
Ας όψεται ο δαίμων της τεχνολογίας. Πώς τα κατάφερα πάλι, πάνω εκεί που νόμιζα ότι το είχα αποθηκεύσει, τζα! Πάει.
Φαίνεται ήταν το δικό σας το τυχερό, διότι μάλλον θα σας ψυχοπλάκωνα αρκούντως (άντε, πάλι σας έφεξε).
Αλλά πάλι, άμα δεν βγάλω τον πόνο και τα νεύρα μου σε εσάς, σε ποιον θα τα βγάλω; Σε κανέναν ξένο; Τι τα θες, τι τα γυρεύεις. Ο ξένος είναι κακό πράμα (δεν είμαι καθόλου ρατσίστρια, ως ξένο ορίζω τον πάσα έναν πλην της προσωπικής μου πάρτης ανεξαρτήτου εθνικότητος και ράτσας). Τέλος πάντων, αφού δεν το ήθελε η μοίρα να σας μεταφέρω ετούτη την αρνητική ενέργεια, χαλάλι σας. Τότε γιατί σας τα λέω όλα αυτά;
Για να σας αποδείξω ότι είναι η τυχερή σας μέρα βρε, να πάτε να παίξετε κανένα τυχερό παίγνιο μπας και βγάλετε καμιά δεκάρα.
Για μένα δεν νοιάστηκα, εσάς έχω στην έννοια μου. Μα είδατε τι ψυχάρα είμαι, τι υπεράνω;

Υ.Γ. Ε, αν κερδίσετε θέλω τα ποσοστά μου έτσι, μην κάνουμε την πάπια...