Αθλούμαι...

Αχ, πολύ το ευχαριστήθηκα!!!
Ο Ροναλτίνιο, λέει, έκλεψε τον τίτλο του πιο ακριβοπληρωμένου παίκτη από τον Μπέκαμ. Να μάθει ο Παλιομπέκαμ να τους κρατάει τους τίτλους του πιο σφιχτά, να μην του τους κλέβουν.
Δηλαδή άμα κυκλοφορώ εγώ στο πεζοδρόμιο, από την έξω πλευρά, με την τσάντα στο χέρι να σουλατσάρει πάνω - κάτω, φταίει ο κλέφτης; Όχι βέβαια, εγώ φταίω.
Έτσι κι αυτός. Αν πήγαινε πιο προσεκτικά και είχε τον τίτλο του από την μέσα πλευρά, περασμένο χιαστή, κανείς δεν θα μπορούσε να του βουτήξει τίποτα. Ενώ τώρα ήρθε ο άλλος, τσακ μπαμ φραπ και του έφαγε τα πρωτεία. Έτσι, να μας γίνονται παθήματα τα μαθήματα (κάτι πρέπει να μου βγήκε ανάποδα εδώ αλλά δεν πειράζει, βαριέμαι να κόβω και να ράβω).
Πάντως, εγώ δεν συμφωνώ με αυτούς που λένε ότι οι ποδοσφαιριστές παίρνουν εξωφρενικά λεφτά και τέτοια. Εύκολο το έχετε αυτό που κάνουν τα παιδιά;
Τόση ώρα ανέβα κατέβα το στάδιο (που δεν είναι και μικρό, ένα στάδιο να - με το συμπάθιο - μπορεί ο καθένας να το φέρει βόλτα;) ξεθεώνονται. Και τί, πόσες ώρες τρώνε στην προπόνηση;
Δεν ξέρανε να βρούνε κι αυτοί μια δουλειά σε ένα γραφείο και να κάθονται όλη μέρα να κοροϊδεύουν την κοινωνία και να βολοδέρνουν στο μπλογκ τους; Δεν το κάνουν όμως, εκεί, πέφτουν με τα μούτρα στον ποδονακτική εργασία και χωρίς αχ βαχ, η φωνούλα τους δεν ακούγεται.
Και σαν να μην έφταναν αυτά, βάζουνε και καμιά φορά και κανένα γκολ και χαιρόμαστε εμείς οι υπόλοιποι ανθρώποι. Για μας βρε το κάνουν, για ποιον, γι' αυτούς; Μα τι αχαριστία είναι αυτή...

Υ.Γ. Θα σας το πω εγώ να μην το μάθετε από αλλού, του Ροναλτίνιο του έραψε η μαμά του τον τίτλο μέσα στο κασκορσεδάκι του για να μην την πάθει όπως ο προκάτοχός του.