Παραμυθιάζομαι…

Ξέρουμε όλοι ότι οι κακοί είναι στη φυλακή, ε παιδιά; Ωραία. Οι καλοί όμως; Που είναι; Εγώ θα σας πω (που τα ξέρω όλα). Έξω είναι βρε, και έχουν τράπεζες.
Και είναι τόσο καλοί, που θέλουν να γίνουμε και εμείς πλούσιοι, να μην είναι μόνο αυτοί. Τους καλούς μου! Και γι’ αυτό δίνουν και τόσα λεφτά οι ανθρώποι, από το υστέρημά τους οι δύσμοιροι, για να κάνουν διαφημίσεις και να μας ενημερώσουν για τις καλές τους προθέσεις. Να, θα μας δώσουν έτσι, δανεικά, όσα λεφτά χρειαζόμαστε. Και όσο για το πώς θα τα ξεπληρώσουμε;
Έλα βρε, όλο με λεπτομέρειες ασχολείστε πια! Είπαμε, από την καλή τους την καρδιά τα δίνουν, και εμείς θα τα πληρώσουμε όταν έχουμε, αν έχουμε, λίγα – λίγα, χωρίς καθόλου άγχος, και άμα διευκολυνθούμε τα δίνουμε. Αν όχι, δεν έγινε και τίποτα βρε αδερφέ, δε χάλασε κι ο κόσμος.
Αλήθεια λέω, το είδα στην τηλεόραση. Κι ότι δείξει η τηλεόραση είναι νόμος, και τα σκυλιά δεμένα.
Έτσι κι εγώ δεν έχασα την ευκαιρία, τι, κανένα κορόιδο είμαι (δεν θέλω αηδίες, ρητορικό είναι το ερώτημα); Τουτέστιν πήρα : ένα στεγαστικό (να πάρω ένα κεραμίδι να βάλω πάνω από το κεφαλάκι μου), ένα καταναλωτικό (ε να το επιπλώσω, που θα κάθομαν, κατάχαμα;), ένα επαγγελματικό (να ανοίξω το μαγαζί με είδη καλλωπισμού κατοικίδιων εντόμων που πάντα ονειρευόμουν), ένα καταναλωτικό ακόμη (να πάρω κι ένα αμαξάκι να έχω να πορεύομαι) και κάτι ακόμη μικροδανειάκια.

Ε… Γκουχ, γκουχ.. Ε… Παιδιά… Μμ, Ε, να σας πω…

Μήπως μπορεί κάποιος από ‘σας να πάρει ένα καταναλωτικό να μου φέρνει τσιγάρα να έχω να φουμαίρνω πίσω από τα κάγκελα;

Υ.Γ. Ένας είπα παιδιά, μην σπρώχνεστε…