Στενοχωριέμαι…

Η Μεγάλη Βδομάδα ξεκίνησε και η μελαγχολία που με πιάνει πάντα αυτές τις μέρες με έχει ρίξει και πάλι.
Όσο ζω, δεν πρόκειται να συγχωρέσω τους γονείς μου γι’ αυτό που μου κάνανε. Γεννήθηκαν και οι δύο στην πόλη. Πάει να πει με καταδίκασαν από μικρό παιδί να φθονώ τα άλλα παιδάκια, που τέτοιες μέρες λέγανε «θα πάω στο χωριό μου», κι εγώ μουρμούριζα ένα ξερό «εμείς θα μείνουμε εδώ». Θέλω κι εγώ να έχω χωριό!
Η μαμά μου, για να με παρηγορήσει η δόλια, προσπαθούσε μάταια να μου εκθειάσει όλα τα θετικά της κατάστασής μας. Αλλά εγώ εκεί, αμετακίνητη, έκανα απεργία πείνας για όσο καιρό διαρκούσαν οι διακοπές προς ένδειξη διαμαρτυρίας, και έβαζα τουλάχιστον πέντε κιλά στην καθισιά μου. Δεν είναι να απορείτε. Όταν ένας εργαζόμενος απεργεί δεν δουλεύει, σωστά; Και όταν εγώ έκανα απεργία δεν πεινούσα, δηλαδή κατέβαζα ότι έβρισκα μπροστά μου.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω όλες εκείνες τις θλιβερές εικόνες που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μου, όταν οι συμμαθητές μου γυρνούσαν στο σκολείο και έφερναν φωτογραφίες για να αποδείξουν ότι πέρασαν ωραία στην εξοχή. Φυσικά δεν άφηνα την ζήλια μου να βγει προς τα έξω (πάντα ήμουν κυρία), μόνο προσπαθούσα να τους πείσω ότι κι εμείς είχαμε περάσει εξίσου καλά, απλά δεν είχα φωτογραφίες να τους δείξω τα όσα συνταρακτικά έκανα, επειδή όταν πήγα να εμφανίσω το φιλμ ήρθε κατά πάνω μου ένας πελώριος αετός και μου πήρε τη μηχανή μέσα από τα χέρια (στο τέλος δεν μου ζητούσαν να δουν φωτογραφίες, αλλά τον ίδιο τον αετό, αφού για κάνω ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση τους είπα ότι από τις τόσες φορές που τον είχα συναντήσει είχα πια αποκτήσει φιλικές σχέσεις με τον Μπάμπη, τον αετό, και τον πήρα σπίτι για κατοικίδιο).
Τι τα θες, το θέμα είναι να είχαμε κι εμείς χωριό.
Και φυσικά το απωθημένο είναι τόσο βαθιά ριζωμένο μέσα μου, που έχω πάρει την απόφαση να βρω άντρα από επαρχία για να μην καταδικάσω τα παιδιά μου στο ίδιο μαρτύριο.

Υ.Γ. Άμα έχετε κανένα γαμπρό αντιστοίχων προσόντων κανονίστε μου κονέ (μόνο μην είναι και ντιπ καράβλαχος) έτσι;