Αναρωτιέμαι…

Γιατί πρέπει να νιώθω τύψεις κάθε φορά που τρώω; Γιατί το φαγητό πρέπει να έχει θερμίδες; Γιατί πρέπει οι θερμίδες να παχαίνουν; Και να παχαίνουν αυτές με γεια τους με χαρά τους, εμένα γιατί πρέπει να με επηρεάζουν; Με ξέρουν κι από χθες;
Ωραία χώρα η Ελλάδα, δεν μπορώ να πω το αντίθετο (όχι άμα θέλω ας το πω, μετά ποιος θα με διαβάζει, οι παλιννοστούντες;), ωραίο πράμα κι ο ήλιος, σου φτιάχνει την διάθεση, σε ξενοιάζει, σε χαλαρώνει, σε κάνει να θέλεις να βγεις έξω. Και εδώ τα χαλάμε.
Τι να φορέσεις όταν βγεις έξω;
Βάι μάναμ βάι, αυτά είναι τα δύσκολα.
Καταρχήν πρέπει να αποδεχτούμε το αδιάψευστο γεγονός ότι όλα τα ρούχα, ανεξαρτήτως ποιότητας, τιμής, χρώματος, μεγέθους, περιστάσεως και καταστάσεως έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Σε αντίθεση με εμάς (τους ανθρώπους ντε), κάθε χρόνος που περνάει από πάνω τους τα κάνει μικρότερα. Και καθώς η επιστήμη ξέρει μόνο να χάνει το χρόνο της για να βρίσκει λύσεις σε άλλα, ασήμαντα ζητήματα, βρισκόμαστε στην δυσάρεστη θέση να πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα αυτή με όποιον τρόπο βρούμε.
Εγώ πάντως όσο και να το παίδεψα (και έχω και μπόλικο μυαλό ως γνωστόν) πολλές λύσεις δε βρήκα (σιγά μη βρείτε εσείς τώρα, εδώ κοτζαμάν εγώ δεν βρήκα).
Μία είναι να φορέσω τα περσινά και θα φροντίσω να αναπνέω σε λιγότερο τακτά διαστήματα προκειμένου να μένουν τα μέρη που ασφυκτιούν τιθασευμένα. Το έχω δοκιμάσει, πιάνει. Τσεκάρε τε το και θα με θυμηθείτε (καλή μου ώρα), αλλά για όσους δεν καταφέρουν να εκπνεύσουν εγκαίρως και εκπνεύσουν δια παντός δεν ευθύνομαι, ελεύθερη βούληση έχετε, δεν σας έβαλα και το μαχαίρι στον λαιμό.
Δεύτερη και επικρατέστερη είναι να πάρω καινούρια. Και της μοδός να είναι, και να μου κάνουν βρε αδερφέ. Το βασικό πρόβλημα σ’ αυτή την περίπτωση είναι το οικονομικό θα βιαστείτε να σκεφτείτε, και αφού σας δώσω ένα σκαμπίλι που βιαστήκατε (για παιδαγωγικούς λόγους), θα σας πω ότι δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα όσο φαντάζεστε.
Το ρήμα «πάρω» το εχρησιμοποίησα επί τούτου, αν ήταν θα ‘λεγα «αγοράσω» (τί δα, ρήματα δεν ξέρω, αφού το λεξιλόγιό μου ξεπερνά τις σαρανταοχτώ χιλιάδες λέξεις, χώρια οι σύνθετες, που δεν τις μετράω λόγω εκπτώσεων). Μπορείτε να τα πάρετε από τα λοιπά μέλη του σπιτιού, από έτερους συγγενείς, από δώρα που θα σας κάνουν φίλοι μόλις εκδηλώσετε αυθόρμητα τον θαυμασμό σας για ένα ρούχο που σας ξετρέλανε αλλά, στο καλό, δεν έχετε χρήματα πάνω σας να το πάρετε και άλλα τέτοια ευρηματικά.

Υ.Γ. Άμα λέω εγώ πιο καλά ο χειμώνας δεν ξέρω τι λέω; Παίρνεις πέντε νούμερα παραπάνω το πουλόβερ και είσαι Ο.Κ. για δυο σαιζόν τουλάχιστον. Αχ βαχ!