Απολαμβάνω...

Εχθές ξύπνησα αποφασισμένη.
Όχι να κάνω κανένα κακό (πιο φιλήσυχο άνθρωπο από μένα δεν έχει ξαναγνωρίσει η πλάση), αλλά να απολαύσω την ημέρα μου. Χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο, είχα κέφια. Μη μου πείτε ότι δεν σας έχει τύχει. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι δεν μας συμβαίνει και πολύ συχνά, αλλά αυτό που κατάλαβα είναι ότι όταν δεν έρχεται από μόνο του, είναι στο χέρι μας να το προκαλέσουμε.
Καταρχήν εκμεταλλεύτηκα το διάστημα που ετοιμαζόμουν για τη δουλειά ακούγοντας παράλληλα μουσική. Δε θα σας αποκαλύψω τα γούστα μου, θέλοντας να αποφύγω να επηρεάσω τα δισκογραφικά πράγματα της χώρας (τώρα αν θέλετε να μου κάνετε κανένα CD δώρο, παρ ’τε το με κάρτα αλλαγής, μην μου πνίγεστε σε μια κουταλιά νερό). Βέβαια, επειδή οι ιδιοκτήτες του σπιτιού στους οποίους οφείλω το ζην κοιμόντουσαν, αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω ακουστικά. Και; Το αποτέλεσμα το ίδιο, έπλενα τα δόντια μου σιγοψιθυρίζοντας το “Everything I am” (μη λησμονώντας να διαβεβαιώσω τη μαμά μου με ένα σημείωμα ότι δεν θα αμελήσω να καθαρίσω τις οδοντόκρεμες από τον καθρέφτη μόλις επιστρέψω).
Στη δουλειά πάλι, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην αγχωθώ, αφού είτε σκάσω είτε δε σκάσω, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, νομίζω; Έτσι χαλάρωσα και συνειδητοποίησα ότι έκανα τη δουλειά μου καλύτερα, αφού είναι απίστευτο το πόσο μεταδοτική είναι η καλή διάθεση (άμα έλεγε ο Μικρούτσικος χαμογελάτε είναι μεταδοτικό ήξερε τι έλεγε, τι, για τον εαυτό του νομίζετε νοιαζόταν;).
Μετά το σχόλασμα κανόνισα να πάω για καφεδάκι με μια φίλη. Καθίσαμε χαλαρά κι ωραία στην παραλία και αφού παραγγείλαμε τον ωραίο μας φραπεδάκο, συμφωνήσαμε να μιλήσουμε μόνο για θέματα ευχάριστα (μια αχώνευτη γνωστή μας που αρραβωνιάστηκε, ένα φιλικό μας ζευγάρι που χώρισε, κάτι ηλίθιους που μας κολλούσαν από το απέναντι τραπέζι, όσους κακοντυμένους περνούσαν από μπροστά μας και τέτοια).
Δυο ωρίτσες μετά γύρισα σπίτι, όπου έφαγα ωραία και καλά, στήθηκα κανένα μισάωρο μπροστά στην τηλεόραση για να χαζέψω λίγο (τι θα πει κι άλλο, δεν κατάλαβα το πνεύμα σας) και μετά ασχολήθηκα με διάφορα μέσα στο σπίτι. Ε δεν θα σας τα πω και χαρτί και καλαμάρι πια, μην είστε τόσο αδιάκριτοι!

Υ.Γ. Τον καυγά με τη μαμά μου τον παραλείπω συνειδητά, καθόσον μάλλον δεν ταιριάζει με το αισιόδοξο ύφος του υπόλοιπου κειμένου.