Γελάω…

Τώρα τελευταία έχω αποκτήσει ένα κουσούρι.
Καταλαβαίνετε πόσο με ενοχλεί, αφού μέχρι πρότινος δεν είχα κανένα απολύτως και απολάμβανα ξένοιαστη την μοναξιά της τελειότητάς μου. Και αφού θέλετε, να σας πω ποιο είναι αυτό: δεν μπορώ να συγκρατήσω το γέλιο μου.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες αυτό δεν είναι κακό, έλα όμως που εγώ δεν είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Τι φταίω που μου έρχεται να γελάσω πάντα τις στιγμές που δεν πρέπει;
Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, τις προάλλες βρέθηκα στο νοσοκομείο. Όχι καλέ, μην τρομάζετε, δεν είχα πάθει τίποτα εγώ (παθαίνουν τίποτα τα θεριά;). Είχα πάει ως επισκέπτης ενός ασθενούς, του οποίου την ταυτότητα δεν αποκαλύπτω για λόγους προστασίας αφενός των προσωπικών του δεδομένων και αφετέρου της προσωπικής μου σωματικής ακεραιότητας (καθόσον έτσι και πάρει χαμπάρι ότι τον έκανα βουρδούγιο την έβαψα).
Στο δωμάτιο που νοσηλευόταν λοιπόν, συστεγάζετο με αρκετούς άλλους συνανθρώπους μας, αφού το εθνικό σύστημα υγείας πρωτίστως στοχεύει στην ενθάρρυνση της δημιουργίας διαπροσωπικών σχέσεων. Με το που πάτησα το πόδι μου μέσα βύθισα άθελά μου τον μέσο όρο ηλικίας, ο οποίος πρέπει να έπαιζε κάπου ανάμεσα στα 99 και τα 110, εξόν του φίλου μου που είναι απροσδιορίστου ηλικίας (κάτι σαν τη Ζωζώ Σαπουντζάκη φανταστείτε). Είπα μια γενική «καλησπέρα» στη ομήγυρη, και πήγα να καθίσω δίπλα του για να διαπιστώσω αυτοπροσώπως ότι όντως είχε γιάνει.
Μου είπε χαρούμενα ότι οι γιατροί τον διαβεβαίωσαν πως σε δυο μέρες θα πήγαινε σπίτι του, κι από τη χαρά του έβγαλε να με κεράσει ένα φοντάν, το οποίο πήρα μεγαλόψυχα παραβλέποντας το γεγονός ότι πήγαινε κόντρα στην δίαιτά μου. Όπως ήταν φυσικό, πρόσφερε ένα και στον υπεραιωνόβιο κύριο απ’ το διπλανό κρεβάτι που για να ακούσει καλά τι λέγαμε κόντεψε να κουτρουβαλιαστεί από το κρεβάτι του πόνου (δεν ξέρω ακριβώς από τι έπασχε, αλλά μεταξύ μας, νομίζω πως είχε τον απέθαντο). Τι το ‘θελε;
Αρνήθηκε το κέρασμα, επειδή όπως μας εξομολογήθηκε είχε κόψει τα γλυκά γιατί του ανεβάζουν το ζάχαρο, όπως επίσης και τα αλμυρά γιατί του ανεβάζουν την πίεση, τα φρούτα γιατί τον φουσκώνουν, τα όσπρια γιατί του πειράζουν το έντερο, το κρέας γιατί του ανεβάζει την χοληστερίνη, τα γαλακτοκομικά γιατί του φέρνουν καούρες, το αλκοόλ γιατί του πειράζει το συκώτι κ.λ.π. (ναι, δεν υπήρχε ούτε ένα είδος της διατροφικής αλυσίδας που να μην έβλαπτε κάτι επάνω του).
Ο φίλος μου τον άκουγε με ύφος ύψιστης συμπόνοιας, μιας και μάλλον η παραμονή στον χώρο εκείνο τον είχε κάνει ιδιαίτερα ευαίσθητο. Εγώ πάλι, ήθελα να γελάσω σε όλη τη διάρκεια της απαρίθμησης των απαγορευμένων ουσιών (διότι μας πήρε κανένα σαραντάλεπτο), γιατί η εικόνα του παπούλη – σπίνου δίπλα στην σύζυγο που ζύγιζε περίπου όσο ο μέσος όρος ηλικίας του δωματίου επί δύο μου φαινόταν πολύ γελοία. Μέχρι ενός σημείου το καταπίεζα με επιτυχία, όταν όμως μπήκε κι εκείνη στη συζήτηση για να μας διαβεβαιώσει ότι εξαιτίας του αντρός της είχε αναγκαστεί κι αυτή να ακολουθήσει ισορροπημένη δίαιτα, γι’ αυτό και κατάφερνε να διατηρηθεί τόσο κομψή, δεν μπόρεσα. Έσπασα.

Υ.Γ. Τελικά τι το ήθελα το φοντάν; Πάλι συν δείχνει η καταραμένη ζυγαριά. Αχού και ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι…