Δουλεύω...

Ενθυμείστε που σας είχα πει ότι θα βάλω αγγελία για να βρω τύχη που να δουλεύει όχι όταν κοιμάμαι, αλλά όταν είμαι ξύπνια, έτσι;
Ε, πού να σας τα λέω. Είχε τόσο μεγάλη απήχηση, που δεν προλάβαινα να παίρνω βιογραφικά (αφού να φανταστείτε έβαλα και δεύτερη αγγελία για υπεύθυνο επιλογής προσωπικού, ώστε να μην αναγκαστώ να ασχοληθώ περαιτέρω με αυτή τη μπαναλιτέ διαδικασία).
Πάντως, από μια πρόχειρη ματιά που έριξα στα περισσότερα από αυτά (γιατί είπαμε, μια ντάνα νααα - με το συμπάθειο - είναι), έμεινα κάπως απογοητευμένη.
Διαπίστωσα και εγώ αυτό που λένε όλοι οι διευθυνταί, ότι δηλαδή όλος ο κόσμος θέλει να ανέβει κατευθείαν στα ψηλά τα σκαλοπάτια. Κανείς δεν θέλει να ξεκινήσει από χαμηλά και σιγά - σιγά να πάρει την φυσιολογική διαδρομή προς την κορυφή.
Άμα όμως δεν κάνεις πρώτα λίγο τον γενικό σουρταφερτάριο, δυστυχώς δεν μπορείς να πας μπροστά, εξόν εάν διαθέτεις κάποιον να σε προωθήσει φερειπείν. Αλλά μην ξεχνάμε ότι ζούμε στην μαγική χώρα όπου όλοι κατηγορούν τα μέσα, για να μην μπορούν να γκρινιάζουν αυτοί που έχουν τα έξω. Διότι όποιος δουλεύει κύριοι πάει μπροστά με την αξία του και μόνο με την αξία του.
Μα τι, να, δείτε εμένα για παράδειγμα (λαμπρό εννοείται). Ξεκίνησα από πολύ ασήμαντο πόστο, έκανα ότι μπορεί να βάνει ο νους σας (στα πλαίσια του ηθικού και του νομίμου πάντα πονηρόμυαλοι!) και τώρα έφτασα εδώ που έφτασα. Πού;
Δεν προλαβαίνω να σας πω, με φωνάζει ο προϊστάμενός μου, πρώτα η δουλειά και μετά η διασκέδαση, είπαμαι, είμαι επαγγελματίας εγώ.

Υ.Γ. Δεν θα αργήσω, να του γυαλίσω τα υποδήματα θέλει, επιστρέφω πάραυτα.