Μιλάω...

Είμαι της γνώμης, ότι πρέπει κανείς να μιλάει όταν έχει κάτι να πει. Μόνο. Έτσι πιστεύω εγώ δηλαδή, μπορεί να κάνω και λάθος (αν και δεν το νομίζω, γιατί θα σας την πω την αμαρτία μου, εγώ λάθη δεν κάνω ποτέ μου).
Κακά τα ψέματα, όταν ανοίγουμε το στόμα μας χωρίς να ξέρουμε από πριν για ποιον ακριβώς λόγο το κάνουμε, τις περισσότερες φορές το μετανιώνουμε. Και ένας καλός λόγος δεν είναι μόνο το να πεις μια σοφία (α όχι, αυτά θα σας τα πούνε οι κουλτουριάρηδες, εγώ δε θα σας τα πω).
Μπορούμε ας πούμε να ανοίξουμε το στοματάκι μας για να φάμε. Γιατί, υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή πιο ωραία από το φαγητό; Όχι, μετρήστε τα άμα θέλετε, πάω στοίχημα ότι μέσα στα πρώτα πέντε που θα σας έρθουν στο μυαλό το ένα θα είναι η μάσα (άλλο αν έχουμε τύψεις μετά, δεν μας ενδιαφέρει το μετά, η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα).
Ε, ύστερα, αφού φάμε, δεν πρέπει να περιποιηθούμε λίγο και την οδοντοστοιχία μας; Εντάξει, το ξέρω ότι είναι βαρετό, ειδικά όταν την έχουμε κάνει ταράτσα και δεν μπορούμε να κουνηθούμε, αλλά η υγιεινή είναι πολύ σημαντικό πράγμα και δεν πρέπει να την παραμελούμε. Σας παρακαλώ, ακούστε με καλά μου παιδιά. Αλλιώς πώς θα αποκτήσετε το ωραίο και αστραφτερό χαμόγελο που έχω εγώ (τι θα πει δεν το έχετε δει βρε, εγώ δεν πρωταγωνιστώ στην διαφήμιση της κολγκέιτ);
Μια άλλη ωραία πρόταση είναι να τραγουδήσουμε, αν και αυτό μάλλον το κάνουμε ήδη λίγο – πολύ όλοι, καθόσον αυτό το φέιμ στόρι έχει καταστρέψει πολύ κόσμο. Αλλά τουλάχιστον εκεί και να την πετάξεις την κοτσάνα, την ευθύνη την έχει ο στιχουργός και όχι εσύ αυτοπροσώπως.
Και για το τέλος, αφήνω το σοφό γνωμικό που λέει ότι η σιωπή είναι χρυσός, και μην ξεχνάτε ότι ο χρυσός είναι η πιο σίγουρη επένδυση (ξέρω τι σας λέω, είχα κάνει και σύμβουλος επενδύσεων ένα φεγγάρι).

Υ.Γ. Τι θα πει σας φαίνεται ότι γράφω τόση ώρα χωρίς να έχω κάτι να πω; Εγώ είπα να μην μιλάμε, όχι να μην γράφουμε…