Χαλαρώνω...

Άντε καλό Σαββατοκύριακο βρε!
Διότι την Παρασκευή, εγώ πάντα λέω καλό σ/κ από τις 12:01 το ξημέρωμα, έτσι για να το συνειδητοποιήσω και να περάσει η τελευταία αποφράς πιο εύκολα. Τώρα θα μου πείτε εσάς γιατί σας το λέω τέτοια ώρα. Ε να, λίγο πιάστηκα με τη δουλειά (μη με πληρώνουν και τελείως χαράμι) και τώρα απόκαμα. Δεν πειράζει όμως, κάλιο αργά παρά αργότερα.
Αχ τι ωραία, τι καλά, τελείωσαν οι χαζές καθημερινές και ήρθανε οι υπέροχες άλλες δύο (για τις οποίες τώρα που το σκέφτομαι δεν έχουμε άλλη λέξη πλην του ονόματός τους. Μα μηδέν ευρηματικότητα πια;) μέρες.
Δεν ξεύρω εσείς, εγώ πάντως σχέδια δεν κάνω ποτέ για το πώς θα περάσω. Το αφήνω στο φλου και το αυθόρμητο. Βρε αδερφέ, καταπιεζόμαστε που καταπιεζόμαστε Δευτέρα με Παρασκευή, θα κάτσω τώρα να σκάσω και για το γουικέντ; Δε σφάξανε! Οϊ, θα αυτοσχεδιάσω.
Θέλω να βγω έξω; Το κανονίζω επιτοπίως.
Θέλω να πάω εκδρομή; Το δησάκι μου στον ώμο και μην την είδατε.
Θέλω να βουλιάξω στον καναπέ και το ντι βι ντι; Μαγκιά μου, αυτό θα κάνω και θα το καυχιέμαι κιόλας.
Γενικώς, ουδεμία πίεση. Χαλαρά.

Υ.Γ. Όποιος τολμήσει να με επαναφέρει απότομα υπενθυμίζοντάς μου ότι έχει αρχίσει ήδη η αντίστροφη μέτρηση για την επόμενη Δευτέρα, θα τον καταραστώ (κι εμένα οι κατάρες μου πιάνουν).