Φιλοσοφώ…

Κακά τα ψέματα.
Άλλα μάτια έχει ο λαγός, άλλα η κουκουβάγια. Άλλο Λοζάνη, άλλο Κοζάνη. Άλλο Χαλκιδική, άλλο Χαλκίδα. Πώς να το κάνουμε τώρα, υπάρχει διαφορά.
Αλλά αυτό δεν είναι κακό (η διευκρίνιση προς αποφυγή παρεξηγήσεων με λαγούς, κουκουβάγιες, Λοζανίτες, Κοζανίτες, Χαλκιδικιώτες και Χαλκιδιώτες). Κακό είναι να μην θέλουμε να το δεχτούμε.
Ίσως από τον πρόλογο να μην καταλάβατε ακριβώς πού το πάω. Δεν λέω ότι είστε χαζοί (για όνομα του Θεού, να πέσει ο κεραυνός να με κάψει αν πω εγώ τέτοιο πράγμα). Απλά είναι λογικό να είστε ολίγον στο σκοτάδι, καθώς έκανα κομματάκι αινιγματική εισαγωγή ένεκα που έχω μυστήρια διάθεση σήμερα, άγνωστο γιατί (ε που να βρω κυριακάτικα γιατρό, θα πάω αύριο πρωί – πρωί, σας το υπόσχομαι).
Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να κάνουν καλό, υπάρχουν και άνθρωποι που θέλουν να κάνουν κακό. Ορθόν; Η κάθε κατηγορία παίζει το ρόλο της. Αν καταφέρουμε να το δεχτούμε αυτό και να μάθουμε να το ρεγουλάρουμε, ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Εννοώ, ότι το ιδανικό είναι να κάνουμε το κακό να μας παίρνει ξώφαλτσα, το καλό να έρχεται να ριζώνει. Έχει το νόημά του και το ένα και το άλλο.
Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα (εγώ και ο Αίσωπος); Έλα ντε!
Άντε καλέ, πλάκα σας έκανα, ξέρω και παραξέρω. Αλλά θα το είπω μεταφορικά, ας όψεται γιατί η φιλοσοφική ορμή που με χαρακτηρίζει τη μέρα ταύτη.
Το χειμώνα τρώμε παγωτό; Μπα. Γιατί; Γιατί δεν ζεσταινόμαστε. Όταν όμως έρχεται το καλοκαίρι και αρχίζομε και βράζομε, τότε έρχεται το παγωτάκι και κάνει τη δουλειά του και δροσίζει το μέσα μας. Δεν ξέρω αν έγινα αντιληπτή…

Υ.Γ. Α στο καλό μου, τώρα θέλω παγωτό, θέλω παγωτό, θέλω παγωτό!!!!