Αρρωσταίνω...

Από μικρό παιδί το είχα αυτό το πρόβλημα.
Τώρα που μεγάλωσα και γίναμε φίλοι θα σας το πω. Δεν αρρωσταίνω ποτέ. Δηλαδή, για να ακριβολογήσω, δεν αρρωσταίνω ποτέ όταν πρέπει.
Από τα προνήπια φάνηκε το κακό. Όλα τα παιδάκια σημειώνανε τακτικές απουσίες λόγω διαφόρων παιδικών επιδημιών ούτως ειπείν, αλλά εγώ εκεί. Κυρία. Δεν έλεγα να λείψω ούτε μία μέρα, έτσι για να έχω τα το λέω στα εγγόνια μου. Σίδερο σας λέω, δεν λύγιζα με τίποτα!
Ξέρω, θα βιαστείτε να μου πείτε ότι μπορούσα άνετα να το παίξω άρρωστη για να χάσω μάθημα. Τί μικροί που είστε... Σάματις δεν έκανα τις αμέτρητες απόπειρες νομίζετε; Αλλά τί να το κάνεις, εμένα ο γιατρός μου δεν ήταν ο Παπαμιχαήλ, με έδινε αμέσως στους γονείς μου, ο καταραμένος! Θα με πείτε δεν του έκανα κι εγώ τα γλυκά μάτια. Α, όλα κι όλα, έχω αρχές εγώ.
Άμα ήταν όμως για καμιά εκδρομή, κανένα πανηγύρι, τότε ναι. Κρύωνα, γριπιαζόμουνα, όλα τότε τα πάθαινα, την ατυχία μου!
Έτσι και τώρα. Όλες οι ασθένειες θυμούνται να με επισκεφθούν μόνο όταν δεν χρειάζεται. Όταν είναι να πάω διακοπές, να πάω κάπου να διασκεδάσω, όταν θέλω να κάνω κάτι ευχάριστο βρε αδερφέ, τότε κρεββατώνομαι η καψερή.
Όταν όμως είναι να πάω στη δουλειά, τότε τίποτα, περδίκι η δικιά σας (που λέει ο λόγος δικιά σας, εγώ ανήκω σε όλη την ανθρωπότητα, δεν είμαι ιδιοκτησία σας).

Αχ, βαχ...

Υ.Γ. Μήπως έχετε υπόψιν σας κανέναν ντόκτορ να μου δώσει μια αναρρωτικούλα τόση δα;