Ξυπνάω...

Όταν λέμε δεν μπορώ να ξυπνήσω, εννοούμε αυτό που έπαθα σήμερα.
Δεν άνοιγε το μάτι. Αρνιόταν. Βρε απάνου, του έλεγα εγώ. Τσου, μου απαντούσε αυτό. Βρε αμάν. Τίποτα. Βρε ζαμάν. Ξανατίποτα. Απευθυνόμαν μετά στο άλλο (έχω κι ένα δεύτερο καβάντζα), μουλαρωμένο κι αυτό. Τα πανούργα! Κήρυξαν πόλεμο εναντίον μου και αποφάσισαν να γίνουν ανυπάκουα. Έστω. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.
Τη διαδρομή κρεβάτι - μπάνιο την ξέρω και με κλειστά μάτια. Την διέσχισα σχετικά αξιοπρεπώς, με μοναδικές απώλειες το σπασμένο ποτήριο που έπεσε από το κομοδίνο, τις παντόφλες μου που έγιναν μούσκεμα από το νερό, μια μελανιά στο μέτωπο επειδή κουτούλησα στην πόρτα, και μια λεκάνη γεμάτη οδοντόκρεμα γιατί ζορίστηκα λίγο στο σημάδι. Σιγά τώρα, ανάξια λόγου.
Με το που ήρθε το κρύο νεράκι σε επαφή με το ημικοιμισμένο μου προσωπάκι ευχαριστήθηκα πολύ. Η στάση εργασίας των οφθαλμών μου τιμωρήθηκε δεόντως, και ευελπιστώ ότι την επόμενη φορά που θα θελήσουν να προβούν σε συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις θα το σκεφτούν καλύτερα. Άνοιξαν.
Το ντύσιμο είναι πια κάτι που γίνεται μηχανικά. Βεβαίως έχω προβλέψει και ετοιμάζω την αμφίεση από το προηγούμενο βράδυ, γνωρίζοντας τις πρωινές αντιξοότητες. Τα φόρεσα όπως - όπως.
Βγήκα έξω, και αποφάσισα να σταματήσω να ετοιμάζω την αμφίεση από το προηγούμενο βράδυ, γιατί το τιραντάκι δεν ενδείκνυται για 20 βαθμούς και βροχή. Ούτε η σαγιονάρα.
Σε όλη τη διαδρομή, μία μονάχα σκέψη απασχολούσε το μυαλό μου. Πότε θα γυρίσω και πάλι σπίτι αν συνεχίσω αυτό που διέκοψα τόσο βάναυσα το πρωί. Θέλω να κοιμηθώ!!!

Υ.Γ. Δεν έχουμε και κανένα καναπεδάκι εδώ στη δουλειά να την πέσω μισή ωρίτσα να ξεχαρμανιάσω...