Δαμάζω...

Αλήθεια.
Δεν ξέρω αν ήμουν μόνο εγώ, αλλά όταν ήμουν μικρή (τώρα πρόσφατα δηλαδή) και μου διαβάζανε παραμύθια, ένιωθα μέσα μου μια βαθειά καχυποψία. Δεν μπορούσα να ορίσω με λόγια βέβαια τι ακριβώς δε μου άρεσε, όχι που δεν είχα εφράδεια και πλούσιο λεξιλόγιο (αυτό δεν κρύβεται άλλωστε), αλλά μάλλον δεν το είχα ακόμη ξεκαθαρίσει.
Τώρα όμως ξέρω.
Είχε να κάνει με το "κακό". Θέλετε ο κακός λύκος, θέλετε το τέρας, θέλετε ο κυνηγός, εγώ δεν πειθόμουν ποτέ. Μέσα μου ήξερα ότι το δαιμόνιο είναι κάτι πιο ισχυρό από όλα αυτά. Έπρεπε όμως να ωριμάσω πρώτα για να το γνωρίσω.
Το λένε Πλυντήριο.
Εξ όψεως φαίνεται άκακο. Τα φαινόμενα όμως απατούν, ορθόν; Αλί και τρισαλί όταν πας να το δουλέψεις. Τα λιγοστά κουμπάκια πρέπει να συνδυαστούνε με τρόπο τέτοιο, ώστε τα άσπρα ρούχα να μη γίνουν μωρουδιακά και τα χρωματιστά ρούχα να μη γίνουν ωσάν το ουράνιο τόξο. Εύκολο το 'χετε; Αμάν αμάν και πάλι αμάν!
Βρε τι οδηγίες διάβασα, τι την μάνα έβαλα και μου τα ξανάπε για να τα κατανοήσω σε βάθος, όταν έρχεται η ώρα να το βάλω το ρημάδι μπρος παθαίνω μπλακ άουτ και δεν ξέρω που παν' τα τέσσερα. Δεν πα' να τα έχω γραμμένα; Η ταραχή μου είναι τέτοια που την ώρα εκείνη τα γράμματα χοροπηδάνε απάνου κάτου σαν τους κοζάκους της Ρωσίας και δεν βγάζουν καμία λογική.
Μωρ' μπας και να δοκιμάσω να πλύνω στη σκάφη;

Υ.Γ. Προς το παρόν τα αφήνω να στοιβάζονται. Όταν διαμαρτυρηθούν οι ένοικοι του διπλανού διαμερίσματος, θα αναλάβω δράση τοιουτοτρόπως.