Ψάχνομαι...

Το ομολογώ.
Έρχονται στιγμές που με πιάνει κι εμένα κρίση προσωπικότητας. Ναι, ναι, όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται, έρχονται ώρες που κι εμείς οι τέλειοι αμφιβάλλουμε για τον μοναδικό εαυτό μας. Θα μου πείτε πώς είναι δυνατόν. Ε, είναι. Τι να κάνουμε τώρα; Είναι.
Και πώς εκδηλώνονται αυτές οι κρίσεις, θα με ρωτήσετε. Ποικιλοτρόπως, θα έρθω να σας απαντήσω.
Καταρχήν ξεκινούν με απολογισμό. Τι ήθελα να κάνω και τι τελικά έκανα. Μη σας πω ψέματα, συνήθως το ταμείο βγαίνει μείον. Πώς τα καταφέρνω πάντα έτσι δεν ξέρω (θα είναι φαίνεται κι αυτό ένα από τα απειράριθμα ταλέντα μου).
Μετά αρχίζω και αναρωτιέμαι τι έκανα λάθος και τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Άγνωστο γιατί, δεν βρίσκω ποτέ μου κανένα λάθος στις πράξεις μου. Άρα; Κάποιος άλλος φταίει, οποιοσδήποτε άλλος (αδιακρίτως που λένε) εκτός από την αφεντιά μου.
Οπότε πιάνω να ρίχνω ευθύνες (από μέσα μου) δεξιά κι αριστερά. Ώσπου πέφτει το τετραπέρατο μάτι μου επάνω στο ρητό που έχω καρφιτσωμένο στον πίνακα ανακοινώσεων στο δωμάτιό μου (γιατί σας κάνει εντύπωση; μπορεί να έχω να κάνω κάποια βαρυσήμαντη ανακοίνωση στην πάρτη μου) και λέει : δεν φταίει ο καθρέφτης, το πρόσωπό σου φταίει.
Και σε τί φταίει παρακαλώ η ωραία μου η φάτσα; Α πα πα, αυτό το έβγαλε η Χιονάτη βρε, για να σπάσει τα νεύρα της μητριάς της. Σε 'μένα δεν βρίσκει καμία, μα καμία εφαρμογή. Άλλωστε μετά βλέπω και το άλλο ρητό που έχω και λέει "φοβάται ο Γιάννης το Θεριό και το Θεριό το Γιάννη" και όσο να πεις ξεθαρρεύω κομμάτι.

Δε βαριέσαι, θα μου περάσει...

Υ.Γ. Καλέ μην ανησυχείτε, θα επανέλθω γρήγορα!