Αδείομαι...

Τελικά το έκανα. Έφυγα.
Όχι για πάντα όμως. Για λίγες μέρες. Μια εβδομάδα δηλαδή (για να γίνω πιο σαφής και συγκεκριμένη και να μην υπάρχει ασάφεια καμία απολύτως από την πλευρά μου). Πήρα άδεια.
Καλό πράμα η άδεια. Ωραίο. Ο οργανισμός μπαίνει σε ρέγουλα τελείως διαφορετική από αυτήν που έχει συνηθίσει.
Καταρχήν ξυπνάει ότι ώρα θέλει. Μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι, ξυπνάει απλώς χωρίς ξυπνητήρι. Το ότι ώρα θέλει το παίρνω πίσω (δικό μου είναι, ό,τι θέλω το κάνω).
Διότι όλο και κάποια τρελή από απέναντι θα θέλει να τινάξει τα χαλιά της απ’ τα άγρια χαράματα (αν και υποψιάζομαι ότι τινάζει απλώς τα κάγκελα για να μου σπάσει τα νεύρα καλοκαιριάτικα), όλο και κάποιος πλανόδιος θα θέλει να πουλήσει κάτι στην τρελή από απέναντι και θα φωνάζει από την ντουντούκα (ενώ θα μπορούσε ωραία και καλά να διατυμπανίζει την πραμάτειά του μετά την ανατολή του ήλιου βρε αδερφέ), όλο και κάποιος ασυνείδητος θα πάρει στο σταθερό πρωινιάτικα να μου ανακοινώσει ότι κέρδισα μια πιστωτική κάρτα (για να πληρώσει αυτός τα νεύρα και για τους τρεις) και άλλα τέτοια, ξέρετε εσείς.
Δε βαριέσαι, λέω, ούτως ή άλλως δουλειά δεν έχω, θα σηκωθώ χαλαρά – χαλαρά να σκεφτώ πώς θα περάσω τη μέρα μου.
Μέχρι να το σκεφτώ όμως πάει μεσημέρι (όχι που είμαι αργόστροφη, απλά κάνω κι άλλα μικροπράματα στο μεσοδιάστημα που δεν αναφέρω εδώ διότι δεν χαίρουν ιδιαιτέρου αναγνωστικού ενδιαφέροντος).
Ε, να μη φάω;
Τρώω.
Ε, να μη χωνέψω;
Χωνεύω.
Ε, να μην την πέσω βρε παιδιά λίγο να καταλάβω κι εγώ ότι κάνω διακοπές;
Την πέφτω (για ύπνο, μην πάει το μυαλό σας σε κανέναν μορφονιό, άλλωστε είμαι παραδοσιακή εγώ, δεν κάνω τέτοια).
Ίσαμε να ξυπνήσω απογεματιάζει. Κανονίζω ένα καφεδάκι στο επιτόπιο και οι επόμενες τρεις ώρες δρομολογούνται.
Τι έμεινε; Ένα βράδυ έμεινε.
Γι’ αυτό σας λέω. Δε φτουράει η μέρα, δε φτουράει με τίποτα!

Υ.Γ. Φτουράω = φτάνω. Για όσους δεν κατέχουν.