Οδηγώ...

Τι τό θελα; Καλά ήμουν τόσον καιρό. Άλλοι με τρέξανε, άλλοι με μπλέξανε. Αποφάσισα να βγάλω δίπλωμα. Οδήγησης.
Ξεκίνησα με τα θεωρητικά μαθήματα. Να το πω πίκρα; Ναι; Ευχαριστώ. Θα το πω. Πίκρα.
Είχα να ζήσω τέτοια εμπειρία από την εποχή που πήγαινα σχολείο (από πέρσι δηλαδή και αν λέω ψέμματα να μου κολλήσει το πληκτρολόγιο στο γράμμα ψψψψψψψψ).
Ο εκπαιδευτής μας ήταν ένας μπάρμπας ο οποίος καταλάβαινες με το καλησπέρα σας ότι είχε πει το ίδιο κείμενο τουλάχιστον 18.026.548.546 φορές (ίσως και μια δυό φορές παραπάνω, δεν μπορώ να πάρω και όρκο). Βέβαια εγώ το κατάλαβα χωρίς το καλησπέρα σας, γιατί δεν είπα.
Μπήκα μέσα μουντρούχα και αμίλητη, καθόσον είχαν προηγηθεί δέκα ώρες σκληρής δουλειάς (ναι, είμαι χτίστου). Κάθησα ωραία και κόσμια (πάντα) σε μια καρεκλίτσα, μη γνωρίζοντας το μαρτύριο που επρόκειτο να επακολουθήσει. Ο μπάρμπας άρχισε να μιλάει στον ίδιο - βαρετό, ανιαρό, μισητό - τόνο επί δύο ώρες παρά κάτι. Μετά είπε "διάλειμμα", εγώ έκανα μια τριπλή κωλοτούμπα στον αέρα από τη χαρά μου, βγήκα, και πριν προλάβω να θαυμάσω το τοπίο είπε "ξαναρχίζουμε", σύρθηκα σαν το κατηραμένο σκουλήκι πίσω και τραβήξαμε το ίδιο μαρτύριο για άλλη τόση ώρα.
Κι όλα αυτά, για να μας λέει όλα αυτά που έγραφε το βιβλίο με τα ίδια ακριβώς λόγια. Ευτυχώς δεν μας απήγγειλε και τα σημεία στίξεως. Θα καθυστερούσαμε περισσότερο.
Το αυτό επανελήφθη για άλλες τέσσερις ημέρες.
Και ναι! Ζω ακόμα!

Υ.Γ. Όταν θα αρχίσω με τα πρακτικά θα αναρτήσω το πρόγραμμα των μαθημάτων για να αποφεύγετε να κυκλοφορείτε πολύ - πολύ...