Δημοσιογραφώ...

Μια αγαπημένη μου φράση, είναι ότι τη δουλειά του ηχολήπτη, του τερματοφύλακα και της γραμματέως, την αντιλαμβανόμαστε μόνο όταν δεν την κάνουν.
Όταν τα χαριτωμένα αυτάκια μας έρχονται σε βίαια επαφή με το φαινόμενο που λέμε μικροφωνισμό.
Όταν ο χασογκόλης αφήνει την μπάλα να αγγίξει τα δίχτυα του (έξι βρε Χαλκιά αγόρι μου, έξι;;;).
Όταν παίρνουμε τηλέφωνο να κράξουμε για την προβληματική σύνδεση και δεν απαντάει κανείς.

Υπάρχουν λοιπόν τα επαγγέλματα που γίνονται αισθητά καθημερινά.

Ο οδηγός (είτε προφέσιοναλ – λαοφορεία και τάριφμεν, για να δώσω δυο παραδειγματάκια ούτως ειπείν, - είτε φριλάνς για την πάρτη του), ο πωλητής ή του καταστήματος γενικότερα (ένα πακέτο Μάλμπουρα και τα ρέστα δρακουλίνια, συγνώμη δεσποινίς πόσο έχει τούτο το λουστρίνι, ένα πιτόγυρο με απόλα χωρίς κέπατς), ο δάσκαλος (κυρ’ κυρ’ να πάω στην τουαλέτα; να παλουκωθείς στη θέση σου ζωντόβολο).

Υπάρχουν αυτά που είναι αχρείαστα αλλά απαραίτητα δεόντως.

Ο γιατρός (με πονάνε τα λαιμά μου εδώ και μέρες – όλα ή το ένα μόνο;), ο δικηγόρος (θα του την τρίψω εγώ μια μηνυσάρα που θα ‘ναι όλη δική του που θα πάει να μου φάει τη αποζημίωση), ο νεκροθάφτης (φτου φτου φτου, στα όρη στ’ άγρια βουνά).

Υπάρχουν αυτά που την έχουν τη χρήση τους στο πιο περισταστιακό.

Ο κούριερ (μέχρι να έρθει το γεμιστό με το ΚΤΕΛ γίνεται στουπέτσι ρε μάνα), ο μπάτσος (διότι καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, εφόσον υπάρχει η δουλειά του μπάτσου), ο καλλιτέχνης (κόφτε μου το ψωμί αλλά αφήκετέ μου την κουλτούρα).

Το πρόβλημα μου εμένα δεν είναι με κανένα από τα παραπάνω.
Έκαστο τη χάρη του, τα ‘παμε και τα συμφωνήσαμε.

Το θεματάκι μου είναι με αυτά που άμα το καλοσκεφτείς, δεν χρειάζονται και καθόλου.

Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, καθόσον ο χρόνος με κάνει όλο και πιο σοφή, όλο και πιο διπλωμάτισσα, ας μην αναφέρω σορεία παραδειγμάτων. Εχτρούς θα κάμω και θα προσπαθήσουν να με ρίξουν από το θρόνο μου.
Οπότε, για να δείξω και του λόγου το αληθές και να μη με πείτε θρασύδειλη, θα αναφέρω ένα που το έχω πιο πρόσφατο και αποτέλεσε και την αφορμή τούτου του δοκιμίου.

Σταθείτε πρώτα να μετρήσω πόσους θα χάσω…
Ένας ο Αντώναρος (ήταν καλός, ήταν χρυσός, κι είχε τις χάρες όλους), δύος ο ξέρει_αυτός_ποιος_αλλά_δεν_τον_δίνω, άντε να ‘ναι και κανά δυο τρεις (χιλιάδες πάντα) άλλοι.
Χαλάλι.
Δε θα πουλήσω εγώ τις ιδέες μου για τις δημόσιες σχέσεις!

Τους δημοσιογράφους ρε παιδιά, τι τους θέμε;;;

Μια χαρά δεν την περάσαμε χτες που μας αφήκανε σε ησυχία; Ησύχασε το κεφαλάκι μας ησύχασε, μια μέρα χωρίς να μαυρίσει η διάθεσή μας, χωρίς να μας γίνουν τα νεύρα κανταϊφι.

Τι; Πώς θα μαθαίνουμε τις ειδήσεις;

Στόμα με στόμα φίλοι μου. Σαν τις παλιές καλές εποχές.
Αχ, τι μου θυμίσατε τώρα…

Υ.Γ. Και τώρα που το θυμήθηκα, αυτός που είναι στην εφημερίδα, ο.κ. δημοσιογράφος. αυτός που είναι στην του βου, δεν έπρεπε να λέγεται δημοσιολέος (σαχλίτσες);

Ρουφιανεύομαι...

Διαβάζω σήμερα:
"Καθημερινά έστελνε ηλεκτρονικά μηνύματα και τους αποχαιρετούσε «για πάντα», όπως έλεγε! Πολλοί ήταν αυτοί που δεν τον πίστεψαν. Κάποιοι, όμως, ανησύχησαν και επιχείρησαν να τον μεταπείσουν. Οι αστυνομικοί στάθηκαν τυχεροί, γιατί «έπιασαν» το e-mail του τελευταίου (!) φίλου του 20χρονου: «Μην κάνεις τη μ…! Τίποτα δεν αξίζει όσο η ζωή σου» του έγραφε."

Ένα παιδί (20 χρονών βέβαια, παιδί ακόμα;) που ήθελε λέει να αυτοκτονήσει ένεκα που το βάρεσε ερωτική απογοήτευση και το ανακάλυψαν οι αξιαγάπητοι αστυνομικοί και το έσωσαν από του χάρου τα δόντια. Μπράβο τους τους καλούς μας αστυνομικούς.

Αφήνω την ουσία της υπόθεσης.

Κρατάω το ότι οι αστυνομία "έπιασε" ένα e-mail.

Όπα παιδιά.
Μισό να το πάρω αλλιώς.

Είπαμε να υπάρχει πρόληψη εγκλήματος, αλλά... μήπως έχουμε παραξεφύγει;;;

Υ.Γ. Προσέχτε τι θα σχολιάσετε. Μπορεί να το "πιάσει" η δίωξη.