Ξαγρυπνάω...

Δεν μπορώ να καταλάβω, πώς είναι δυνατόν στις χαραυγές του 21ου αιώνα να χάνεται έτσι ένας άνθρωπος.
Δεν το χωράει το μυαλό μου.
Δεν το σηκώνει η τσίπα μου.
Κι όμως.
Η φυματίωση σιγοτρώει τα σωθικά μου. Αυτό πρέπει να 'ναι, είμαι σίγουρη.
Το μόνο που με παρηγορεί ελαφρώς, είναι η σκέψη ότι αυτός ο κατηραμένος βήχας πρέπει να είναι αυτός ο ίδιος που έφαγε όλους τους μεγάλους συγγραφείς κει στη Σιβηρία. Καταραμένη υγρασία που καταβροχθίζεις ωσάν το σαράκι όλους τους ανθρώπους του πνεύματος.
Διότι σαν το πνεύμα έχω καταντήσει. Σαν το φάντασμα να το πω πιο λαϊκά για να με πιάσουν τα χαμηλότερα στρώματα (σάματις με παρακολουθούν τα αψηλότερα;).
Είναι πολλές μέρες που με ξυπνάει ο βήχας. Νιώθω το λαρύγγι μου να γδέρνεται θαρρείς κι είναι φρεσκοκομμένο μάρμαρο που του λαχε να κάνουν πάνω του δοκιμαστική παρέλαση όλα τα δημοτικά σχολεία Βορείου Ελλάδος με δωδεκάποντο (αγόρια και κορίτσια, ή έχουμε ισότητα ή δεν έχουμε).
Χθες βράδυ, δεν πήγαινε άλλο. Αναγκάστηκα να σηκωθώ, καθόσον αν έμενα λίγο ακόμη στο οριζόντιο το ρεσιτάλ μου θα ανάγκαζε τους τρυφερούς μου γείτονες να καταφύγουν στα έννομα μέσα προκειμένου περί να βρουν την ησυχία τους.
Οι άκαρδοι, οι άπονοι, οι ξετσίπωτοι.
Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι.
Νέοι άνδρες στη βουλή.
Σηκώθηκα λοιπόν, δρόμο πήρα δρόμο αφήκα, κατευθύνθηκα προς το σαλόνι.
Αρχικά άνοιξα την τηλεόραση, αλλά δεν είχε τίποτα άλλο εκτός από καλώδια και την ξαναέκλεισα.
Σε δεύτερο στάδιο την άναψα. Στο τσαφ την πρόλαβα να μην λαμπαδιάσει σαν φουφού του καστανά στάχτη να γίνεις σατανά.
Σαν κίνηση ματ απεφάσισα να την θέσω σε λειτουργία.
Έκανα μια τσάρκα. Ρε φίλε, απίστευτο μιλάμε.
Τα περισσότερα παίζανε σίριαλ ή ταινίες με κεντρικό συστατικό έναν δολοφόνο (όχι ότι σκιάζομαι, αλλά δεν τον εχωνεύω τον Χάρο παιδιόθεν), ή επανάληψη πρωινής εκπομπής (κοσέρβες δεν τρώω, με συντηρητικά δεν τρέφομαι), ή τελεμάρκετινγκ (το δοκιμαστήριο κατά που πέφτει;).
Και δώστου ο βήχας να με ξαναθυμάται συχνά πυκνά, και δώστου να πονάει το κεφάλι μου με κάθε ταρακούνημα και να μετράω τις ώρες μου αντίστροφα.

Και φτου. Από την ώρα που ξεκίνησα να αποτυπώνω τον πόνο μου στον κουμπιούτερ, είχε περάσει μετά βίας ένα μισάωρο. Αμ δε γίνεται δουλειά έτσι.

Απόφαση ελήφθη. Θα φύγω από το σαλόνι.

Υ.Γ. Του μπι κοντίνιουντ.

Κληρώνω...

Αυτό που έχω με τις κληρώσεις είναι νομίζω προσόν αποκλειστικά δικό μου.
Ο Θεός το χάρισε σε μένα και μετά είπε όχι μωρέ, κακή ιδέα είναι. Ας μην το κάνω αυτό στα δημιουργήματά μου.
Αλλά είχε ξεχάσει ότι το είχε ήδη δώσει σε μένα (που γενικά δεν το συνηθίζει αλλά έχε χάρη που του είχε φύγει η γραμματέας εκείνη την εποχή) και ξώμεινα μ' αυτό.
Δεν εννοώ ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως πιθανότητα να γίνει κλήρωση και να την κερδίσω.
Φυσικό είναι, κάποιος να νικάει και οι υπόλοιποι να χάνουν. Θα με πείτε αφού οι νικάει μόνο ένας, οι υπόλοιποι γιατί παίζουν. Έλα ντε, κι εγώ αυτό λέω.
Το δικό μου το χάρισμα, έχει να κάνει με το ότι αυτός που θα βγει τελευταίος, θα είμαι εγώ. Στάνταρ.
Φεριπείν υπάρχουν 99 δώρα και 100 υποψηφίοι. Ο ένας θα πρέπει να πάρει τον πούλο, διότι τι να κάνουμε, ανέχεια έχουμε, δε έβγαινε για άλλο ένα.
Ε, μην το κουράζουμε.
Αυτός ο ένας θα είμαι εγώ.
Σε κάθε περίπτωση.
Νόμος του σύμπαντος (όποιος έλαχε να πάρει μάτι αυτόν που τον ψήφισε να μου το πει να τον εκανονίσω).

Και δεν το λέω για να κλαφτώ. Ουχί.

Το λέω για να άμα βρεθείτε παρόντες σε παρόμοιο συμβάν με την αφεντιά μου (η σύνταξις μου επίσης ανεκδιήγητη, λόγω που το σκέφτομαι και συγχύζομαι), να ξέρετε να παίξετε στοιχήματα.
Απόδοση 1 προς 100. Σίγουρο χρήμα.
Τα ποσοστά μου θα τα βρούμε, μη φοβείστε. Είμαι πολύ καλή στις χρηματοοικονομικές δοσοληψίες.

Άντε γιατί πρέπει να κοιτάμε να κάνουμε σιγά σιγά μπαγιόκο για τα γεράματα.

Σύνταξη δεν θα προκάμουμε που δε θα προκάμουμε, ο καθένας για την πάρτη του.

Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη!

Όμως όχι, δεν συμμετείχα στην απεργία προχθές, για να μην συμμετέχω στην ανεργία σήμερα.

Ρουφιάνα κοινωνία!

Υ.Γ. Όποιος μου πήρε τον ειρμό να τον στείλει αμέσως πίσω.