Ξαγρυπνάω...

Δεν μπορώ να καταλάβω, πώς είναι δυνατόν στις χαραυγές του 21ου αιώνα να χάνεται έτσι ένας άνθρωπος.
Δεν το χωράει το μυαλό μου.
Δεν το σηκώνει η τσίπα μου.
Κι όμως.
Η φυματίωση σιγοτρώει τα σωθικά μου. Αυτό πρέπει να 'ναι, είμαι σίγουρη.
Το μόνο που με παρηγορεί ελαφρώς, είναι η σκέψη ότι αυτός ο κατηραμένος βήχας πρέπει να είναι αυτός ο ίδιος που έφαγε όλους τους μεγάλους συγγραφείς κει στη Σιβηρία. Καταραμένη υγρασία που καταβροχθίζεις ωσάν το σαράκι όλους τους ανθρώπους του πνεύματος.
Διότι σαν το πνεύμα έχω καταντήσει. Σαν το φάντασμα να το πω πιο λαϊκά για να με πιάσουν τα χαμηλότερα στρώματα (σάματις με παρακολουθούν τα αψηλότερα;).
Είναι πολλές μέρες που με ξυπνάει ο βήχας. Νιώθω το λαρύγγι μου να γδέρνεται θαρρείς κι είναι φρεσκοκομμένο μάρμαρο που του λαχε να κάνουν πάνω του δοκιμαστική παρέλαση όλα τα δημοτικά σχολεία Βορείου Ελλάδος με δωδεκάποντο (αγόρια και κορίτσια, ή έχουμε ισότητα ή δεν έχουμε).
Χθες βράδυ, δεν πήγαινε άλλο. Αναγκάστηκα να σηκωθώ, καθόσον αν έμενα λίγο ακόμη στο οριζόντιο το ρεσιτάλ μου θα ανάγκαζε τους τρυφερούς μου γείτονες να καταφύγουν στα έννομα μέσα προκειμένου περί να βρουν την ησυχία τους.
Οι άκαρδοι, οι άπονοι, οι ξετσίπωτοι.
Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι.
Νέοι άνδρες στη βουλή.
Σηκώθηκα λοιπόν, δρόμο πήρα δρόμο αφήκα, κατευθύνθηκα προς το σαλόνι.
Αρχικά άνοιξα την τηλεόραση, αλλά δεν είχε τίποτα άλλο εκτός από καλώδια και την ξαναέκλεισα.
Σε δεύτερο στάδιο την άναψα. Στο τσαφ την πρόλαβα να μην λαμπαδιάσει σαν φουφού του καστανά στάχτη να γίνεις σατανά.
Σαν κίνηση ματ απεφάσισα να την θέσω σε λειτουργία.
Έκανα μια τσάρκα. Ρε φίλε, απίστευτο μιλάμε.
Τα περισσότερα παίζανε σίριαλ ή ταινίες με κεντρικό συστατικό έναν δολοφόνο (όχι ότι σκιάζομαι, αλλά δεν τον εχωνεύω τον Χάρο παιδιόθεν), ή επανάληψη πρωινής εκπομπής (κοσέρβες δεν τρώω, με συντηρητικά δεν τρέφομαι), ή τελεμάρκετινγκ (το δοκιμαστήριο κατά που πέφτει;).
Και δώστου ο βήχας να με ξαναθυμάται συχνά πυκνά, και δώστου να πονάει το κεφάλι μου με κάθε ταρακούνημα και να μετράω τις ώρες μου αντίστροφα.

Και φτου. Από την ώρα που ξεκίνησα να αποτυπώνω τον πόνο μου στον κουμπιούτερ, είχε περάσει μετά βίας ένα μισάωρο. Αμ δε γίνεται δουλειά έτσι.

Απόφαση ελήφθη. Θα φύγω από το σαλόνι.

Υ.Γ. Του μπι κοντίνιουντ.