Σταδιοδρομώ...

Κάποτε, οι γονείς μου ήταν ρομαντικοί.

Μπράβο τους, θα πείτε.

Αμ δε, θα σας πω.

Διότι να είναι ρομαντικοί για την πάρτη τους, με γειά τους με χαρά τους.

Εσύ, μου λένε μια μέρα, για να λύσεις το πρόβλημά σου (το οικονομικό, για τα υπόλοιπα είχαν απογοητευτεί) παιδί μας καλό (ήμουν καλό, αυτό να λέγεται), θα μπεις στο δημόσιο.

Πίστευαν γαρ, ότι θα μπορούσε κανείς να διεκδικήσει αξιοκρατικά μια θέση στο δημόσιο, εφόσον βέβαια πληροί τις κατάλληλες προϋποθέσεις (κι εγώ από προϋποθέσεις άλλο τίποτα, να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει).
Εγώ, ούτε να μου είχανε σκοτώσει την μάνα και τον πατέρα (για να είμαι ειλικρινής, στη φάση εκείνη πολύ θα ήθελα εγώ προσωπικά να μου είχα σκοτώσει την μάνα και τον πατέρα). Ούτε να το ακούσω δεν ήθελα.
Οι πρώτου βαθμού πρόγονοί μου δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι είχαν κάνει λάθος και έβγαλαν ένα τόσο ζαβό παιδί.

Να του προσφέρει κάποιος σταθερή δουλειά, με καλά λεφτά, χωρίς άγχη και αγωνίες, κι αυτός να μη θέλει.
Η άρνησή μου συνεχίστηκε για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα.

Αρχικά εξέφρασα τις αντιρρήσεις μου στα πλαίσια ενός πολιτισμένου διαλόγου.

Μετά επέδειξα την μεγαλειώδη έκταση της φωνής μου στα πλαίσια ενός τρικούβερτου (τετρακούβερτου, δε θυμάμαι καλά τώρα, μη σας γελάσω) καυγά.

Όταν πια εξαντλήθηκα από την απεργία πείνας (4,5 ώρες μετά) αναγκάστηκα να υποκύψω.
Εντάξει, θα κάνω τα χαρτιά. Είπα.
Και τα έκανα τα ρημάδια.

Δύο ολάκερους μήνες έτρεχα δεξιά κι αριστερά να βγάλω τα δικαιολογητικά. Δημόσια υπηρεσία από 'δω και ουρά από 'κει μέχρι να μαζέψω το χαρτομάνι που χρειαζόταν να υποβάλλω για να με κλείσουν στη φυλακή ε, να με διορίσουν στο δημόσιο.
Επέρασε ο καιρός, ήγκηκεν η ώρα, βγήκαν τα αποτελέσματα.
Από τις μερικές κατοστάδες ομοϊδεάτες ηλιθίους που είχαν μπει στην ίδια διαδικασία, στους πίνακες που έδειχναν την τελική κατάταξη το περήφανο όνομά μου φιγουράριζε τελευταίο. Και καταϊδρωμένο.
Η ευτυχία μου δεν μπορεί να περιγραφεί (και ξέρετε ότι γενικά τις έχω στο τσεπάκι μου τις περιγραφές). Ένιωθα σαν να με είχαν κλείσει σε ένα κλουβί και ξαφνικά κάποιος να άνοιξε την πόρτα.
Οι αιθεροβάμονες γονείς μου προσγειώθηκαν στην πεζή πραγματικότητα και τώρα δεν μπορώ να τους μαζέψω από αντιεξουσιαστική διαδήλωση σε χουλιγκανική επίθεση. Δε βαριέσαι, το θέμα είναι να εκτονώνεται κανείς.

Το ίδιο πράγμα που φοβήθηκα τότε, εξακολουθεί να με τρομάζει μέχρι σήμερα.

Η πλήξη.

Η ρουτίνα.

Το να κάνεις το ίδιο και το ίδιο, σε ένα αντικείμενο που δεν σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα ούτως ή άλλως.

Μου συνέβη ήδη δύο φορές.

Άλλαξα παντελώς ασχολία, σε μια απόπειρα να δραπετεύσω από την ανία και να δραστηριοποιηθώ σε κάτι πιο ενδιαφέρον.

Θα σας εξομολογηθώ ότι εδώ και καιρό νιώθω να απειλούμαι από την τρίτη (και φαρμακερή ενδεχομένως).

Οι ανασφάλειες βέβαια και το οικονομικό βόλεμα που απολαμβάνει κανείς σε μια δουλειά που παλιώνει, είναι κακοί σύμβουλοι για τέτοιες στροφές.

Και μη με ρωτήσετε τι θα μου άρεσε πραγματικά να κάνω. Σ΄αυτή τη ζωή, δεν την βλέπω να πραγματοποιείται αυτή η λίστα.
Και μεταξύ μας, δεν με βλέπω να κουνιέμαι στο άμεσο μέλλον.

Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινεεε.

Αλλά με τρώει.
Να μην σας το πω;

Υ.Γ. Σε σας το είπα, του χρυσού μου του αφεντικού μην προλάβει να το πει κανείς πριν της ώρας του...