Παραμυθιάζω...

Στο στενό μου περιβάλλον, το επαγγελματικό για να διευκρινίσω, είναι ένας άθρωπος. Θα με πείτε τι θα ήταν, ένα ζώο (γιατί, δεν θα μπορούσα να δουλεύω σε τσίρκο;); Το προσπερνάω και συνεχίζω.
Αυτός λοιπόν ο λεγάμενος, είναι ένας από δαύτους που τους αρέσει να λένε ιστορίες. Πολλές ιστορίες. Πάρα πολλές ιστορίες. Συνέχεια, ξανά και ξανά ιστορίες. Θα λιποθυμήσω!
Κάθε φορά που γίνεται κάτι αξιοσημείωτο, έχει να πει ένα σχετικό επεισόδιο που του συνέβη προσωπικά. Σχετικά με τα πάντα.
Και δεν είναι που το λέει. Είναι αφενός που υπερβάλει, αφεδύο που κατά καιρούς επαναλαμβάνει το ίδιο πράγμα με μικρές παραλλαγές (για να μη βαριόμαστε ενδεχομένως).

Κύριε Απαυτούλη (δανείζομαι αυτό το ευρηματικότατο όνομα λογοτεχνική αδεία), σήμερα δεν χτύπησε το ξυπνητήρι (καμία σχέση με το κεφαλοτύρι) μου.
Α, αυτό δεν είναι τίποτα. Εγώ μια φορά που δεν είχε χτυπήσει το ξυπνητήρι μου και δεν πήγα στη δουλειά, το αφεντικό μου έστειλε περιπολικό να με μαζέψει.

Κύριε Απαυτούλη, δεν βρίσκω που έβαλα ένα τιμολόγιο (για να δείξω ότι έχω και σημαντική εργασία).
Σιγά το πράμα. Εγώ κάποτε είχα χάσει ολόκληρο τον υπολογιστή μου και τον βρήκα μέσα σε μια μυστική κρύπτη που ανακάλυψα στο γραφείο.

Κύριε Απαυτούλη, σήμερα πάλι δεν χτύπησε το ξυπνητήρι (ε πάρε ένα καινούριο χρυσή μου!).
Πού να δεις εγώ μια φορά που δεν είχε χτυπήσει το ξυπνητήρι του αφεντικού μου και δεν ήρθε στη δουλειά, του έστειλα περιπολικό να τον μαζέψει.

Νούμερο ο τύπος λέμε. Αστείρευτα σκηνικά - που κάποια συνέβησαν στον ίδιο, κάποια στους ήρωες των "Φιλαράκιων" - και δεν κουράζεται να τα αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο μέχρι τελικής πτώσεως των ταλαίπωρων ακροατών του.

Μα σε ρωτήσαμε κύριε;

Υ.Γ. Αυτό δεν είναι τίποτα. Εγώ μια φορά...