Τηλε-χαλαρώνω

Άμα γυρίζω σπίτι απ' τη σκληρή δουλειά, ως είναι λογικό θέλω να χαλαρώσω.
Και μετά από χρονία μελέτη κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο καλύτερος τρόπος για να το επιτύχω είναι να ζεστάνω το λιτοδίαιτο φαγητό που έχω ετοιμάσει από την προηγούμενη μέρα (τι νοικοκυρά, τι χρυσοχέρα), να το τοποθετήσω στο πανάκριβο τραπεζάκι σαλονιού ΙΚΕΑ που διαθέτω και να καθίσω στο πουφ (έψαχνα για πιφ αλλά τους είχαν τελειώσει) μου για να φάγω με την συνοδεία της πιο ανέμελης εκπομπής που θα παίζει.
Όπως καθίσταται σαφές, το κλειδί της επιτυχίας έγκειται στην ορθότερη επιλογή τηλεοπτικής επιτραπέζιας συνοδείας.

Εκείνη την ώρα, υπάρχουν ενημερωτικές ειδησιογραφικές εκπομπές.
Απορρίπτονται άνευ δεύτερης σκέψεως, καθόσον όση σόδα και να πιεις, ο Βενιζέλος δε χωνεύεται.

Υπάρχουν ουχί ευκαταφρόνητα βραζιλιάνικα σίριαλς (όχι αυτά που τρώμε το πρωί με το γάλα, τα άλλα).
Αυτά δεν τα προτιμάω γιατί με διακρίνει μια γενετήσια αντιπάθεια προς τους εγκαστρίμηθους, πείτε το ρατσισμό, πείτε το όπως θέλετε.

Δεν θα παραλείψω τα αδέσποτα ό,τι λάχει προγράμματα, αλλά εγώ θέλω να ξέρω μετά βεβαιότητος ότι το θέμα είναι τεφαρίκι, δια τούτο και αγοράζω πάντοτε καρπούζι με το μαχαίρι (έχω φτιάξει ήδη ένα πολύ ωραίο σερβίτσιο, τώρα περιμένω να κυκλοφορήσει και με πιρούνι να τα κάνω σετ).

Άρα, ξεμένω εκ των πραγμάτων με την επιλογή των καθημερινών ζωντανών προγραμμάτων που πραγματεύονται όλα αυτά που πραγματικά μας απασχολούν.
Τι είναι αυτό που μας κάνει να διατηρούμε εξωσυζυγικές σχέσεις (εμένα μη με κοιτάτε, ας φτάσω στη συζυγική σχέση και βλέπομε), πού οφείλεται η έξαρση της παχυσαρκίας (και πάλι μη με κοιτάτε, στυλάκι έχω γίνει η αθεόφοβη), πώς να αποφύγουμε την πρόωρη γήρανση του δέρματος (όποιος με ξανακοιτάξει θα φάει μπούφλα, φραπεδιά το δερματάκι μου, εγώ κι ο Ντόριαν Γκραίη).
Πολύ χάζι κάμω. Ειδικά όταν παίρνουν τηλέφωνα και ω της συμπτώσεως όλες οι περιπτώσεις είναι τραβηγμένες και σηκώνουν πολύ συζήτηση. Εκεί έχει πολύ γέλιο, γιατί κάποιοι καλεσμένοι δήθεν μου τάχα μου τα πιστεύουν αυτά που ακούνε και βγαίνουν απ' τα ρούχα τους (μεταφορικώς) και γίνεται καλαμπαλίκι.

Έτσι κάπως αποτρώγω και μετά το κλείνω το ρημάδι για να βάλω μουσική. Δεν έχει τον αντίστοιχο χαβαλέ βέβαια, μη σας πω ψέματα, αλλά όταν έρχομαι το τσακίρ και αρχίζω να σκηνοθετώ μιούζικαλ, φαντάζομαι ότι οι απέναντι το έχουν το τυχερό τους.

Υ.Γ. Άντε, ακόμα να σχολάσουμε;;;