Μπλουζάρω...

Σκέφτομαι. Σκέφτομαι πολύ. Από μικρό παιδί το έκανα.
Και, δεν ξέρω γιατί, πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι τις σκέψεις μου είναι σαν να τις μιλάω. Σαν να τις ακούνε.
Αλλά μετά κάποιος λέει κάτι, κάνει κάτι και συνειδητοποιώ ότι δεν έχει καταλάβει τίποτα.
Γιατί δεν το έλεγα. Το σκεφτόμουν.
Και να πω την αλήθεια; Αυτά που λέω δεν έχουν πάντα αντίκρισμα στην σκέψη μου. Όχι ολοκληρωτικά εννοώ. Συνήθως είναι απομονωμένα κομμάτια που αφήνω να δουν το φως, έτσι, λες, για να ξορκίσουν τα υπόλοιπα. Tα κρυμμένα.

Και τελικά ποιος άνθρωπος είμαι;

Αυτός που σκέφτομαι, ή αυτός που δείχνω;

Έτσι κι αλλιώς, ο καθένας με βλέπει διαφορετικά.
Και όλοι έχουν άποψη. Για το τι είμαι, ποιος είμαι. Και να σου έρχεται και το ξεστομίζει με ευκολία και λέει "είσαι αυτό, είσαι εκείνο".
Μα πως είσαι τόσο σίγουρος; Και στην τελική, ποιος σε ρώτησε;

Κι ύστερα, είναι αυτοί που με καταλαβαίνουν πραγματικά, με τη μία. Έτσι, χωρίς λόγια, χωρίς εξήγηση.
Κι αυτοί δε λένε. Κοιτάζουν. Κοιτάζουν, και βλέπεις θαρρείς μέσα από τα μάτια όλα αυτά που κατάλαβαν και κατάλαβες κι εσύ, κι είναι πραγματικά έτσι. Απλά.

Σ' αυτούς το αφιερώνω αυτό εδώ το μπλουζ.

Υ.Γ. Even I got the blues...