Γκαλοπάρω...

Γκάλοπ:

Έστω ότι είμαι ένας άνθρωπος πεζός (κυριολεκτικά, μεταφορικά είμαι λίαν ρομαντική φύση).
Και περπατάω ωραία και καλά στο δρόμο.
Κι εκεί που προχωράω, τσουπ, να 'σου πεταγμένο σαν την ηχητική εκπομπή φυσικών αερίων εκ του ανθρωπίνου οργανισμού ένα αμάξι.
Παρκαρισμένο φαρδύ πλατύ, ακυρώνοντας το πεζοδρόμιο (πεζο+δρόμιο=πεζός αυτός που περπατάει για να τα ξεκαθαρίζουμε).
Και φυσικά, δεν μπορώ να περάσω.
Αν συνεχίσω κανονικά την πορεία μου, σαν να μην ήταν εκεί, φταίω;
Τουτέστιν, αν ανέβω επάνω στο καπό του γαϊδάρου που αγνόησε τον ΚΟΚ (Κώδικα Οδικής Καγκουροκυκλοφορίας) και παρακάμψω το εμπόδιο ωσάν να ήταν ένα πεταγμένο πακέτο από τσιγάρα (η μάρκα στο σημείο αυτό μας είναι αδιάφορη).
Ερώτημα πρώτον:
Θα έφταιγα;

Έστω ότι λέτε ότι θα έφταιγα (που ντροπή σας δηλαδή).
Και με τα τράβαλα στις αρχές, αποδεικνύεται ότι ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου δεν έχει καμία νομική συνέπεια.
Δεν τρώει ούτε καν κλήση.
Αντίθετα βρίζει, χειροδικεί, διεκδικεί αποζημίωση και απειλεί με μηνύσεις. Και όλοι όσοι έχουν μαζευτεί από το νταβαντούρι (να μου ζήσεις Ελληνάρα) παίρνουν το μέρος του. Γιατί έπαθε ζημιά το του-του του.
Κανείς δεν σχολιάζει ή ενοχλείται από το γεγονός ότι το είχε αφήσει σε σημείο που δήλωνε απροκάλυπτα ότι εκτός από τον εαυτό του δεν νοιάζεται για κανέναν άλλο. Πεζό, παιδί, ηλικιωμένο, ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, μανάδες (και μπαμπάδες άμα λάχει) με καροτσάκια. Κανέναν.
Ερώτημα δεύτερον:
Πώς θα έπρεπε να αντιδράσω;

Υ.Γ. Το περιστατικό είναι πραγματικό. Όνομα δεν αναφέρω, γιατί ο πρωταγωνιστής με απειλεί με μήνυση.