Ανακατώνω...

Θεωρώ, ότι ποτέ δεν υπήρξα άνθρωπος-διχόνοια.

Και επίσης, πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι τρέφω μια βαθιά αντιπάθεια για τους ανθρώπους-διχόνοια.

Αυτό το είδος το πρωτοσυνάντησα στο σχολείο και βεβαίως, το έζησα σε όλο του το μεγαλείο στη δουλειά, τόσο σ' αυτήν που είμαι τώρα, όσο και σε όσες έχω κάνει γενικότερα στα πλαίσια της πλουσίας καριέρας μου (ξέρω ότι σας κάνει εντύπωση παρά το νεαρό της ηλικίας μου, αλλά τι να κάνεις, τυχερά είν' αυτά).

Αν προσπαθούσα να κατηγοριοποιήσω το είδος, πράγμα που γενικώς δεν κάνω αλλά τώρα θα κάνω γιατί έτσι μου την βάρεσε, θα έλεγα ότι συγκεντρώνει τα εξής στοιχεία:

1. Δεν έχει προσωπική ζωή (και δεν εννοώ απαραιτήτως μπόι ή γκερλ -φρέντ, εννοώ ενδιαφέροντα, γυμναστική, ψάρεμα, πινγκ πονγκ, ένα χόμπι βρε αδερφέ).

2. Δεν έχει φίλους ή παρέες (κι εμείς τι φταίμε, αυτοί έχουν τον ανθρωποδιώκτη, εμείς θα την πλερώσουμε;)

3. Είναι ο παράδεισος του κόμπλεξ (ο μη ανασφαλής πρώτος τον λίθον βαλέτω βέβαια, αλλά όλα έχουν ένα όριο πια).

4. Τρέφονται από τα ανακατώματα (τα οποία δεν είναι σπεσιαλιτέ του κυρίου Μαμαλάκη, είναι μπερδεγουέη μπλεξίματα. Το μοναδικό κοινό είναι ότι χρησιμοποιείται και γι' αυτά σερβίτσο, κατά προτίμηση μαχαίρι. Μόνο του. Το πιρούνι δεν είναι χρειαζούμενο).

Τι τα κάμεις λοιπόν αυτά τα όντα;

Να τσατιστείς και να τα βρίσεις; Δε γίνεται, δουλειά είναι αυτή, πρέπει να κρατάμε τα προσχήματα.

Να τα αγνοήσεις; Μέχρι πότε;

Άντε και δεν κρατιέμαι για πολύ λέμε!

Υ.Γ. Το σκιτσάκι να σημειώσω, δεν έχει αθλητική απόχρωση...