Παύω...

Χτες δεν με κολλούσε ύπνος. Με τίποτα. Όχι πεινούσα (αμ θα γίνω εγώ κορμάρα, και τότε θα σας πω), όχι κρύωνα (τι να κάνω που είμαι από τζάκι, αλλά δεν έχω τζάκι), όχι είχε φασαρία έξω (άντε στις πόρτες σας, αλήτες).
Και όπως λοιπόν στριφογύριζα απ' εδώ κι απ' εκεί, το μυαλό έκανε χίλιες μύριες σκέψεις. Μα δεν σταματάει ποτέ αυτό το ξερό μου, δουλεύει ασταματήτως και αδιαλείπτως!
Δεν είναι άδικο;
Τα μάτια κλείνουν. Ξεκουράζονται μια στάλα.
Τα αυτιά κοιμάνται. Ηρεμούν μια δόση.
Το σώμα οριζοντιώνεται. Έρχεται κι ισιώνει όσο να πεις.
Το μυαλό; Γιατί δεν παίρνει ένα ρεπό κι αυτό; Γιατί τραβάει κουπί 24 ώρες το 24ωρο; Γιατί κι όταν έχω παραδοθεί στον ύπνο, αυτό κάνει υπερωρίες και φτιάχνει όνειρα;
Δε θέλω ρε! Σταμάτα λίγο να ηρεμήσουμε!
Όχι, εκεί αυτό. Ακούραστο.
Ε πάψε λέμε!!
Μα να μην έχει έναν διακόπτη, κάτι να μπορείς να το κλείσεις, να το βάλεις σε ένα ντουλάπι έστω, ένα μπαούλο, ένα σκοτεινό υπόγειο. Όχι. Λειτουργεί αυτόνομα ωσάν να είναι κάτι ξεχωριστό από 'μένα την υπόλοιπη.
Αμ θα σου την βρω εγώ τη λύση, ίσα που κάνω μεταμόσχευση εγκεφάλου για να γλιτώσω. Τώρα βέβαια, εξυπακούεται ότι ο επόμενος δεν θα είναι τόσο μεγάλων δυνατοτήτων όσο είναι ο τωρινός (καθόσον το καλούπι έχει σπάσει προ ετών). Άει. Το δέχομαι. Ας του λέω εγώ πότε να πάρει μπρος και πότε να μπαίνει στο ρελαντί, κι ας γίνω και ελαφρώς ούφο. Σάματις τώρα που δεν είμαι, τι καταλαβαίνω;

Υ.Γ. Αν υπάρχουν εθελοντές για ανταλλαγή, ανοίξαμε και σας περιμένουμε.