Βοηθάω...

Είναι όμορφο να σε βοηθάνε. Ό,τι και να λέμε, όσο αυτόνομοι και αν θέλουμε να είμαστε ή να λέμε ότι είμαστε ή όντως να είμαστε τέλος πάντων (το πιάσατε εσείς το νόημα), είναι πάντα ωραίο να δεχόμαστε βοήθεια.
Βόηθα με να σε βοηθώ να ανεβούμε στο βουνό.
Διότι άιντε πάνε να το ανέβεις το βουνό μια ψυχή μονάχη σου. Ζόρι λέμε. Ενώ άμα είναι κι άλλος ένας, κατά προτίμηση μπροστάρης για να κουβαλάει το βάρος, τότε τι καλά, ε; Ή και να μην φορτώνεται το βάρος (ο νους μου στη λούφα εμένα παιδιόθεν, δεν με παρεξηγείτε), έστω να υπάρχει εκεί για να σιγοντάρει, για ψυχολογικούς λόγους φεριπείν.
Πόσες φορές όταν ήμασταν μικροί δεν ζητούσαμε τα βράδια από την μαμά, ή τον μπαμπά, ή τον αδερφό, ή την αδερφή (εδώ με την παραδοσιακή έννοια της λέξης), ή τον παππού, ή την γιαγιά ή έναν οποιοδήποτε χριστιανό εν πάση περιπτώσει, να μας μιλάει την ώρα που εμείς πηγαίνουμε στο με το συμπάθιο προς νερού μας;
Γιατί το κάναμε αυτό;
Για να μην αισθανόμαστε μόνοι σαν την καλαμιά στον κάμπο, σαν το στρείδι στο βυθό, σαν ξερόκλαδα σπασμένα, σαν σπουργίτια ερημωμένα.
Και πόσες φορές δεν υπήρξαν πράγματα που αν δεν υπήρχε κάποιος φίλος να μας σπρώχνει (μεταφορικά, κυριολεκτικά δεν είναι φίλος, είναι μπουλντόζα) δεν θα τα καταφέρναμε, ενώ χάρη στην παρότρυνσή του μπορέσαμε και κάναμε τα απαραίτητα βήματα για να πετύχουμε τον στόχο μας (μεταφορικά και αυτά, κυριολεκτικά δεν είναι στόχος, είναι μπάσκετμπολ);
Γι' αυτό λοιπόν, ένα έχω να πω εγώ. Βοηθάτε ανθρώποι! Βοηθάτε για να σας βοηθήσουν για να αλληλοβοηθιόμαστε μπας και την βγάλουμε καθαρή.

Υ.Γ. Αφιερωμένο...