Καυγαδίζω...

Κι ότι είχα κολλήσει κι έλεγα τι να γράψω σήμερις, τι να γράψω σήμερις. Τσουπ, να σου το κι έρχεται το θεματάκι από μόνο του (αυτοβούλως ούτως ειπείν).
Υπήρξα αυτόπτης μάρτυς καυγά. Αντροκαυγά έρχομαι να διευκρινίσω.
Ωραία πράματα!
Εντάξει, ξέρω ότι η ορθή άποψη είναι ότι οι διαφορές δεν λύνονται με τη βία (διότι το σωστό το γνωρίζουμε, ασχέτως αν δεν το εφαρμόζουμε). Δεν θα διαφωνήσω.
Αλλά σάμπως ποιος νοιάζεται για τις διαφορές; Το ξύλο εξυπηρετεί στην εκτόνωση. Και η εκτόνωση είναι απαραίτητη, καθόσον όλοι είμεθα, ποιος λίγο ποιος πολύ, καταπιεσμένα όντα.
Δηλαδή οι πρωτόγονοι γιατί βγάζανε άκρη με τα ρόπαλα; Τι παραπάνω είχαν από μας; Ε; Τι; Ούτε σαν αυτούς δεν είμαστε; Και καυχιόμαστε και για την εξυπνάδα μας οι σύγχρονοι άνθρωποι. Τς τς, τι να πω...
Α, δε σας είπα τελικά το σκηνικό του περιβόητου σημερινού καυγά. Ένας πελάτης έβαλε τις φωνές, ο αφεντικός πήρε ανάποδες, στην αρχή φωνάχτηκαν, μετά βρίστηκαν, και στο τέλος άρχισαν να σπρώχνονται (η τελευταία φάση αποτελεί βεβαίως και το ζουμί της υποθέσεως) και πιαστήκανε στα χέρια.
Μέχρι να πάω να αγοράσω ποπ κορν και κόκα κόλα και να πιάσω μια καλή θέση στην καρδιά των γεγονότων, να σου και μπήκε στη μέση ένας συνάδελφος και τους χώρισε.
Αδικία! Και τον είχα που τον είχα στην μπούκα τον συγκεκριμένο, τώρα ούτε να τον ματαδώ στα μάτια μου δε θέλω. Τι ήθελε κι ανακατεύτηκε; Όλα κι όλα, εγώ επιμένω. Στους δύο τρίτος δε χωρεί.

Υ.Γ. Τώρα που ανάψανε τα αίματα, δεν κρυώνω κιόλας, καθόσον έχει έναν άλφα ψόφο σήμερα.