Βιάζομαι...

Χτε μου την έδωκε. Αφού παρολίγο να κάνω καυγά, και να λάβετε υπόψιν σας, ότι εγώ τελευταίως έχω γίνει λίαν υπομονετικός άνθρωπος (αλήθεια καλέ!).
Ίσως να φταίει η ανυπομονησία που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη φύση, ίσως να φταίει η εποχή, ίσως να φταίει η τρύπα του όζοντος, ίσως να φταίει η κυβέρνηση (πάντως εγώ δε φταίω, είναι το μόνο σίγουρο). Όλοι βιάζονται όταν πρέπει να περιμένουν σε μια ουρά. Και μόνο τότε.
Είχα πάει να ψηφίσω ωσάν υποδειγματική πολίτισα (όχι όχι, μην μου βαρυγκωμάτε, η αναφορά μου στο πολιτικό θέμα εξαντλείται με αυτή τη φράση, σπεύδω ευθύς να σας το ξεκαθαρίσω). Επήγα λοιπόν ωραία ωραία και εντόπισα επακριβώς την αίθουσα στην οποία έπρεπε να επιτελέσω το ύψιστό μου καθήκον. Απ' όξω ήταν καθισμένα και εν αναμονή καμιά φούχτα άτομα. Εκάθησα κι εγώ λοιπόν σε μια γωνίτσα όμορφα και τυποδεμένα, ως όφειλα, να περιμένω να καλέσουν την κλάση μου.
Κατά πώς τα έκοψα τα πράγματα, πρέπει τα παιδιά που έκαναν το κουμάντο μέσα να τα είχε κόψει η λόρδα, εξ ου και είχαν κλείσει την πόρτα για 5 λεπτά, όπως μας είπαν, για να τακτοποιήσουν κάτι (μεταξύ μας, μάλλον γυρούμπες ήταν αυτά που έπρεπε να τακτοποιήσουν, αλλά χαλάλι τους. Ε να πεθάνουν της πείνας;).
Άντε αντί για 5 να κράτησε 10 λεπτά η ιστορία. Παραπάνω δεν ήταν. Στο συναμετάξυ, γίναμε καμιά δεκαριά οι νοματαίοι απ' όξω. Δύο από δαύτους λοιπόν, μια τσιριμπίμ τσιριμπόμ και ένας μπάρμπας, μας φάγανε τα αυτιά να γκρινιάζουνε. Βιαζόντουσαν.
Το θέμα ποιο είναι.
Η λεγάμενη είχε ένα ντύσιμο που μαρτυρούσε ή ότι ήρθε από τα μπουζούκια κατευθείαν, ή ότι γινόταν κουμπάρα σε πριγκηπικό γάμο και είχανε πρόβα τζενεράλε για τα κοστούμια. Πάει να πει πρέπει να της πήρε παραπάνω από δύο ώρες το γενικότερο σινιάρισμα.
Με γεια της με χαρά της δηλαδής, εμένα λόγος δε μου πέφτει, αλλά να με πείσει ότι είχε δουλειές να κάνει το απόγευμα της Κυριακής και την καθυστερούσανε, ε ξέρω 'γω. Δεν με έπεισε.
Ο δε θείτσος πρέπει να είχε γιορτάσει τα 70 την εποχή που εγώ δεν μπορούσα ακόμη να μετρήσω μέχρι τα 70 (και ήμουν πάντα σπίθα στα μαθηματικά, το τονίζω αυτό). Τουτέστιν μπορούσε άνετα κι ωραία να την σκαπουλάρει λόγω ηλικίας, αλλά δεν το έκαμε.
Με γεια του με χαρά του δηλαδής, εμένα λόγος δε μου πέφτει, αλλά να με πείσει ότι είχε δουλειές να κάνει το απόγευμα της Κυριακής και τον καθυστερούσανε, ε ξέρω 'γω. Δεν με έπεισε.
Υπάρχει αρκετός κόσμος πάντως που το έχει αυτό το κουσούρι. Άμα έρθει η ώρα να περιμένει σε ουρά, δεν έχει ούτε ένα λεπτό για χάσιμο. Κατά τα άλλα μπορεί να χαζολογάει με τις ώρες.
Δε λέω, με γεια τους με χαρά τους δηλαδής, εμένα λόγος δε μου πέφτει (όταν γίνω κουραστική να μου το πείτε), αλλά να με πείσουν ότι έχουν τόσο βαρύ πρόγραμμα και δεν μπορούν να περιμένουν λίγο σαν άνθρωποι να έρθει η σειρά τους να εξυπηρετηθούν , ε ξέρω 'γω. Δεν με πείθουν.

Υ.Γ. Άλλωστε, όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Σας πείθω;