Δένομαι...

Μάλλον δεν μίλησα πολύ ξεκάθαρα. Ίσως ήμουν λίγο ασαφής και νεφελώδης. Δια τούτο και σπεύδω να ξεκαθαρίσω πάραυτα το εξής : δεν εννοώ να ξεκόψω με κανέναν εκλεκτό συνάνθρωπό μου στα καλά των καθουμένων.
Επαναλαμβάνω (για να γίνω δεόντως αντιληπτή), στα καλά των καθουμένων. Για ο,τιδήποτε κάνει η υποφαινόμενη (δηλαδή εγώ, αλλά δεν είναι ωραίο στα γραπτά να λέμε εγώ, για να σας το λέω εγώ κάτι ξέρω) έχει έναν πολύ καλό λόγο.
Και τώρα ενδεχομένως να βιαστείτε να αναρωτηθείτε τι συνιστά για μένα αιτία για διακοπή μιας οιασδήποτε σχέσεως.
Το βασικότερο θα έλεγα, είναι όταν στην ουσία ο λόγος που δημιούργησε την σχέση δεν ήταν ποτέ δυνατός. Δηλαδή να εξηγηθώ.
Πολλές φορές αυτό που μας φέρνει αρχικά κοντά σε έναν άνθρωπο δεν είναι ιδιαίτερα βαθύ, είναι φεριπείν επιφανειακό, που χου διαμεσολάβηση τρίτων, εξωτερικά χαρακτηριστικά, επαγγελματικές υποχρεώσεις, συμπτώσεις ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Ε, έρχεται κάποια στιγμή που ο λόγος αυτός εκλείπει.
Εάν στο ενδιάμεσο στάδιο δεν έχει χτιστεί μια πιο ουσιαστική σχέση που να δένει τους δύο ανθρώπους (το δένει μεταφορικά, κυριολεκτικά δεν είναι σχέση είναι κορδόνι), τότε αυτό που μένει είναι ρηχό, τυπικό.
Δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ, εκτός εάν συγκαταλέγεται κανείς στους ανθρώπους που αρέσκονται να έχουν στην ζωή τους σχέσεις έτσι για να τις έχουν.
Εγώ (σας έχω πει να μην λέτε εγώ, εκεί εσείς, τον χαβά σας) δεν ανήκω σ' αυτήν την κατηγορία. Θέλω με όλους τους ανθρώπους που είναι στον περίγυρό μου, ακριβώς επειδή τους έχω επιλέξει, να υπάρχουν κοινά στοιχεία που να μας κρατάνε μαζί. Όχι συνήθειες. Ουσία.

Υ.Γ. Εξηγήθηκα δεόντως, ή θα παρεξηγηθώ πάλι;;