Ξεκολλάω...

Ε ναι λοιπόν, τα κατάφερα. Ξεκόλλησα. Ρίξε μια ιδέα ο ένας, ρίξε μια ιδέα ο άλλος, την βοηθήσατε βρε άτιμα την κατάσταση και μου ήρθε επιφοίτηση. Σας χρωστάω κέρασμα (γράφτε το).
Φυσιολογικά θα το διασκέδαζα πάρα πολύ να μην σας πω τι επέλεξα τελικά, έτσι για να σας σπάσω τα νεύρα. Από συμφεροντολογικά καθαρά κίνητρα (διότι όταν θα μου ξανατύχει σε ποιον θα απευθυνθώ εγώ να με ξελασπώσει;) θα παλέψω με το διαβολάκι μέσα μου και δεν θα το κάνω. Θα σας το αποκαλύψω.
Το θέμα μου λοιπόν, είναι τα ψυχικά τραύματα που ξυπνάει ο Σεπτέμβριος σαν κατεξοχήν μήνας έναρξης των σχολείων.
Εμένα το σχολείο δε μου άρεζε. Μιλημένα ξηγημένα. Με το ζόρι πήγαινα, με το ζόρι γύριζα (ήξερα ότι θα έπρεπε να ξαναπάω γιατί). Βρε αμάν, βρε ζαμάν, με το καλό, με το όμορφο, δεν με άρεζε, δεν με άρεζε! Βιβλίο έβλεπα, η καρδιά μου κόμπος γινόταν. Μολύβι έβλεπα, η ματιά μου φιόγκος γινόταν. Δεν ξέρω, το όλο σκηνικό δεν μου πήγαινε καλά.
Είναι πώς θα το πάρεις από την αρχή, όπως με τα αεροπλάνα. Θα φοβηθείς στην πρώτη πτήση; Θα πετάς με το αλεξίπτωτο φορεμένο για όλη σου τη ζωή. Θα το πάρεις χαλαρά στην πρώτη πτήση; Μετά από λίγο καιρό, θα κάνεις αίτηση για αεροσυνοδός.
Πάντως, η αλήθεια είναι ότι με το που τελείωσα το σχολείο, ξύπνησε μέσα μου μια βαθιά αγάπη για τα μέχρι πρότινος αντικείμενα μίσους, αυτά τα μικρά παραλληλόγραμμα κουτάκια, που αντί να είναι άδεια έχουν χαρτί, που αντί να είναι άδειο έχει γράμματα. Τι τα θέλετε, άμα είναι ανάποδος ο άνθρωπος…

Υ.Γ. Να διευκρινίσω ότι παρόλο που δεν μ’ άρεσε, το έφερνα βόλτα αξιοπρεπώς, εξ ου και η άρτια χρήση προφορικού και γραπτού λόγου που με διακρίνει.