Παραδίδομαι...

Δεν μπορώ. Προσπαθώ φιλότιμα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου (κι έχω μνημονικό γκαμήλας εγώ). Ποτέ δεν μου ήταν εύκολο να το καταφέρω. Δεν μπορώ να πω όχι.
Όχι μόνο σε σοβαρά θέματα, αλλά και σε πιο καθημερινά. Ας πούμε οργανώνεται παρέα για να πάμε σε νταβαντουράδικο. Εγώ όμως, καλώς ή κακώς, τυχαίνει να μην έχω διάθεση για νταβαντούριον βρε αδερφέ!
Αποφασίζω λοιπόν ενδομύχως να αρνηθώ ευγενικά την πρόταση, και να παραμείνω εν οίκω σε μια προσπάθεια να αφουγκραστώ τον εσωτερικό μου κόσμο και να ανακαλύψω τελικά τι είναι αυτό που με κάνει να μην έχω σχεδόν ποτέ διάθεση για νταβαντούριον.
Όταν όμως χτυπάει το ρημάδι το τηλέφωνο για να δοθούν οι επακριβείς συντεταγμένες, τότε μασάω. Τα λόγια μου. Βέβαια, συνήθως (όχι θα το πω γιατί θα σκάσω), ο τρόπος που γίνονται αυτού του τύπου οι ανακοινώσεις είναι ολίγον τι αυταρχικός. Εάν τολμήσω να μπω γκιχ (ή και μιχ, το έχω δοκιμάσει και δεν πιάνει ούτε αυτό) αρχίζουν οι φράσεις του τύπου "έλα τώρα, μη μας ξενερώνεις", "θα έρθεις", "δεν ακούω τίποτα", ΄"καιρό έχουμε να τα πούμε" και άλλα τέτοια πιεστικά κλισεδάκια. Όπως και να πάω να τα αντικρούσω, εισπράττω αρνητική ενέργεια από την άλλη πλευρά του ακουστικού, και για να αποφύγω την γκρίνια αποφασίζω να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να πάω.
Ε δηλαδή τώρα αυτό είναι σωστό;;;
Και τι, αυτό είπαμε, ένα απλό παραδειγματάκι ήταν. Το κουσούρι δυστυχώς με ακολουθεί από το πρωί ως το βράδυ και μου δημιουργεί ένα ελαφρύ εγκεφαλικό κάθε φορά που πάω να πω "όχι" μετατρέποντας με το έτσι θέλω τα τρία αυτά γράμματα σε "ναι". Εκτός εάν η ερώτηση είναι "δεν πιστεύω να μην μπορείς", οπότε η ασθένεια τίθεται αυτομάτως σε ύφεση και τότε μου βγαίνουν όλα τα "όχι" μαζεμένα. Τρέχα γύρευε...

Υ.Γ. Ευτυχώς που δεν ήμουν εγώ στη θέση του Μεταξά το 1940, ακόμη κατοχή θα είχαμε.