Προτίθεμαι...

Είδατε τι είναι σου οι άνθρωποι; Περίεργά όντα.
Και για να μη λέτε ότι μιλάω μονίμως για τους άλλους (εγώ για να μην περιαυτολογήσω το κάνω), θα μιλήσω για ‘μενα (και ξέρετε πόσο λίγο μου αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου).
Μια μέρα χωρίς ίντερνετ και έφερα τον πανικό. Και μόλις η σύνδεση επανήλθε, επανήλθα κι εγώ. Στη νιρβάνα μου.
Πού είναι που δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς την τεχνολογία; Άντε και την έχω την τεχνολογία. Τι την κάνω; Την έχω και κάθεται (ψωμί τυρί δε ζητάει, είναι σε δίαιτα για να μπορέσει να βγει στις παραλίες).
Ίσως είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Η δυνατότητα μας κάνει ευτυχισμένους, όχι η εφαρμογή. Εγώ θέλω να ξέρω ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή θελήσω να κάνω κάτι, μπορώ να το κάνω. Αυτό μου φτάνει. Τώρα αν θα προχωρήσω σε δράση, αυτό είναι ένα τελείως διαφορετικό θέμα (θα σας παρακαλέσω πολύ να μη συγχέετε τα θέματα). Άλλωστε, η πρόθεση δεν είναι που μετράει (τώρα με αριθμητήρι ή χωρίς, θα σας γελάσω και ουδόλως το επιθυμώ);
Που χου η καλόγουστη τσαντούλα μου έχει μέσα όλα αυτά τα είδη που θα μου επιτρέψουν να επιβιώσω σε ένα έρημο νησί για δέκα μέρες (με λιτή ζωή δυστυχώς, περιθώρια για σπατάλες και μπαρότσαρκες δεν βλέπω να υπάρχουν).
Πόσες πιθανότητες όμως υπάρχουν να μου συμβεί αυτό; Όσες να διαβάσει κάποιος αυτό το κείμενο και να θαυμάσει τη λογοτεχνική μου κατάρτιση.
Αλλά μήπως όλοι λίγο πολύ αυτό δεν κάνετε; Στα λόγιά πρώτοι, στις πράξεις όμως γκουχ γκουχ (ξεροβήχω για να μην το ανοίξω το ρημάδι μου, να το εκτιμήσετε αυτό). Ε; Γιατί δεν το λέτε; Για να φανώ μόνο εγώ ότι δεν είμαι και τόσο δραστήρια; Αμ καλά την κατάλαβα εγώ τη μηχανή σας!
Άιντε από ‘κει, συγχύστηκα πάλι είχα δεν είχα!

Υ.Γ. Ευτυχώς η τσαντούλα μου περιέχει και ηρεμιστικά, για κάτι τέτοιες ώρες…