Περνάω...

Τα πέρασα τα σήματα γκέω βαγκέω, τα πέρασα τα πέρασα κ.λ.π., κ.λ.π. (μην συνεχίσω με το παιδικό τραγουδάκι, θα με περάσει ο κόσμος και για καμία ανώριμη).
Τα κατάφερα βρε, πιάσανε τόπο οι ευχές σας! Όσοι βέβαια κατέφυγαν σε ειρωνικά σχολιάκια (ξέρουν αυτοί ποιοι είναι), τους την έχω φυλαγμένη και να το ξέρουνε, θα τους επετύχω, δεν θα τους επετύχω...
Ωραίο το συναίσθημά όμως, δεν μπορώ να πω. Νιώθεις ένα ξαλάφρωμα μόλις τελειώσουν όλα, άλλο πράμα.
Πάντως, είχε γέλιο η κατάσταση.
Καταρχήν μαζευτήκαμε εκεί μικροί, μεγάλοι, άντρες, γυναίκες, έλληνες, αλλοδαποί, ξανθοί, μελαχρινοί, λεπτοί, χοντροί και γενικότερα κάθε καρυδιάς καρύδι όπως αντιληφθήκατε ήδη από την εκτενή περιγραφή μου (δεν θα σας αποκαλύψω σε ποιες από τις παραπάνω κατηγορίες ανήκω, θα το αφήσω να πλανάται ως μυστήριο στον αέρα αυτό). Οι περισσότεροι μάλιστα είχαν φέρει μαζί τους και το βιβλίο και διαβάζανε την ύστατη ώρα, κάτι που μου φαίνεται πολύ αστείο από τα μαθητικά μου χρόνια και εντεύθεν. Δηλαδή εκείνη την ώρα θα τα μάθεις βρε αδερφέ;;;
Εγώ πάλι τίποτα, ατάραχη, κάθησα σε μια γωνίτσα με την πολύτιμη συνοδεία του φραπέ μου και αγνάντευα τον κόσμο που περιφερόταν. Όχι θέματα λέγανε, όχι τις εμπειρίες τους από προηγούμενες φορές λέγανε, όχι ο καθένας το κοντό του και το μακρύ του λέγανε, είχανε δεν είχανε μου χαλάσανε τον διαλογισμό και ήμουν έτοιμη να τους χρεώσω την πιθανή αποτυχία μου.
Άντε βρε οι τυχεροί, τη γλυτώσανε!!!

Υ.Γ. Τρέμε εθνικό οδικό δίκτυο, σου 'χρομαι!