Παραθερίζω...

Ήξερα. Δεν μπορώ να πω. Μου είχαν πει από πριν ότι η Σαμοθράκη είναι ένα μέρος που ή θα το μισήσεις ή θα το λατρέψεις. Ενδιάμεση λύση δεν υπάρχει.
Το πλοίο από την Αλεξανδρούπολη μας ξεφόρτωσε στο λιμάνι, την Καμαριώτισσα ντε! Ξεχυθήκαμε ένα τσούρμο παραθερισταί με τα μπαγκάζια παραμάσχαλα, έχοντας στο πρόσωπο εκείνο το ηλίθιο ύφος του ανθρώπου που ήρθε για διακοπές και δεν προσπαθεί καθόλου να κρύψει αυτή την εκνευριστικά χαλαρή διάθεση που τον διακρίνει.
Ο εντόπιος πληθυσμός μας κοιτούσε με βλέμμα αφάσιο, λέγοντας από μέσα του "καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα". Φυσιολογικά θα θιγόμουν, καθόσον δεν το βρίσκω καθόλου πρέπον να με λέει κάποιος ξένος ναυτάκι (πόσο μάλλον ζουμπουρλούδικο), αλλά χάριν της διατήρησης του καλού κλίματος απέφυγα την σκηνή.
Όπως συνηθίζεται αναντάμ μπαμπαντάμ, στην είσοδο του λιμανιού υπήρχαν ένα σωρό ιδιοκτήτες δωματίων που παραμόνευαν καρτερικά να μας ψαρέψουν (ψαρεύομαι όμως εγώ βρε;). Τους προσπεράσαμε επιδεικτικά και ξεκινήσαμε την αναζήτηση καταλύματος με κριτήρια ρομαντικά.
Θέλαμε να είναι σε καλή περιοχή, όμορφα, ηλιόλουστα, οικονομικά και με πανοραμική θέα. Βήμα βήμα η σκληρή πραγματικότητα ήρθε να μας προσγειώσει σαν την τιγκαρισμένη νερόβομβα που πέφτει από τα εκατόνδεκαπέντε μέτρα.
Μην σας τα πολυλογώ, μετά από μερικές ώρες κοπιαστικής αναζήτησης, ήρθα και ζήλεψα φθονερά όλους αυτούς που είχαν προνοήσει και πήραν μαζί τους εξοπλισμό για κάμπινγκ (το οποίο από που βγαίνει, από την κάμπια;) και ρημαδοδιαλέξαμε τέλος πάντων ένα δωμάτιο έτσι, για να τελειώνουμε.
Το μέρος όμως πολύ όμορφο. Πράσινο, πολύ πράσινο (δεν είμαι της αντιπολιτεύσεως, μην με παρεξηγήσετε) και γαλάζια νερά (ούτε της κυβερνήσεως είμαι ωστόσο). Φύση σε όλο της το μεγαλείο.
Από φαγητό φυσιολογικά πράγματα, αν και ολίγον τσιμπημένα από τιμές οφείλω να ομολογήσω (εμένα βέβαια δεν με πολυπείραξε, άλλωστε είμαι σε διαρκή δίαιτα από την ημέρα που γεννήθηκα).
Κι όσο για διασκέδαση; Ευτυχώς που ήμασταν μεγάλη παρέα με μουσική και τα σχετικά, διαφορετικά θα είχαμε μετρήσει τα κατσικάκια ίσαμε με τριακόσιες φορές (έκαστο) για να περάσει η ώρα.
Πάντως, λέω να ξαναπάω.

Υ.Γ. Να με συχωρνάτε που δεν σας έφερα ενθύμια, αλλά έμεινα κομματάκι ρέστη από ρευστό, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε...