Ελπίζω...

Ποτέ δε μου άρεσαν τα σενάρια καταστροφής. Ποτέ δε μου άρεσε να τα βλέπω όλα μαύρα (και άσπρα δηλαδή δεν τα προτιμώ, μάλλον μισώ τη μονοχρωμία γενικότερα). Τώρα θα με πείτε γιατί τα λέω αυτά. Μα δεν τα λέω. Τα γράφω.
Η ελπίδα είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Αρνούμαι κατηγορηματικά να δεχτώ αυτό που λένε ότι πεθαίνει πάντα τελευταία. Εγώ νομίζω ότι δεν (πρέπει να) πεθαίνει καθόλου. Να πιάνουμε αυτόν που θέλει να την επεθάνει και να τον εξευτελίζουμε δημοσίως για να μετανοήσει, και να πει ήμαρτον, και το πάθημα να του γίνει μάθημα, και να μας αδειάσει τη γωνιά δια παντός και για πάντα. Την ελπίδα την χρειαζόμαστε.
Πρέπει να πιστεύουμε ότι υπάρχουν καλοί άνθρωποι, κι ας μην είναι πολλοί (τί να το κάνεις άλλωστε, τα πολλά είναι για τους πολλούς, εμείς είμαστε οι εκλεκτοί ολίγοι).
Να νιώθουμε ότι τα πάντα είναι εφικτά, έστω κι αν όλα γύρω δείχνουν το αντίθετο (όταν ήμασταν μικροί δεν κάναμε πάντα το αντίθετο απ' αυτό που μας έλεγε η μαμά μας; Ε, αυτό να κάνουμε και τώρα!).
Δεν είναι πιο ωραία να μην έχουμε πάντα τον φόβο ότι τα πράγματα δεν θα πάνε καλά, αλλά την βεβαιότητα ότι όλα θα έρθουν όπως τα θέλουμε (κι άμα δεν έρθουν δεν έγινε και τίποτα βρε αδερφέ, κερδίσαμε λίγες ευχάριστες στιγμές, έτσι κι αλλιώς τσάμπα είναι);
Εγώ λοιπόν το δηλώνω ορθά κοφτά ότι θα συνεχίσω να ελπίζω σε όμορφα πράγματα, κι αν δεν έρθουν κακό του κεφαλιού τους!

Υ.Γ. Α, είναι κι εκείνο το dum spiro spero άλλωστε, αλλά δεν το ανέφερα επί τούτου, διότι εξ όσων γνωρίζω δεν διαβάζουν και πολλοί Λατίνοι το μπλογκ μου (κακώς βέβαια).