Κολλάω...

Δεν θυμάμαι πόσος καιρός ακριβώς είναι, πάντως είναι χρόνια (ενδεχομένως και ζαμάνια, αλλά δεν μπορώ να εγγυηθώ μετά βεβαιότητος). Είχα μέσα μου κρυμμένη την βαθιά επιθυμία να γράφω σε ένα περιοδικό. Όχι για τα λεφτά (σώθηκα τώρα), αλλά έτσι, για την αίσθηση ότι κάνω κάτι κι έχει μια άλφα απήχηση (αν έχει και βήτα, ακόμη καλύτερα). Και το κυνήγησα αρκετά, αλήθεια σας το λέω. Τελικά ήρθε κι έδεσε από μια συγκυρία που δεν την περίμενα καθόλου.
Αλλά, θα σας την πω την αμαρτία μου. Για έναν ανεξήγητο λόγο, μόλις είδα ότι βρίσκομαι τόσο κοντά, κιότεψα.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Αν καθίσω να μετρήσω τα δείγματα που έχω κάνει και τις πόρτες που έχω χτυπήσει (έστω δια αλληλογραφίας, μην τα παίρνουμε όλα τις μετρητοίς), είναι σίγουρο ότι θα κουραστώ και ως γνωστόν κάνω εξοικονόμηση ενέργειας για πιο χαλεπούς καιρούς. Μην μπω τώρα στην διαδικασία να σας περιγράφω τις προσπάθειές μου, διότι εκτός των άλλων θα ψυχοπλακωθώ και ουδόλως το επιθυμώ Δευτεριάτικα (αν ήταν Τρίτη, μπορεί να το έβλεπα αλλιώς).
Το θέμα είναι, ότι τώρα που τέλος πάντων έγινε, δηλαδή συμφώνησα με ένα περιοδικούλι από αυτά που διανέμονται δωρεάν (αν και τώρα που θα γράφω εγώ μάλλον θα χρεώνεται γύρω στα 15 ευρουλάκια το τεύχος), δεν μου έρχεται τίποτα. Κόλλησα.
Πέρασα ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο κοιτάζοντας την οθόνη του υπολογιστή και ταράσσοντας την ηρεμία της από καιρού εις καιρόν για να γράψω μια πρόταση και να την σβήσω εκνευρισμένη μετά από λίγο. Τίποτα λέμε, νέκρα.

Αχ τι θα κάνω!!!!

Υ.Γ. Για χρήμα δεν έκανα κουβέντα, λέω να περιμένω να κυκλοφορήσουν τα πρώτα τεύχη που θα εξαντληθούν στο πιτς φυτίλι, και μετά να κάνω σκληρή διαπραγμάτευση.