Ξεκόβω...

Πάντως, αυτός ο λαός μας πολύ σοφός. Μπράβο του βρε παιδί μου. Τον παραδέχομαι (κι άμα παραδεχτώ εγώ κάποιον δεν έχει να περιμένει περαιτέρω καταξίωση).
Οι άνθρωποι λέει είναι σαν τα γραμματόσημα, όσο πιο πολύ τους φτύνεις, τόσο πιο πολύ κολλάνε (το παραφράζω ελαφρώς, αυτές τις φήμες που έχουν περιορίσει την ισχύ του ρητού μόνο σε γυναίκες δεν τις συμμερίστηκα ποτέ μου).
Από καιρού εις καιρόν (ουάου, τι λόγιες εκφράσεις που κατέχει αυτή η κοπέλα) αποφασίζω να κόψω επαφές με κάποιους ανθρώπους. Για διάφορους λόγους, ας μην το αναλύσουμε τώρα, θα παρεκκλίνουμε από το θέμα που πασχίζω να κρατήσω σε κάποια σουλουπωμένα πλαίσια.
Και τι κάνεις για να κόψεις παρτίδες με έναν άνθρωπο;
Δεν παίρνεις τηλέφωνο, δεν δίνεις τηλέφωνο (τι αστείο!). Επαφή γιοκ. Ε, λες, με τη μια, με τις δύο, θα το πάρει χαμπάρι και θα τελειώνουμε. Αμ έλα όμως που δεν το παίρνει!
Ένα τηλέφωνημα.
Δεν απαντάω.
Δεύτερο τηλεφώνημα.
Εμμένω με την σταθερότητα που με διακρίνει γενικά σαν χαρακτήρα.
Τρίτο τηλεφώνημα.
Θέλω να το σηκώσω και να τον /την διαολοστείλω. Θυμάμαι ότι έχω τρόπους και δεν το κάνω. Συγκρατούμαι.
Τέταρτο τηλεφώνημα.
Για να μην αλλάζω νούμερο, λύση έσχατη και ελαχίστως επιθυμητή, στέλνω ένα κοφτό μήνυμα.
Πέμπτο τηλεφώνημα
Δε θέλω να γίνω εγκληματίας. Κρίμα είναι κι αμαρτία. Έχω πολλά να κάνω ακόμη στη ζωή μου.
Αρχίζω την ίδια διαδικασία από την αρχή μέχρι τελικής πτώσεως.
Τι να κάνω; Να μιλήσω και να αρχίσουμε τις συνεξηγήσεις και τα σχετικά;
Συνήθως οι άνθρωποι δεν αντιδρούν καλά σε τέτοια, αρνούνται τα πάντα. Και ακόμη και αν τα δεχτούν, φρονώ ότι τέτοιες συζητήσεις έχουν νόημα όταν θέλεις να δώσεις συνέχεια σε μια σχέση. Όταν δεν θέλεις, προς τι η ταλαιπωρία;

Υ.Γ. Μη με πείτε σκληρή. Έχω κι εγώ την ευαίσθητη πλευρά μου (απλώς είναι καλά κρυμμένη)...